سری جدید ساعت‌های OTO در پی روایتی انسانی در کنار نمایش ساعت هستند. در این ساعت‌ها با نقش انسانی‌ دادن به عقربه ساعت شمار و نقش های گوناگون مرتبط پذیرفتن عقربه دقیقه شمار داستان‌های بی‌انتهای انسانی عجیبی شکل می‌گیرد. در یکی از خلاقانه‌ترین این ایده‌ها، عقربه دقیقه شمار، سایه انسان است. سایه‌ای که در طول شبانه‌روز گویی با حرکت خورشید فرضی خارج از صفحه داستان دوبعدی ما، جایش تغییر می‌کند. طراح اندی کوروتز با خوش‌ذوقی و حساب‌شدگی خاصی، با خطوطی موازی یک شیب و پهنه‌ی فضادار را روی صفحه ساعت ایجاد کرده است که این خود روایت داستانی را علاوه بر زمان‌مندی برخوردار از مکان نیز می‌کند.

«خط تولیدِ یکی از قدیمی‌ترین کارخانه‌های تولید چینی در لهستان برای ساعاتی خراب شد و اثر دست کارگران آن بر روی چند ظرف غذاخوری در حال تولید بر جای مانده است...»

این مقدمه‌‌ای‌ست بر معرفی یک پروژه‌ی هنری با عنوان «اثر انسان» که با هدف تاکید بر پشت‌پرده‌های انسانی تولیدهای انبوه صنعتی اجرا شده است. معرفی بالا که توسط طراح ارائه شده، کنایه‌ای‌ست به نادیده انگاشتن «انسان» در تولید یک محصول، حضوری که گاهی بسیار پررنگ است اما دیده نمی‌شود. طراحان برای اجرای این پروژه به یکی از کارگاه‌های کوچک تولید ظروف چینی در لهستان رفته‌اند، در منطقه‌ای که مردم آن حدود سه قرن به تولید این محصول اشتغال داشته‌اند. آن‌ها طی فرآیند تولید و به کمک مایع آبی‌رنگ کبالت، اثر انگشت کارگران را با الگویی اتفاقی بر روی ظروف حک کرده‌اند که اثر آن‌ها بعد از حرارت دادن در کوره نمایان شده است.

این مجموعه با برخورداری از زبان کنایی و معنادار خود بیننده را تحت تاثیر قرار می‌دهد. طراحان از خلئی که در تولیدات ماشینی وجود دارد و در تولیدات دست‌ساز هم‌راه با عدم‌قطعیت‌ گذشته وجود نداشت بهره برده‌اند. آن‌ها این خلأ و این نیاز به عدم قطعیت را کاریکاتورگونه و با طعنه به ما یادآور می‌شوند، و همین طنز تلخ مجموعه‌ی «اثر انسان» است که آن را اثرگذار می‌کند.

آندریا پونتی طراح مطرح ایتالیایی که چند سالی‌ست در هونگ‌کونگ زندگی می‌کند، مجموعه‌ای از صندلی‌های فلزی را با عنوان «سایه‌ی پنجره‌ها» طراحی کرده است. پونتی با نگاهی انتزاعی و شاعرانه، فرم‌ها و شکل‌های ساخت‌مان‌های بزرگ و مهم هونگ‌کنگ را در صندلی‌های میله‌ای‌اش به کار گرفته و هر کدام از آن‌ها را به نحوی به یک قاب پنجره‌گون متصل کرده است. در تصاویری که از نمای قاب‌ها گرفته شده ایده‌ی اولیه‌ی پونتی به خوبی مشخص است. او سایه‌ی پشت پنجره‌ها را استعاره‌ای از فعالیت و روح درون بنا می‌داند که با حرکت کردن درون بنا و دیده شدن از بیرون، هویت ساخت‌مان را نمایان می‌کنند. پونتی با این دو ایده،‌ مجموعه‌ای از ۹ صندلی را که بازنمای هویت بناهای مهم هنگ‌کنک‌اند طراحی کرده است، روی‌کردی که در طراحی مبل‌مان تازه و خلاقانه به نظر می‌رسد.

مجموعه مبل‌مان Animaze با هدف درگیر کردن کودکان با وسایل کاربردی منزل طراحی شده‌اند. این مبل‌های خلاقانه و دوست‌داشتنی در عین کاربرد به عنوان میز و نشیمن،‌ نقش حیوانات ناشناخته‌ای را بازی می‌کنند که می‌توانند هم‌بازی بچه‌ها و شریک تخیل آن‌ها نیز باشند. این مجموعه مدولار است که کار جمع کردن‌ آن‌ها را راحت‌تر می‌کند، علاوه بر این‌که به واسطه‌ی تنوع چینش می‌توانند عناصر دکوری خوبی هم به حساب بیایند. این مبل-عروسک‌ها به واسطه‌ی ابعاد خاصی که دارند شرایط را برای سواری گرفتن بچه‌ها آماده کرده‌اند، اگرچه بزرگ‌ترها نیز قطعا از آن بی‌نصیب نخواهند ماند :).

بعضی چیزها شاید غیرمنطقی به نظر برسد اما ما آدم‌ها دوست‌شان داریم. مثلا صدای تق و تق ماشین‌های تحریر قدیمی را دوست داریم و اگر دقت کنید همین الان هم در بسیاری از فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی، صدای تایپ با ماشین تحریر و بردن نشان‌گر آن به سرِ خط به عنوان تیتراژ ابتدایی انتخاب می‌شود.

اگرچه ماشین‌های تحریر مکانیکی در زمان خود تنها راه حل ممکن بوده‌اند، اما الان که صفحه کلیدهای ما همه دیجیتالی و حتی گاهی بی‌سیم هستند، بازگشت دوباره به دوران فرآیندهای مکانیکی و صدای ممتد تق و تق احتمالا دیوانه‌گی به نظر برسد. با این وجود گروه Lofree این راه را برگزیده و طرحی امر‌روزین و مینی‌مال را از ماشین‌های تحریر سنتی ارائه داده است، ماشینی که دکمه‌های گرد برجسته داشته و با فشار دادن آن‌ها همان صدای خاطره‌انگیز به گوش خواهد رسید.

مادران حتما در گام‌به‌گام با پرورش کودکان‌شان، چالش‌هایی ملموس را تجربه می‌کنند. مثلا دوست دارند کودک‌شان شاد باشد و بازی کند اما مزاحم کار آن‌ها نباشد؛ نوعی تعامل دو طرفه که معمولا هم به دست نمی‌آید. کونسیک چوی میزی طراحی کرده‌است که نوزاد شما یا دسته کتاب‌های شما را در یکی از دو پایه خود جا می‌دهد! یعنی می‌توانید مشغول کارتان باشید و کودک‌تان نیز مشغول کار خودش باشد! اما آیا واقعیت این چنین خواهد بود؟ یعنی نوزاد شما مثل کتاب‌های نجیب‌تان کاری به کار شما نخواهد داشت و می‌گذارد راحت به کارهای خودتان برسید!!؟

شرکت ژاپنی نندو که بیش‌تر به طراحی مبل‌مان معروف است، در نمایش‌گاهی با موضوع آثار گرافیکی غیرچاپی مجموعه‌ آثاری را با تکنولوژی پرینت سه بعدی ارائه کرده است. نندو در این مجموعه بیش از هر چیز با کاغذ بازی کرده است، وسیله‌ای که از هم‌راهان همیشگی یک گرافیست به شمار می‌رود. کاغذهای در حال ورق خوردن، تا شدن و بریده شدن، حالت‌هایی است که تنها با پرینت کردن لبه‌ یا اوت‌لاین کاغذها به نمایش درآمده. نمونه‌ی چنین آثاری را قبلا با مجسمه‌های مفتولی در یانون دیزاین دیده‌ بودیم، منتها شاید فرق این آثار پرینت شده و مفتول‌های ساخته شده با دست را بتوان در دقت فوق‌العاده زیاد این آثار پرینت شده و شباهت بیش‌تر آن‌ها با ترسیمات شق و رق روی کاغذ دانست.

 گاهی بعضی چیزها را آن‌قدر دیده‌ایم و بهشان عادت داریم که نمی‌توانیم طور دیگری تصورشان کنیم. ماسک‌های فیلتردار جزو این دسته هستند که در همه‌ جای جهان یک‌ شکل دارند و حتی به آیکون نیز تبدیل شده‌اند. این عادت حتی موجب می‌شود که به بازطراحی و تغییر این وسایل هم فکر نکنیم. کارلوس شریب طراحی است که از پیش‌رفت‌های تکنولوژیک در بازطراحی این ماسک‌ها بهره گرفته است. طرح او علاوه بر وزن و ابعاد کم‌تری که پیدا کرده، کارایی این وسیله را نیز ارتقا داده است. در این طرح جلوآمدگی ماسک که نقش فیلتر را داشت حذف شده و فرم کلی آن انطباق بیش‌تری با آناتومی صورت یافته است. این تغییر بنیادین در این ماسک تنها با جا به جا کردن مسیر گردش هوا میسر شده است. از آن‌جایی که کاربری اصلی این ماسک برای کارهای کارگاهی در نظر گرفته شده، قسمت جلویی آن به طور کامل شفاف طراحی شده تا در صحبت کردن و تعامل حین کار خلل کم‌تری ایجاد کند. 

سید امیر حسینی قبلا در یانون دیزاین مطلبی نوشته بود در رابطه با پوشیدگی در تکنولوژی. یادم هست که بعد از آن مطلب، مکانیزم‌ها و پروسه‌های وسایل ام‌روزی برایم جذاب شده و بود و به دنبال پی بردن به پشت صحنه‌ی محصولات های‌تک بودم. طرح کوییکی از این منظر به نظرم جذاب آمد چرا که او به جای مخفی کردن سیم در بدنه‌ی یک آباژور یا چراغ رومیزی و خلق انواع بازی‌های نوری با آن!، تنها یک جا لامپی ساده را طراحی کرده که سیم و سرپیچ و لامپ را درون خود جا می‌دهد. جالامپی کوییکی یک ابزار و وسیله‌ی ‌شبه‌سنتی است ، که به جای شمع، لامپ را باید درون آن قرار داد و یا از آن خارج کرد. او برای وسیله‌ای مدرن، رفتاری سنتی طراحی کرده است.

بعضی‌ها به تجهیزات رومیزی مثل جامدادی و لوازم‌التحریر علاقه دارند، به خصوص اگر از اجزای زیاد و متنوع تشکیل شده و در واقع پیچیده باشد. طرح جامدادی الکساندر کانیگین از چند جزء تشکیل شده که بسته به نیاز و شکلِ وسایل ما به یک‌دیگر متصل می‌شوند و با تعبیه‌ی یک کش لاستیکی، این مجموعه می‌تواند به صورت افقی یا عمودی نیز قرار گیرد. از آن‌‌جا که با تغییر مکان صفحات تغییری در فرم این جعبه به وجود نمی‌آید، طراحان آن را به یک روبیک شبیه دانسته‌اند، یک جامدادی روبیک.