کاترین رثکی یک تصویرساز آمریکایی است. خط که از عناصر بصری و تجسمی است، در تصاویر او نقش پررنگ و قدرت‌مندی بازی می‌کند؛ خطوطی که آزاد و رها ترسیم می‌شوند.

رثکی برای کارش از ابزار دیجیتال استفاده می‌کند؛ ترسیمات اولیه و اسکیس‌هایش را در فتوشاپ می‌کشد، که منطقی پیکسلی دارد؛ در فتوشاپ، مربع‌های رنگی (پیکسل‌ها) هویت و اصالت دارند؛ پس از این مرحله، برای نهایی شدن تصویر، و کار با خط، از نرم‌افزار ایلاستریتور استفاده می‌کند؛ ایلاستریتور با پیروی از منطق وکتور، خطوط را به رسمیت می‌شناسد؛ و به آن‌ها شخصیت می‌دهد. استفاده از نرم‌افزارهایی با منطق‌های گوناگون، به رثکی کمک کرده، تا حال‌ و هوای خاصی به تصاویرش ببخشد.

شرکت تبلیغاتی «یانگ اند رابیکم پاریس»، به عنوان بخشی از تبلیغاتش برای «سازمان بین‌المللی حفاظت از حیوانات» تصاویری منتشر کرده تا بر جبران‌ناپذیری کشتن حیوانات تاکید کند. در این عکس‌ها تصاویری را از سه گونه‌ی در معرض انقراض به صورت برش‌خورده نشان داده‌اند، به گونه‌ای که بیننده می‌تواند ساختار و اجزای درونی بدن آن‌ها را مشاهده کند. با هم‌نشینی حیوانات مصنوعی برش‌خورده و تکنولوژی پرینتر سه‌بعدی، سعی شده این طور به ذهن القا شود که پرینترهای حاضر در صحنه لایه‌هایی از مواد را با نظم خاصی روی هم خواهند گذاشت، تا این حیوانات را بازسازی کنند. چنین روی‌دادی درباره‌ی حیوانات مصنوعی امکان‌پذیر است. اما نمونه‌های طبیعی چه طور؟ اگر بازسازی آن‌ها با تکنولوژی امکان‌پذیر بود، بشر به راحتی می‌توانست جنایاتش را در حق این موجودات جبران کند. اما اکنون که چنین نیست باید به جبران‌ناپذیری برخی از رویه‌هایی که در پیش گرفته توجه پیدا کند.

چند روزی هست که فستیوال نور لومیر در لندن آغاز شده و تا فردا هم ادامه خواهد داشت. این فستیوال شبانه میزبان ۳۰ اثر هنری نوری است که در ۳۰ نقطه‌ی مهم شهر اجرا می‌شوند. نکته‌ی جالب در برگزاری این فستویال اجرای آن توسط یک شرکت مستقل است که به طور تخصصی اجرای چنین مراسماتی با محوریت آثار هنری را انجام می‌دهد. به غیر از چند اثر خاص که مجسمه‌هایی نورانی بودند،‌ بیش‌تر این آثار به سمت نورپردازی متحرک و حتی ویدیو مپینگ رفته‌اند. در این بین اینستالیشن‌های مفهومی و بعضی مبل‌مان شهری به شکل دیگری خودنمایی می‌کنند. تاریکی شب حس و حال این اشیا را تغییر داده و لطفات نور فضا را تا حدی رویایی می‌کند.

سوای از ظرفیت‌های هنری‌ای که اجسام نورانی در خود دارند، بد نیست کمی به تغییراتی که این عنصر عجیب در زندگی شهری ما داده است فکر کنیم. شهرهای بزرگ ام‌روزی گاهی شب و خاموشی را اصلا تجربه نمی‌کنند.

یک مجموعه‌ی آش‌پزخانه به جای یک بانک قدیمی قرار گرفته و قرار است در آن تکنولوژی و آش‌پزی به هم بپیوندند. طراحان برای این آرمایش‌گاه و کارگاه که در آن بر روی پرینت سه بعدی مواد خوراکی مطالعه می‌کنند، به دنبال عنصری ویژه بودند که بیان‌گر هویت این مجموعه در برخورد اول باشد. تراس کنسول شده‌ای که به نظر کاربرد مشخصی ندارد برای این مقصود در نظر گرفته شده و نرده‌های در هم تنیده و عجیب آن، فعالیت تکنولوژیک کارگاه را فریاد می‌زنند. این مجوعه‌ی ورودی از ترکیب چوب و فلز ساخته شده که علی رغم تلاش طراحان برای عبور هنرمندانه‌ی آن‌ها از میان هم، هیچ‌گونه سنخیتی با هم نیافته‌اند. نرده‌های سه بعدی این تراس با تکنولوژی برش سی‌ان‌سی و روش‌های دیجیتال ساخته شده است. 

یکی از کاربردهای اصلی فن‌آوری ساخت دیجیتال استفاده در طراحی داخلی است. قطعاتی که در دست‌گاه‌هایی مانند برش لیزر و در مقیاس انسانی تولید می‌شوند، در فضاهای داخلی ساخت‌مان آسان‌تر به کار می‌روند. آژانس طراحی سرزمین عجایب در طراحی یک کافه، نام یکی از برندهای نوشیدنی را بر دیواره‌ی اصلی آن حک کرده است. آن‌ها طراحی این دیواره را در ترکیب با نام این برند به کار برده و به جای الصاق این نام به زمینه‌ی پشت‌ش، طرحی یک پارچه را ارائه داده‌اند. در طراحی این سطح سه بعدی آن‌ها ساختاری مواج را توسط ورقه‌های چوبی برش داده شده ایجاد کرده‌اند که در تعامل خوبی با نام برند عمل می‌کنند. ساخت چنین آثاری که به تری‌دی‌ساین شهرت دارند به خوبی نمایان‌گر ظرفیت عناصر صفحه‌ای در ساختن احجام سه‌بعدی است، قدرتی که به لطف طراجی و ساخت دیجیتال ممکن شده است.

شرکت آدیداس قدم‌های ابتدایی را برای استفاده از پرینت سه بعدی در محصولات‌ش برداشته است. آن‌ها در نمونه‌های ابتدایی یک کفش ورزشی، سعی کرده‌اند تا کفی کفش را متناسب با پای نمونه و با احتساب نقاط فشار طراحی کرده و پرینت کنند. آدیداس قصد دارد با این محصول قدمی به سمت شخصی‌سازی در تولیدات‌ش بردارد، تولیداتی که به نظر می‌رسد فعلا ویژه‌ی قشری خاص و به طور ویژه ورزش‌کاران باشد، چرا که تولید به این شیوه در مرحله‌ی نخست ارزان به نظر نمی‌رسد. به این ترتیب با استفاده از اسکن سه بعدی پا و مدل‌سازی نوع حرکت ورزش‌کار، محل ورود نیرو به کفش محاسبه شده و می‌توان یک سازه‌ی بهینه را برای کف آن طراحی و تولید کرد. مصالح انعطاف‌پذیر موجود برای پرینت سه‌بعدی، امکان استفاده از این تکنولوژی را در محصولات تحت فشار ممکن کرده است.

دیلنبرگر و هانس‌میر در بخش سازه‌های بزرگ‌مقیاس پرنیت سه بعدی در جشن‌واره‌ی تبادل طراحی کانادا، مجسمه‌ای سه متری بر مبنای تزئینات اسلامی ساخته‌اند. آن‌ها با بهره بردن از تزئینات بناهای اسلامی و هندسه‌ی متنوع و پیچیده‌ی آن‌ها، الگوریتم‌هایی کامپیوتری تعریف کرده‌اند و با ترکیب این الگوریتم‌ها و تداخل شکل‌های حاصل شده، به حجمی ظریف و پیچیده رسیده‌اند. این اثر که اسم آن را دیوار اسلیمی گذاشته‌اند، از ۲۰۰ میلیون سطح مجزا تشکیل شده که با روی هم قرار گرفتن ۱۲ بلوک پرینت شده با ماسه، وزنی حدود ۸۰۰ کیلوگرم پیدا کرده‌ است. طراحی این حجم پرکار و عجیب، ۴ ماه زمان برده و ۴ روز نیز صرف پرینت قطعات آن شده است.

از عمده هدف طراحان، درگیر کردن حس مخاطب با جزئیات فراوان و برجسته‌گی‌ها و فرورفته‌گی‌های این مجسمه بوده است، به نحوی که با لمس و دیدن چندباره‌ی آن به تکرار و ملالت نیفتد. به نظر می‌رسد گنجینه‌ی هنری گذشته‌ی ما، به خصوص تزئینات اسلامی که از هندسه‌ای دقیق و ریاضی‌وار برخوردارند، به خوبی قابلیت رشد دادن و انتقال به نسلی جدید به کمک نرم‌افزارهای کامپیوتری و دست‌گاه‌های ساخت دیجیتال دارند. پژوهش‌های این‌چنینی زمینه‌ساز رشد بیش‌تر در نحوه‌ی استفاده از این تکنیک‌های نوظهور و مقدمه‌ای است برای ورود آن‌ها به عرصه‌ی معماری و دیکر حیطه‌های طراحی.