تاب خوردن یکی از لذتهای خوب کودک درون آدمیه انگار. هرچقدر هم قدت بلندتر می شه و وزن ت زیادتر باز هم صرافت تاب خوردن و تاب خوردن از دل و ذهنت بیرون نمیره! بماند که برخی موهومات اجتماعی نظیر هنجارها و قالبهای استانده و ناجوانمردانهی اجتماعی خیلی ها رو به ترس از سبک بودن و بی کلاسی، از این صرافت می ندازه؛ اما نمیشه منکر شد که تا جوون بمونی -چه جسم و چه دلت- بدت نخواهد اومد که هرازچند گاهی تاب بخوری و پات رو از زمین سفت و سخت و سنگی برداری!
حالا که می گن وصف العیش نصف العیش! بیاین در این پست تجربههای گوناگونی از تابخوردن رو با هم ببینیم:
تجربه هایی که گاهی کودک درون آدم رو حتی ممکنه به ترس هم وابدارن!

- ۳ نظر
- ۱۷ دی ۹۰ ، ۱۰:۴۰






























