مکان‌های پرجمعیت و متراکمی مانند حومه‌ی شهر توکیو، معمولا چالش‌های جالبی را برای معماران پدید می‌آورند. مساحت محدود برای ساخت، فاصله‌ی بسیار کم با همسایه‌ها و چندین موضوع دیگر که معمار بایستی هم‌زمان به همه‌ی آن‌ها پاسخ دهند. شرکت فلت هاوس، در زیربنایی 27 متر مربعی یک خانه‌ی مسکونی و یک فروش‌گاه بیسکوییت را طراحی کرده‌ است. در چنین بافت متراکمی، مسئله‌ی نورگیری و دید بناها به هم از جمله مسائل مهم در طراحی است، به خصوص که در این خانه، معمار ژاپنی در سه طبقه، هفت تراز ارتفاعی را ایجاد کرده است که در شرایط عادی تامین نور این ترازها کاری سخت خواهد بود. بنابراین شرکت فلت هاوس تصمیم به شکل‌دهی به ساختمان به صورتی نامتعارف و منشوری و استفاده از پنجره‌هایی با فرم‌های شکسته و با برش‌هایی در مقاطع مختلف ساخت‌مان گرفت، بدین ترتیب  که با نورگیری از بالا و بدنه‌ها نور را به تمامی طبقات برسانند.

گاهی با یک عنصر ساده اما فکر شده، می‌توان به کلی کیفیت فضایی را تغییر داد. برای مثال نور و رنگ از ابزارهای کارآمدی هستند که خیلی وقت‌ها به ابن کار می‌آیند. مثلا وقتی می‌خواهیم از نور برای ایجاد کیفیتی خاص استفاده کنیم، خیلی وقت‌ها به سراغ لامپ‌ها و تجهیزات الکتریکی می‌رویم. گاهی راه‌های ساده‌ و کم هزینه‌تری هم برای این کار هست. استودیو اتاق یازده در پروژه‌ای واقع در خلیج الویک در منطقه‌ی تاسمانی، با ایجاد دیواری شیشه‌ای و عظیم، دیدی متفاوت به خط ساحلی ایجاد کرده که یادآور حالت خاص آسمان به هنگام غروب است.

زنده‌گی در هر محیطی تاثیرات خودش را دارد. چیزهای که افراد به صورت روزانه با آن‌ سر و کار دارند، مواد و مصالحی که هر روز می‌بینند یا لمس می‌کنند و خلاصه هرآن‌چه یک زنده‌گی مثل زنده‌گی شهری را شکل می‌دهد، بی‌تردید در حواس و عادات انسان‌ها خودش را جا می‌کند. یکی از بیش‌ترین چیزهایی که هر روز در گذر از شهر و یا حتی خارج از شهر می‌بینیم، ساخت‌وسازهایی است که به شکل معمول با بتن و سیمان و مصالحی مثل بلوک سیمانی ساخته می‌شوند. برای همین استودیوی تایوانی تریپل‌لیوینگ، مقیاس این عناصر را از ساخت‌مان‌هایی حقیقی به مقیاس رومیزی تغییر داده تا هم این عادت را با چاشنی طنز برای ما امتداد دهد و هم این‌که از همین مصالح برای ساخت شهری کوچک برای لوازم‌التحریرها استفاده کند. حالا می‌شود با این جامدادی‌ها بازی راه‌ انداخت! شهری که در آن مدادهای کوچک خانه‌هایی به ابعاد خودشان دارند تا از چشم ما مخفی نشوند و مدادهای بلندتر نقش دودکش را بازی می‌کنند! با وجود ایده و طراحی متفاوت این مجموعه، برخی فکر می‌کنند شاید خوب نباشد که همین اندک مظاهر طبیعت نیز که گاهی در نقش یک رومیزی چوبی کوچک در اتاق ما ظاهر می‌شود، جای خود را به ماکتی از مصالح پیچیده و انسان‌ساز ام‌روزی بدهد.

هرچه جلو می‌رویم مرز بین هنرها یا حتی میان تخصص‌های مختلف کم‌رنگ‌تر می‌شود. برای مثال مرز میان هنر گرافیک، نقاشی، عکاسی و نقاشی‌های دیجیتال گاهی به کلی برداشته می‌شود. نیک جنتری، هنرمند انگلیسی این بار فقط با مفهوم این موضوع سروکار داشته و تنها از فن نقاشی برای کار خود استفاده کرده است. او نگاتیو دوربین عکاسی را به قطعات گوناگونی برش داده و از چیدن آن‌ها کنار هم تصاویر پرتره‌ای را شکل داده است. قسمت‌هایی از نگاتیو، که خود ظرفیت لازم از لحاظ رنگ و بافت را برای قرار گرفتن در تصویر داشت، بدون تغییر گذاشته و باقی برش‌ها را به نوعی نقاشی کرده است.

فارغ از نگاه تکنیکی به ماجرا، برداشت‌های دیگری نیز می‌توان از این مجموعه داشت. این‌که انسان‌ها ساخته شده از تک‌تک لحظاتی هستند که آن‌ها را زنده‌گی می‌کنند، لحظاتی که هر کدام تصویری لحظه‌ای‌ست که بر روی نگاتیو عمر به ثبت رسیده‌است!

ایده جاده‌های خورشیدی از خیلی پیش در ادبیات طراحان شهری وجود داشت اما همیشه از حرف تا عمل راه زیاد است. بلاخره اولین جاده خورشیدی جهان در کشور هلند رسما افتتاح شد. مسیری به طول تقریبی ۷۰ متر که از پانل‌های بتنی پیش‌ساخته مجهز به سلول‌های خورشیدی و یک پوشش خیلی نازک شیشه‌ای ساخته شده است و می‌تواند انرژی خورشیدی را که جذب می‌کند به صورت الکتریسیته به مصرف روشنایی مسیر و چراغ‌های راهنمایی و .... برساند.

خوش‌بختانه این جاده سبز برای دوچرخه‌ها ساخته شده است. حیف بود یک حرکت سبز دوست محیط‌ زیست را برای استفاده اتومبیل‌های دشمن محیط زیست به کارگرفت.

یک مجسمه، که دو کارکرد ایجاد حریم و مجسمه بودن را هم‌زمان دارد! پارِنوی معمار، به گفته‌ی خودش ایده‌ی اولیه کار را از لایه‌های زمین و حرکت و زاویه‌ی آن‌ها نسبت به هم گرفته است. لایه‌هایی که این بار از جنس شیشه‌اند و به خاطر ماهیت کدر و مات خود تا حدی ایحاد حریم می‌کنند که در فضاهای اداری عنصری مطلوب به حساب می‌آید. این مجسمه که "لایه‌هایی از شفافیت" نامیده شده، به خاطر تغییراتی که در عمق خود دارد، از هر زاویه‌ای دیدی خاص ایجاد می‌کند که شاید این موضوع آن را به یک اینستالیشن زنده بیش‌تر نزدیک کند تا یک مجسمه. بدون شک نمی‌توان نقش محوری نرم‌افزارهای رایانه‌ای را در مدل کردن و ساخت این هذلولی‌ها و اتصالات‌شان به هم نادیده گرفت.

حتما تا به حال تجربه کرده‌اید یا دیده‌اید که انفجار اشیا به‌خصوص برای کودکان جذاب است. البته انفجاری که در سطح محدود و توسط خود آن‌ها انجام گیرد. ذات انفجار به خاطر محفی بودن آن و نمایش دفعی و شدیدش معمولا برای همه دارای جذابیت و هیجان است. حالا فرض کنید همین نمایش جذاب و بعضا خطرناک! به جای فضای باز، این‌بار در داخل خانه انجام شود. یوشی هرزگ و دانیله کایر عکاس، از جذابیت فرمی انفجار که اتفاقا در لحظات محدودی هم قابل مشاهده هست، عکاسی کرده‌اند و سعی داشته‌اند که این انفجار را در زیباترین لحظه‌ی حود شکار کنند. برای مرموز بودن و جذابیت بیش‌تر، آن‌ها مبدا انفجار را در بعضی تصاویر درون یک آباژور یا زیر در یک اتاق در نظر گرفته‌اند. فضاهایی که در زنده‌گی روزمره جلو چشم‌مان هستند اما ما پشت آن‌ها را نمی‌بینیم.