دیلنبرگر و هانس‌میر در بخش سازه‌های بزرگ‌مقیاس پرنیت سه بعدی در جشن‌واره‌ی تبادل طراحی کانادا، مجسمه‌ای سه متری بر مبنای تزئینات اسلامی ساخته‌اند. آن‌ها با بهره بردن از تزئینات بناهای اسلامی و هندسه‌ی متنوع و پیچیده‌ی آن‌ها، الگوریتم‌هایی کامپیوتری تعریف کرده‌اند و با ترکیب این الگوریتم‌ها و تداخل شکل‌های حاصل شده، به حجمی ظریف و پیچیده رسیده‌اند. این اثر که اسم آن را دیوار اسلیمی گذاشته‌اند، از ۲۰۰ میلیون سطح مجزا تشکیل شده که با روی هم قرار گرفتن ۱۲ بلوک پرینت شده با ماسه، وزنی حدود ۸۰۰ کیلوگرم پیدا کرده‌ است. طراحی این حجم پرکار و عجیب، ۴ ماه زمان برده و ۴ روز نیز صرف پرینت قطعات آن شده است.

از عمده هدف طراحان، درگیر کردن حس مخاطب با جزئیات فراوان و برجسته‌گی‌ها و فرورفته‌گی‌های این مجسمه بوده است، به نحوی که با لمس و دیدن چندباره‌ی آن به تکرار و ملالت نیفتد. به نظر می‌رسد گنجینه‌ی هنری گذشته‌ی ما، به خصوص تزئینات اسلامی که از هندسه‌ای دقیق و ریاضی‌وار برخوردارند، به خوبی قابلیت رشد دادن و انتقال به نسلی جدید به کمک نرم‌افزارهای کامپیوتری و دست‌گاه‌های ساخت دیجیتال دارند. پژوهش‌های این‌چنینی زمینه‌ساز رشد بیش‌تر در نحوه‌ی استفاده از این تکنیک‌های نوظهور و مقدمه‌ای است برای ورود آن‌ها به عرصه‌ی معماری و دیکر حیطه‌های طراحی.

 فدراسیون جهانی فوت‌بال میزبانی جام جهانی ۲۰۲۲ را به قطر داده است، اتفاقی که بعدها با اتهام رشوه‌های سنگین، دردسرهای زیادی را برای فیفا به وجود آورد. اما این تمام ماجرا برای این کشور کوچک نیست. قطری‌ها برای رساندن ورزش‌گاه‌ها و زیرساخت‌های خود به جام جهانی، از تعداد زیادی کارگر خارجی استفاده می‌کنند. کارگرانی که بنا به گفته‌ی رسانه‌ها بعضا مجوز خروج از کشور را نداشته و مجبور به کار در شرایط سخت می‌شوند. تاکنون نه‌صد نفر از این افراد جان خود را از دست داده و طبق پیش‌بینی این عدد تا جام جهانی به چهار هزار نفر می‌رسد.

این حجم از نادیده گرفتن حقوق انسانی در قطر،‌ هنرمندان را وادار کرد تا در حرکتی خودجوش اسپانسرهای مطرح جام جهانی را هدف قرار داده تا دست از هم‌راهی قطر در این مسابقات بردارند. در پوسترهای طراحی شده، لوگوی برندهای معروف تبدیل به نماد ظلم به کارگران شده و به طور ویژه نمایش دست‌های بسته، نشان‌دهنده‌ی گرفتار شدن‌ آن‌هاست. 

طراحی پارامتریک نمای ساخت‌مان‌ها چند سالی هست که در کشورمان رواج پیدا کرده است،‌ به ویژه طراحی بر مبنای مدولارهای آجری که سبقه‌ی طولانی در معماری ما دارد. طراحان بوچی برای یک مجتمع مسکونی در سوئیس از همین تکنیک بهره برده‌اند و به صورت پارامتریک پوسته‌ای مواج از جنس آجر را برای نمای این ساخت‌مان‌ها طراحی کرده‌اند. حرکت ذره ذره‌ی آجرها به روی هم در نگاه اول واضح نیست و شاید در ابتدا فکر کنیم که مشکلی در اجرا رخ داده است! اما با دید کلی به ساخت‌مان این موج یک‌پارچه در سرتاسر آن قابل تشخیص است. این دقت در اجرا در این کار به کمک روبات‌ها ممکن شده و بلوک‌های آجری بعد از سر هم شدن در کارگاه، در محل ساخت‌مان نصب شده‌اند. به نظر می‌رسد غیر از اهداف فرم‌پردازانه و سایه روشنی که به خاطر بیرون‌زده‌گی آجرها ایجاد می‌شود، این طرح منطق دیگری نداشته باشد و در مقایسه با کارهای مشابه که غالبا دلایلی اقلیمی یا معمارانه دارند، ضعیف‌تر به نظر می‌رسد. 

طراحان فرانسوی مجموعه‌ای از مبل‌مان منزل را با حال و هوای آرت دکو طراحی کرده‌اند. آن‌ها با بهره‌گیری از بتن به عنوان عنصر اصلی و نماینده‌ی معماری مدرن و افزودن مس در طرح‌های خود، نوعی مبل‌مان شبه معماری را با پوسته‌ای سخت ایجاد کرده‌اند. هم‌نشینی مس و بتن تا حدی تعادل رنگی و گرمی و سردی آن را حفظ کرده است. فرم‌های شکسته و متغیر، مصالح سنگین و غالب بودن وجه تزئینی از مشخصات آرت دکو است که در طرح‌های میراث‌داران فرانسوی آن، به وضوح دیده می‌شود.

دبیرستان ژواهوای به عنوان یک مرکز چندمنظوره و با روی‌کرد انرژی پای‌دار، در شهر تیانجین چین ساخته شده است. بخش آموزشی این مجموعه ساختاری یک‌پارچه دارد که با چرخش صد و هشتاد درجه‌ای، حیاطی مرکزی به وجود آورده و امکان نورگیری دوطرفه را فراهم می‌کند.

نکته‌ی قابل توجه در این ساخت‌مان، قاب قرمز رنگی است که به شکلی جسورانه دورتادور بنا را پوشانده است. فرم و رنگ این قاب سرتاسری و هویت بخش، در نگاه اول یادآور سقف‌های سنتی چینی است که با رنگی مشابه، گوشه‌هایی تیز و شکسته دارند. این رنگ گرم و متمایز به خصوص در ساخت‌مان خواب‌گاه،‌ هم‌چون کادری به دور یک تصویر، مجموعه را از منظر پیرامون‌ش جدا کرده و آن را جلوه‌ی خاص و شاداب بخشیده است.

گاهی احساس می‌کنیم آن چه را که اکنون در حال مشاهده هستیم، قبلا دیده‌ایم. به این حالت پیش‌دیدگی، دژاوو می‌گویند؛ عنوانی که حسین سلطانی برای مجموعه‌ای از تابلوهای نقاشی‌اش انتخاب کرده است. سلطانی برای خلق این نقاشی‌ها از آثار تاریخ هنر اروپا استفاده کرده؛ و با بازسازی هفت تابلوی معروف از اساتید آن سامان، مجموعه‌ی دژاوویش را پدید آورده است. کوره‌های وولکان، مرگ مارا، صبح به خیر آقای کوربه، قایق‌رانان، مارس، بار فولی برژر و آقا و خانم اندروز تابلوهایی هستند که سلطانی از آن‌ها بهره برده است.

در این پست نمونه‌ تابلوهای اصلی و تابلوهای دژاوو حسین سلطانی در کنار هم آمده‌اند. سلطانی هم‌آن طور که از نقاشی‌های چند سده اخیر اروپایی استفاده کرده‌است در نقاشی‌های خودش نیز نوستالژی دهه‌های پنجاه و شصت ایران را مورد نظر قرار داده است تا با جای‌گزین‌ کردن حالت‌های روزمره و ساده در دژاوو نوعی نقاشی واقع‌گرای ایرانی را رقم بزند. واقع‌گرایی سلطانی دقیقا مانند واقع‌گرایی سده‌های معاصر اروپایی از دریچه چشم انسانی عادی و خالی از بسیاری از واقعیات عصر ماست. انسان‌های سلطانی هیچ‌کدام یک الگو نیستند. حتی سرباز سلطانی آن سرباز مجاهدی نیست که تاریخ واقعی‌ش دقیقا در دهه‌های پنجاه و شصت، تاریخ ایران معاصر را رقم زد....