یکی از پروژه های خوب و البته عالیه منبع باز (open-source)  ساخت که در سال میلادی قبل خیلی هم صدا کرد این پروژه WikiHouse بود.

داستان از این قراره که فقط کافیه شما حجم کلی فضای مورد نظرتون رو در نرم‌افزارهای ساده سه بعدی بسازین. پروژه با رعایت کردن ابعاد صنعتی ورق های تخته سه لایی و الزامات باربری اون ها و هم چنین رعایت اتصالات به گونه ای که با جاخوردن قطعات و بدون میخ و چسب کار حل بشه، می گیره و الگوهای برش قطعات تخته رو کنار هم در سایزهای ورق های چوبی صنعتی می چینه و فایل نهایی برش رو براتون ایجاد می کنه.
با رفتن به کارگاه برش لیزری ظرف مدت یکی دو ساعت نهایتا ، قطعات ساخت رو تحویل می گیرین و ظرف مدت نیم ساعت فضای مورد نظر رو برپا می کنین....

یعنی یک حجم اولیه تا رسیدن به ساخت یک به یک بنا، تنها دو سه ساعت زمان (اون هم رفت و آمد و گرم شدن دستگاه و حمل  ونقل و ...) می بره :)

 این کار یه فضاسازی شهری بود برای ولنتاین. برای اشاعه ندادن این گونه رسوم بی معنی :) اون ایام این رو در یانون‌دیزاین نذاشتم اما دیدنش خالی از لطف نبود برای همین امروز با هم ببینیمش.
کار عبارته از یک مکعب بزرگ شیشه ای که از شبکه‌ی میله های شیشه ای تشکیل شده. در مقابلش جایگاهی هست که کافیه کف دست تون رو روی قلب نقش بسته بر روی جایگاه بگذارین. حرارت دست تون مکعب شیشه ای سرد رو به حرارت میاره و قلبی سه بعدی و فضایی با نور قرمز در دل مکعب شکل می گیره.
نکته مهم اینه که هر تعداد دست بیشتر و حرارت بیشتر روی این جایگاه حس بشه قلب نورانی تری رو در شهر به نمایش می گذاره و این مشارکت جمعی برای ایجاد قلب  دوستی امری جالبه.

می دونین غرب در ساقه های کوچیک و برگ های درخت تمدنی ش سرسبزی های جالبی داره گاهی! اما مشکل ریشه ست انگار...

 

یه ایده خوب برای پوشوندن  این میخ‌های زائدی که از دیوارها بیرون می مونه. انگار که دیوار در حال سبز شدنه...

 

 یه رستوران فوق‌العاده در فلیپین که غذا خوردن در اون همراه با تجربه یک آبشاره. حتی لازمه پاچه هاتون رو هم بالا بزنین تا یه کاسه غذا بتونین بخورین.
اگه آدم واقعا قراره خلوت و شام منزل رو رها کنه و محض یه غذا خوردن ساده بره رستوران، به نظرم ترجیح داره لااقل بره یه جایی که تجربه ای بهش اضافه کنه نه این رستوران‌های مزورانه و بی دلیل گرون مرفهانه بچه خرکن.....

 یک سری تبلیغات هوش‌مندانه و خلاقانه  که با توجه به پست‌های مشابهی که پیش از این هم از این جنس داشتیم و استقبال خوب‌تون می دونم علاقه مندین به این طور پست ها.
واقعیت خلاقیت صرف نظر از ارزش‌گذاری ها در مورد موضوعات، به تنهایی جذابه برای آدمی. واقعا چرا؟

این پست رو از سایت INHABITAT انتخاب کردم. شعار این سایت " design will save the world " یعنی می پردازه به طراحی هاییه که تلاش دارند کره زمین رو حفظ کنن و به عبارتی نگرش پایدار در طراحی رو دنبال می کنه.
این پست رو به عمد این جا میارم تا مشتی نمونه خروار باشه برای یه نقد اساسی به موضوع پایداری در طراحی و نگاه غرب به طراحی پایدار.
تا به شعارها و ادعاها و جایزه ها و تجلیل ها و هر ارزش‌گذاری برآمده از این تمدن مشکوک بشین. (تازه اگه واقعا نتونین حکم بدین)

وقتی عقل جزئی غربی داشته باشی و به کل از عقل کلی که ما عبد به الرحمن و اکتسب به الجنان ه خالی باشی؛ وقتی غربی باشی؛
چرا که نه، ممکنه به توسعه سیستم تولید برق هیبریدی در یک وسیله افتخار کنی و اون رو ضامن بقای کره زمین و در حال حرکت به سمت هدفی والا تلقی کنی و اصلا کار نداشته باشی این وسیله ، تانک نظامی ارتش منحوس و تخریب گر امریکاییه که تمام تخریب های عمده سده ی اخیر در جهان مسببش همین ارتش منحوس بوده!
می بینین مسخ تمدن رو؟!

می دونم خیلی از شما مطلع شدین که پریتزکر 2012 به وانگ شو (Wang Shu) از چین تعلق پیدا کرد. خب بالطبع به زودی در همین یانون دیزاین از کارهای این فرد هم نمونه‌هایی می بینیم. اما این پست اختصاص داره به تاریخ‌چه پریتزکر در یک پرده.
در یک پرده گرافیکی قرار داریم تمام جوایز پریتزکر از آغاز تا امروز رو با هم مرور کنیم و ببینیم کیا دست‌مایه‌ی این بنیاد قرارگرفتند و توسط اون تجلیل شدند.  فعلا بذاریم به حساب تخصص و هنرشون. اما بعدا می شه دقیق‌تر هم دید احتمالا :)

قریب به 200 نفر از دوستان عزیز یانون‌دیزاین -تا کنون- مشترک ایمیل روزانه‌ی یانون‌دیزاین (روزنامه) هستند. یعنی روزانه برای‌شان خلاصه‌ی پست های دیزاین ارسال می شود.
این دوستان می توانند ایمیل های روزنامه را با دوستان اینترنتی‌شان به اشتراک بگذارند
کافی ست این ایمیل ها را به contact های خود بفرستید.
و می توانید به آن ها پیشنهاد کنید که مشترک روزنامه یانون‌دیزاین شوند. 

یه زندگی کامل با ماه. از کاشتن و آب دادن تا بزرگ کردن و به پاش سوختن. می تونست نگاهی شاعرانه داشته باشه این پست اما خب خیلی سریع گرفتار لوسی و قدکوتاهی تمدن بسترش شده و خب تبدیل به یک بازی عکاسانه شده.

یک کار هم قبلا این جا دیدیم با هم با نام Private Moon  که یه جورایی با این کار نسبت داشت.