«اسیر راحت» نام مینیاتور واقع‌گرایی‌ست که بنجامین نوردزمارک، برای نمایش‌گاه خلاقیت کپنهاگ ارائه داده است؛ جایی که قرار بود بر تاثیر فن‌آوری بر هنر و زندگی معاصر تمرکز شود. بنجامین در این اثر با استفاده از تکنیک پرینت سه‌بعدی تمام رنگی، و اسکن واقع‌گرای یک فیگور انسانی، نسل معاصری را به تجسم درآورده است که در قفس نگاه محدودش نسبت به جهان و شناخت ان گرفتار است. نسلی که اتفاقا در بی‌خیالی تمام با آسودگی خود را در قفس درک محدود اسیر کرده است و بر شاخه‌ای خشک بی‌پشت‌وانه‌ای ریشه‌دار در احساس بشری تکیه کرده است. درب قفس باز است اما سودای رهایی نیست....

اسیر راحت داستان معاصر بشر است؛ وقتی کم‌کم اداراکات چنان گرفتار می‌شوند که حتی چندی بعد دیگر قفس هم دیده نخواهد شد.

از سوی دیگر قالب اثر نیز در موضوع نمایش‌گاه انتخاب شده است. تاثیر فن‌آوری بر هنر یعنی تقابل آخرین تکنولوژی‌ها و کشف قالب‌های جدید هنری. روزی که اسکن‌ سه‌بعدی  و پرینت واقع‌گرا بتواند با خلق مینیاتورهای پراحساس، قالب هنری نوینی باشد. جالب است بدانید به تازگی این تکنولوژی جدید یعنی اسکن واقع‌گرای فیگور انسانی و پرینت تمام رنگی آن در ایران توسط تیمی جوان به صورت بومی پیاده‌سازی شده است و خدمات آن را نیز ارائه می‌دهد. به نظر هنرمندان می‌توانند از این فرصت برای کشف بیان‌های جدید در هنر استفاده کنند.

در طراحی موزه‌های جنگ یا به تعبیر ما در ایران موزه دفاع یا دست‌آوردهای نظامی مهم‌تر از نمایش یک سری دست‌آورد، چگونه نمایش‌دادن آن‌هاست. این که دست‌آورد بتواند با همان روحیه‌ی قوی‌ای که در میدان عمل دارد برای مخاطب نقش بازی کند کار حساسی‌ست که از هر چیدمانی برنمی‌آید. ما معمولا در کشورمان عادت داریم به چیدمان‌های بی‌هنر و فضاهای بی‌هویت که مثل روغن ریخته نذر امام زاده دفاع مقدس‌مان کنیم. حالا که در آستانه هفته دفاع مقدس هستیم به نظرم آمد دیدن چنین چیدمان و پروژه‌ای خالی از لطف نباشد.

موزه جنگ سلطنتی بریتانیا برای توسعه خود، یک افزوده قدرت‌مند به بنای قدیمی خود را، توسط معماران مشهور فاستر و شرکا در ۲۰۱۰ طراحی و تا ۲۰۱۴ پیاده‌سازی کرده است. فضا آتریومی قوی در امتداد سازه سنتی‌ست که با چیدمانی پرقدرت از سلاح‌ها و ادوات هوایی نظامی پرشده است. توجه عمیق به کنترل نور آسمان بر روی اشیای موزه‌ای، قاب‌بندی‌های خلاقانه و حرکت حساب شده مخاطب در ترازهای ارتفاعی از نکات قوت چیدمان پیاده شده است.

«خط تولیدِ یکی از قدیمی‌ترین کارخانه‌های تولید چینی در لهستان برای ساعاتی خراب شد و اثر دست کارگران آن بر روی چند ظرف غذاخوری در حال تولید بر جای مانده است...»

این مقدمه‌‌ای‌ست بر معرفی یک پروژه‌ی هنری با عنوان «اثر انسان» که با هدف تاکید بر پشت‌پرده‌های انسانی تولیدهای انبوه صنعتی اجرا شده است. معرفی بالا که توسط طراح ارائه شده، کنایه‌ای‌ست به نادیده انگاشتن «انسان» در تولید یک محصول، حضوری که گاهی بسیار پررنگ است اما دیده نمی‌شود. طراحان برای اجرای این پروژه به یکی از کارگاه‌های کوچک تولید ظروف چینی در لهستان رفته‌اند، در منطقه‌ای که مردم آن حدود سه قرن به تولید این محصول اشتغال داشته‌اند. آن‌ها طی فرآیند تولید و به کمک مایع آبی‌رنگ کبالت، اثر انگشت کارگران را با الگویی اتفاقی بر روی ظروف حک کرده‌اند که اثر آن‌ها بعد از حرارت دادن در کوره نمایان شده است.

این مجموعه با برخورداری از زبان کنایی و معنادار خود بیننده را تحت تاثیر قرار می‌دهد. طراحان از خلئی که در تولیدات ماشینی وجود دارد و در تولیدات دست‌ساز هم‌راه با عدم‌قطعیت‌ گذشته وجود نداشت بهره برده‌اند. آن‌ها این خلأ و این نیاز به عدم قطعیت را کاریکاتورگونه و با طعنه به ما یادآور می‌شوند، و همین طنز تلخ مجموعه‌ی «اثر انسان» است که آن را اثرگذار می‌کند.

مبل‌ «رشته‌های سرخ» با طراحی هیون گی کیم، برگرفته از یک فرآیند طبیعی در بدن انسان یعنی گردش خون است. طراح که علاقه‌مند به جنبه‌ی زیبایی‌شناسی خون و پمپاژ آن در بدن بوده است با به کار گرفتن تعداد زیادی سرم‌ خونی و اتصال آن‌ها با انبوهی از شلنگ‌ها در پی ایجاد تجربه‌ای محسوس از گردش خون در بدن بوده است. مُبل آناتومویک هیون در وهله‌ی اول به عضله‌ای می‌ماند که با منبسط و منقبض شدن، خون در رگ‌های‌ش به جریان افتاده و موجب ادامه‌ی حیات‌ش می‌شود. با نشستن روی این مبل عجیب، رنگ موجود در سرم‌ها از سویی به سوی دیگر رفته و شما با کم‌ترین واسطه تجربه‌ای ملموس و عینی از اتفاقات داخل بدن‌تان خواهید داشت!

اگرچه ظاهر این مبل‌های سرخ ممکن است کمی منزجرکننده به نظر بیاید اما ایده‌ی اصلی آن می‌تواند الهام‌بخش هرگونه طراحی با موضوع خون نیز باشد.

برج شناور در یکی از سواحل کشور دانمارک ساخته شده تا چندین عمل‌کرد را در کنار ماهیت نمادین و مجسمه‌وار خود ایجاد کند. طراحان دانمارکی با طراحی این برج به شیوه‌ی فولدینگ یا ورق تاشو و با استفاده از ورق فلزی یک دست سفید، توانسته‌اند یک نماد، پاتوق و چشم‌انداز شهری برای این منطقه خلق کنند. آن‌ها با طراحی یک پله‌ی دو بازو علاوه بر این‌که دو پاگرد یا کف را ایجاد کرده‌اند، به فرمی فلش‌مانند هم دست یافته‌اند تا به این شیوه از هر دو سو کنسول‌های کوتاهی داشته و چالش‌های سازه‌ای را کم‌تر کنند. 

این سکوی کوچک ساحلی با دیواره‌هایی مجوف سعی کرده تا مسائل جوی را به نحو مناسبی پاسخ دهد و علاوه بر این چشم‌اندازی ۳۶۰ درچه به شهر و به دریا داشته باشد. سازه‌ی هفت و نیم‌متری شهر آراهوس قابل انتقال نیز هست و اتصالات خشک آن این اجازه را خواهد داد که هر زمانی از جای خود درآمده و توسط ماشین‌آلات آبی به نقطه‌ای دیگر منتقل شود.

آلن ژیل اینستالیشنی هوش‌مندانه را اجرا کرده و در آن هویت شبکه‌های اجتماعی را به چالش کشیده است. او با قرار دادن دو آینه در مقابل یک‌دیگر که یکی به مثابه‌ دیوایس دوربین‌دار برای دیگری است! تاملی در خودنمایی و سلفی‌های فضای مجازی کرده است. او در این اثر سعی در بازیابی هویت مدرن بشر نیز داشته است، هویتی که این روزها بعضی در جوامع خیالی و با نمایش لحظاتی از زنده‌گی خود به دنبال‌ش می‌گردند.

آینه‌ی کوچک‌تر ژیل شبکه‌بندی شده و نمادی از بافت اجتماعی است، آینه‌ای که در مقابله با آینه‌ی اصلی خیلی کوچک به نظر می‌رسد و فرد با قرار گرفتن در برابر اثر، ناگزیر به مقایسه‌ی این دو می‌پردازد. تکرار‌های متوالی در دایره‌ای که آینه‌ی کوچک‌تر می‌سازد تصویر فرد را کوچک‌ و کوچک‌تر کرده، تا جایی که چهره‌ی فرد در گردآبی مبهم ناپدید می‌شود. آینه‌ی بزرگ‌تر اما خالص و دست‌نخورده مانده و ابعاد فرد را کوچک نخواهد کرد. ژیل با اجرای این اثر مخاطبان‌ش را به انتخاب میان سراب و حقیقت فرامی‌خواند.

پائولا پی وی یک کوشک متعلق به دوران رنسانس ایتالیا را برای اجرای اینستالیشن خود انتخاب کرده است. او نردبام رنگارنگ بادی خود را در مرکز این بنا که آسمانه‌ای باز و روشن دارد قرار داده و آن را به یک بدنه‌ی ساخت‌مان تکیه داده است. نردبام بیست متری پی وی که از کف تا سقف مجموعه را طی می‌کند بیش‌تر به یک تمسخر بی‌صدا شبیه است. حجم بادکنکی، سبک و توخالی او با رنگ‌هایی بی نظم و کودکانه در میانه‌ی یک فضای شق و رق با عمر چند صد ساله، کاری عادی و از سر احترام نیست. استفاده‌ی او از جسمی آشنا و قدیمی مانند نردبام نیز می‌تواند برداشت‌های گوناگونی را به ذهن مخاطبان‌ش بیاورد.