بچه‌ها دوست دارند اسباب‌بازی‌های‌شان را به اسم صدا بزنند و خیلی وقت‌ها آن‌ها را موجودات زنده‌ای شبیه به خودشان تصور می‌کنند. معمولا در طراحی اسباب‌بازی‌های فردی برای بچه‌ها موضوع شخصیت‌پردازی مد نظر قرار می‌گیرد اما درمورد تجهیزات بازی در پارک‌ها و شهر بازی‌ها کم‌تر به این موضوع توجه می‌شود. شاید مواردی هم که تا به حال دیده‌ایم عروسک‌هایی بوده‌اند که مجسمه‌وار در میدان بازی وجود داشته و کودک امکان تعامل با آن‌ها را نداشته است.

طراحان دانمارکی اسبا‌ب‌بازی، تجهیزاتی را طراحی می‌کنند که هر کدام دارای شخصیتی زنده است. بچه‌ها می‌توانند تشخیص دهند که وسیله‌ای که با آن در تعامل‌ند، حیوان است روبات است یا یک خانه. گروه طراحی «نهنگ» در برخی از این تجهیزات با استفاده از جزئیات آناتومی حیوانات یا جزئیات یک بنای معماری، توانسته است ایده‌های جدیدی را برای خلق بازی بیافریند.

کاترین رثکی یک تصویرساز آمریکایی است. خط که از عناصر بصری و تجسمی است، در تصاویر او نقش پررنگ و قدرت‌مندی بازی می‌کند؛ خطوطی که آزاد و رها ترسیم می‌شوند.

رثکی برای کارش از ابزار دیجیتال استفاده می‌کند؛ ترسیمات اولیه و اسکیس‌هایش را در فتوشاپ می‌کشد، که منطقی پیکسلی دارد؛ در فتوشاپ، مربع‌های رنگی (پیکسل‌ها) هویت و اصالت دارند؛ پس از این مرحله، برای نهایی شدن تصویر، و کار با خط، از نرم‌افزار ایلاستریتور استفاده می‌کند؛ ایلاستریتور با پیروی از منطق وکتور، خطوط را به رسمیت می‌شناسد؛ و به آن‌ها شخصیت می‌دهد. استفاده از نرم‌افزارهایی با منطق‌های گوناگون، به رثکی کمک کرده، تا حال‌ و هوای خاصی به تصاویرش ببخشد.

کوچی اکاموتو یک طراح ژاپنی است، که به نظر می‌رسد به استفاده از پدیده‌های ساده‌ی فیزیکی و دست‌مایه قرار دادن آن‌ها برای خلق آثار هنری علاقه دارد. یکی از آثار اکاموتو و تیم او، فرفر‌ه‌هایی است، که با تکیه بر خطاهای بصری تصاویری فریبایی را به بیننده القا می‌کنند. ساخت دقیق و کمینه را به هم‌راه هندسه‌ی صریح و مینی‌مال، می‌توان از صفات اصلی این فرفره‌ها دانست.

طراح صنعتی معروف ژاپنی این بار پا در کفش معماری کرده و بزرگ‌ترین پروژه‌ی خود را اخیرا به پایان رسانده است. شرکت نندو که کارهای‌ش را بارها در یانون دیزاین دیده‌ایم (مثلا +)، فروشگاهی چهل هزار متر مربعی را در بانکوک بازطراحی کرده است. سالن‌های فروش‌گاهی که شاید مهم‌ترین شاخصه‌شان مبل‌مان درون‌شان باشد، مورد مناسبی هستند برای یک طراح مبل‌مان که استعدادهای معماری خود را نیز بسنجد!. این مجموعه‌ی فروش‌گاهی با داشتن چندین سالن مجزا که هر یک مختص یک نوع کالا است، با کانسپت‌های متفاوتی طراحی شده‌اند. نندو سعی کرده که معماری را توسط جدار‌ه‌ها به مبل‌مان متصل کند و به نظر می‌رسد که در این موضوع موفق نیز بوده است. خلوص، هندسه‌ی منتظم و البته شفافیت فضاها در غالب‌ این اتاق‌های فروش‌گاهی دیده می‌شود. طراحان سعی کرده‌اند که این ویژگی‌ها را در جداره‌ی بیرونی فروش‌گاه نیز به نمایش‌ بگذارند که مکعب‌های معلق در جداره‌ها، این نقش را به خوبی ایفا کرده‌اند. 

به نظر می‌رسد که ماهیت موزه‌ای این فضاها بر ماهیت فروش‌گاهی‌شان غلبه پیدا کرده است و شاید همین موضوع جذاب موجب شده که رسانه‌های زیادی در یکی دو روز گذشته به این کار بپردازند.

شرکت تبلیغاتی «یانگ اند رابیکم پاریس»، به عنوان بخشی از تبلیغاتش برای «سازمان بین‌المللی حفاظت از حیوانات» تصاویری منتشر کرده تا بر جبران‌ناپذیری کشتن حیوانات تاکید کند. در این عکس‌ها تصاویری را از سه گونه‌ی در معرض انقراض به صورت برش‌خورده نشان داده‌اند، به گونه‌ای که بیننده می‌تواند ساختار و اجزای درونی بدن آن‌ها را مشاهده کند. با هم‌نشینی حیوانات مصنوعی برش‌خورده و تکنولوژی پرینتر سه‌بعدی، سعی شده این طور به ذهن القا شود که پرینترهای حاضر در صحنه لایه‌هایی از مواد را با نظم خاصی روی هم خواهند گذاشت، تا این حیوانات را بازسازی کنند. چنین روی‌دادی درباره‌ی حیوانات مصنوعی امکان‌پذیر است. اما نمونه‌های طبیعی چه طور؟ اگر بازسازی آن‌ها با تکنولوژی امکان‌پذیر بود، بشر به راحتی می‌توانست جنایاتش را در حق این موجودات جبران کند. اما اکنون که چنین نیست باید به جبران‌ناپذیری برخی از رویه‌هایی که در پیش گرفته توجه پیدا کند.

خانه‌‌های جدید دیگر طاق‌چه‌های قدیمی را ندارند و ما وسایل تزئینی‌مان را معمولا یا روی میز می‌گذاریم یا به دیوار می‌زنیم. گل‌دان‌ها چه‌طور؟ اگر ما گل آپارت‌مانی داشته باشیم آن را کجا قرار می‌دهیم؟ گروهی از طراحان گل‌دانی را طراحی کرده‌اند که می‌تواند به سطوح محتلف بچسبد و وزن گل را تحمل کند. آن‌ها با الگوگیری از آناتومی نوعی قورباغه ، چهار پای بلند را برای این گل‌دان در نظر گرفته‌اند که می‌توانند با صفحات مکشی به سطوح گوناگون متصل شوند. البته طراحی این گل‌دان به گونه‌ای است که بر سطوح افقی هم قرار می‌گیرد. نمونه‌های اولیه این محصول با پرینت سه بعدی تولید شده و برای ورود به بازار، در صفحه‌ی کیک استارتر خود منتظر حمایت‌های مردمی است. 

بنای معماری، ساختاری است که فضاهایی را برای برای حیات مادی فراهم می‌کند. این ساختار، معمولا فضاهایی را، هم در درون و هم در بیرون خود تعریف می‌کند. شاید در بسیاری از موارد، فضاهای درونی از اهمیت بیش‌تری برخوردار باشند. اما گاهی، نه تنها فضاهای درونی اهمیت بیش‌تری ندارند، بلکه اصلا وجود ندارند.

« استوپا » یکی از ساختارهای معماری است، که درون ندارد؛ و فضای اصلی را بیرون از خود، و در گردِ بدنه‌ی مدورش شکل می‌دهد. این ویژگی به استوپا و نمونه‌های مشابه، کیفیتی مجسمه‌گون می‌بخشد. این بناها، که فرمی شبیه به نیم‌کره دارند، در ارتباط با آیین بودایی ایجاد شده‌اند؛ و مکانی را برای عبادت، دفن خاکستر قدیسان و زیارت ایشان فراهم می‌کرده‌اند. استوپای اولیه مانند یک تپه‌، و ساده بود. این توده‌ی تپه‌مانند که در طول زمان و سیر تحول استوپا، به عنوان بخش اصلی باقی مانده، « آندا » نامیده می‌شود. ساختار ساده‌ی استوپا، با گذشت زمان به سمت پیچیدگی رفت؛ و اجزای گوناگونی به آن اضافه شد؛ مثلا راه‌رویی سرپوشیده آندا را احاطه کرد؛ یا آندا در ترکیب با سکو یا ساقه‌ای چند طبقه، از سطح زمین فاصله گرفت. در چنین مواردی راه‌پله‌ها دسترسی به سطح آندا را فراهم می‌کردند، تا زایران بتواند به امید رسیدن به « دارشانا » - جذبه‌ای که در حضور شخص یا مکانی مقدس روی می‌دهد - گرد آن بچرخند. استوپاها شباهت زیادی به گورپشته‌های مسیحی، مزارهای یونانی و رومی و صدالبته ضریح‌های اسلامی دارند.

در این پست نگاهی خواهیم داشت به گونه‌های متنوعی از استوپا که در زمان‌ها و سرزمین‌های گوناگونی ساخته شده‌اند.

مردی زره‌پوش، نشسته بر پشت اسبی تیزرو، در یک دشت سبز و پهناور، از حرکت بازایستاده؛ نیزه‌ی چوبی بلندی در دست دارد. نگاه خیره‌ اش روی خط عمود کوچکی بر افق مانده. اما آن خط چیست؟ احتمالا اژدهایی که با حرارت نفس‌هایش خون کشاورزان را به جوش آورده؛ و شاه‌زاده‌ خانم را ربوده. شوالیه نقاب کلاه‌خودش را پایین می‌کشد، و با یک ضرب، اسب را به تاخت‌وتاز وامی‌دارد، تا علف‌های بلند دشت که در فاصله‌ی مستقیم بین او و اژدها روییده‌اند لگدکوب شوند.

این مرد را می‌شناسید؟ در دنیای امروز او چهره‌ی شناخته‌شده‌ای دارد. حضور مرزی‌اش در دنیای ما او را در موقعیت جالب‌توجهی قرار داده؛ مردی که در مرز دو دنیا ایستاده؛ و پس از ورود به عصر جدید، هم‌چنان در پی اژدها می‌گردد. اژدهای او اما موجود دیگری از همان عصر است. اژدهایی که او در پی از پای در آوردنش می‌تازد، ساخته‌ی دست یکی از همان روستاییانی است که برای نجات مزارع‌شان از حرارت دهان اژدها به او نامه نوشته‌اند؛ انگار نامه دیر به دست این شوالیه‌ی جوان‌مرد رسیده؛ چون در هنگام رویارویی با مزرعه، دیگر اثری از اژدها و روستاییان و مرد آسیابانی که اژدها را ساخته‌بود نمی‌بیند. تنها چیزی که از آنان به یادگار مانده بود، همان اژدهای آجری با بادبان‌های گردان بود؛ اژدهایی که بنا بود به جای به آتش‌کشیدن مزارع، به شکوفاشدن‌شان کمک کند؛ و با تکمیل کار باد، گندم‌ها را در سفر پیش‌روی‌شان به اهتزاز درآورد.

برخی ساخت‌وسازهای بشر در جهت تکمیل کار طبیعت (ابر و باد و مه و خورشید و فلک) صورت می‌گرفته‌اند؛ و چیزی را به آن تحمیل نمی‌کنند؛ شاید به همین خاطر باشد، که آسیاب‌های بادی دوست‌داشتنی به نظر می‌رسند.