عکس های این مجموعه که توسط یونس خانی گرفته شدند به بهترین وجه ممکن حماسه دردآور این صنعت گران بزرگ رو نمایش دادن؛ صنعت گرانی که چرخ صنعت و اقتصاد مملکت بر محور پتک هاشون ر چرخشه و به معنای واقعی کلمه جهادگران عرصه جهاد اقتصادی و پیشروان اقتصاد مقاومتی هستند, ولی در مقابل هیکل بادکرده فلان قهرمان ورزشی و مدال ها و جوایز رنگارنگ ش نادیده گرفته می شن.....

بد نیست دردواره خبرگزاری مهر بر حاشیه این عکس ها رو هم مرور کنیم:

" کارگران معدن زغال سنگ طبس در عمق 300 متری زمین و در دو شیفت کاری 6 ساعته در روز کار می کنند ،این کارگران با قرارداد پیمانکاری، ماهیانه 400 هزار تومان که حداقل حقوق تامین اجتماعی است، را دریافت می کنند. کار کردن در معادن زغال سنگ به دلیل خطر ریزش معدن و وجود انواع گازها کشنده و گرد زغال و خاک معلق در فضای معدن خطرات بسیار زیادی را برای سلامتی کارگران در پی دارد. "

* این پست پیش‌تر در سال ۹۱ منتشر شده بود؛ به مناسبت حادثه‌ی تلخ معدن گل‌ستان بد ندیدم که یک بار دیگر تصاویر معدن خانی را با هم مرور کنیم.

آتش‌نشانی شغلی پرمخاطره است. نه پرمخاطره‌تر از خیلی شغل‌های دیگر اما به هر صورت با آتش سروکار دارد که به هنگامه‌اش در بی‌پروایی کم نمی‌گذارد. آتش‌نشان‌ها اگرچه نه به اندازه مرزبان‌ها و مجاهدهای خط مقدم جبهه‌ها، اما بیش‌تر از بسیاری از صنوف دیگر، با جان‌بازی و ایثار سروکار دارند و از این منظر یک وقت‌هایی نظیر همین حادثه پلاسکوی تهران، سخت جامعه را مدیون خود می‌کنند. 

زندگی آتش‌نشان‌ها مانند هر مجاهد کارآزموده دیگری، مجموعه‌ای از آمادگی‌ها و تمرین‌ها و انتخاب‌هاست که وقت خطر ما کم‌تر این زندگی دیدنی را می‌بینیم و می‌فهمیم. چان دیک ، عکاس چینی، با انتخاب یک نمای شورانگیز از ایست‌گاه آتش‌نشانی چای‌وان در هنگ‌کنگ، زندگی روزانه آتش‌نشان‌های در حال تمرین را به صورت تابلویی هنری و در فریم‌های گوناگون ثبت کرده است... خط قرمزی که روی بوم زندگی به تصویر درآمده چان دیک خودنمایی می‌کند، هرچند شلنگ آتش‌نشانی باشد، اما استعاره‌ای قوی برای این روزهای تهران است.

این روزها که آتش در تهران فاجعه آفریده است و آتش‌نشان‌ها با رشادت‌شان قهرمان‌های ما شده‌اند، بد نیست نگاهی هم به نیمه پر لیوان بیاندازیم. آتش با تمام این قدرت خراب‌کاری و ترسناکی‌ش، شگفتی عجیبی‌ست. زیبایی آتش معمولا از فاصله دور درک می‌شود چرا که نزدیک شدن به این سوژه اساسا مخاطرات خود را دارد. برای همین است که ما چندان از زیبایی‌های نزدیک آتش مطلع نیستیم!

هنرمند سوئیسی، فابیان اوفنر، با عکاسی نزدیک از الکل در حال شعله‌ور شدن و گاهی انفجار زیبایی‌هایی فراتر از تصور را به چشم ما آورده است. این روزها که آتش داغ به دل ما گذاشته، دیدن این زیبایی‌ها شاید خالی از لطف نباشد...

مارتین شولر عکاسِ سلبریتی‌های غربی، مجموعه عکسی را از خیابان‌خواب‌های آمریکایی تهیه کرده است. شولر به واسطه‌ی یک مراسم خیریه با این افراد ارتباط گرفته و بعد از مصاحبه با آن‌ها پرتره‌هایی بدون فیگور را از آنان ثبت کرده است. فقر، بیماری، تنهایی، اعتیاد و ناهنجاری عواملی بوده‌اند که این افراد را خیابان‌نشین و آواره کرده است.

تضاد و پارادوکس چیزی است که در نگاه اول به این تصاویر به چشم‌مان می‌آید. ما پرتره را معمولا با لباس‌ها، دکور و انسان‌های شیک و تمیزی دیده‌ایم که خود را برای یک عکس مهم آماده کرده و عکاس هم معمولا آن‌ها را در فیگورهای خاصی می‌نشاند، سوژه‌های شولر اما نه شیک و تر و تمیزاند و نه حتی سالم! فقرائی که آثار سختی و بیماری را به راحتی از چین و چروک صورت و زخم‌های‌شان می‌توان فهمید. عکاس سلبریتی‌های آمریکایی این بار به سراغ سلبریتی‌های ارزان‌تری رفته است که بخش زیادی از جمعیت آمریکا محسوب می‌شوند، آمریکایی که عادت کرده‌ایم آن را جور دیگری ببینیم...

فن دولد مجموعه‌ عکسی را درمورد برج‌های خنک‌کننده‌ی متروکه از سراسر اروپا جمع‌آوری کرده است. تصاویر او از اماکنی گرفته شده‌ که تامین‌کننده‌ی مصارف روزانه‌ی ما هستند اما در عین حال کم‌تر کسی آن‌ها را دیده است. این غول‌های بتنی که زمانی حجم زیادی از آب را خنک می‌کرده‌اند اکنون بی‌استفاده و ساکت رها شده‌اند و عکاس، سردی درون آن‌ها را از طریق عکس‌های‌ش به ما منتقل می‌کند. به دلیل ماهیت صنعتی و های‌تک این فضاها، تصاویر این مجموعه حال و هوای فوتوریستی نیز به خود گرفته‌اند. 

جان تاکری پروژه جالبی را شروع کرده که می تواند منجر به تحقیقی ارزشمند در نقاط مختلف جهان و یا در کشوری خاص شود. او از جوانان متولد دهه ۸۰ و ۹۰ میلادی (۶۰ و ۷۰ شمسی) در نقاط مختلف جهان درخواست کرده تا عکسی از اتاق شخصی خود گرفته و برایش ارسال کنند. ضمنا درباره سبک زندگی و خودشان با آنها مصاحبه‌هایی انجام داده است. کشورهای آمریکا، مصر، ترکیه، آفریقایی جنوبی، لبنان، ایران، فرانسه، زیمبابوه و ... ترکیب متنوعی را جهت بررسی در اختیار او قرار می‌دهند. 

از این مجموعه به نتایجی جالبی می‌توان رسید. برای مثال می‌توان به میزان فراگیری مدرنیسم در نقاط مختلف جهان اشاره نمود، یا تفاوت جزییات زندگی قاره‌های مختلف و تلاش‌های برخی کشورهای در حال توسعه برای شباهت به نمونه‌های اروپایی. همچنین بعضی عناصر اتاق مانند تخت خواب در نمونه‌های گوناگون را می‌توان مبنای بررسی قرار داد. برای نمونه در تصاویر مربوط به عربستان، آمریکا و مکزیک تخت در میانه‌ی اتاق قرار گرفته و عملا اتاق را به اتاق خواب تبدیل کرده است، یا نحوه‌ی استفاده از میز و صندلی و حذف بعضی از این عناصر در بعضی نمونه‌ها قابل توجه است. البته محدودیت نمونه‌ها، چیدمان پیش از عکاسی و انتخاب اتفاقی از بین افراد، این مجموعه را از یک پروژه‌ی تحقیقاتی دور کرده و بیش‌تر بر تفاوت‌های کلی فرهنگ‌ها تکیه دارد. 

«کومبا میلا» یک زیارت دسته‌جمعی هندو و یکی از بزرگ‌ترین گردهمایی‌های مذهبی بشر در جهان است. هر دوازده سال یک بار زایران هندو در کرانه‌ی رود مقدسی در هندوستان جمع می‌شوند؛ و خود را در آب آن غسل می‌دهند؛ عملی که به باور آن‌ها گناهان‌شان را شست‌وشو می‌دهد. چیزی بدیل حج ابراهیمی ما مسلمانان برای هندوها...

لکشمی کائول، عکاس هندی، گوشه‌هایی از یکی از مراسم کومبا‌ میلا را با دوربین‌ش ثبت کرده است. روحانیون هندوی شائیویت که خدای هندو، شیوا را پرستش می‌کنند، در این مراسم نقش و جای‌گاه ویژه‌ای دارند. در نگاه کائول به کومبا میلا نیز آنان در مرکز توجه قرار گرفته‌اند.

حالا چندین سال است که معماری دیگر از تکرار فرم طبیعت یا حتی انتزاع از آن عبور کرده و پا در عصری گذاشته است که معماری بایونیک و پارامتریک در آن با شکافتن روابط زیستی و ریاضی، سرزمین‌های جدیدی را پیش روی معماران می‌گشایند. در همه‌ی این سال‌ها عده‌ی زیادی تلاش کرده‌اند که تا حد ممکن روند طراحی ساخت‌مان‌ و شیوه‌ی زیست‌ آن را به موجودات زنده نزدیک کنند و معماری را از لحاظ کارکرد و فیزیک به حیات انسانی نزدیک‌تر کنند. 

تصاویری که آوجیک به کمک دست‌کاری‌های رایانه‌ای ساخته است، دخالتی در وضع کنونی بناهای دنیاست و آن‌ها را به گیاهانی تشبیه کرده است که خودرو هستند و بر اساس الگوهای زیستی‌شان رشد کرده و در هم می‌پیچند. او البته با این کار نه در فرآیند طراحی تاثیری گذاشته و نه حتی در کارکرد بناها، بل‌که تنها فرم گسترش و تکثیر مصالح ساخت‌مانی را با الگوهای ظاهری گیاهان تطبیق داده است. ما نمی‌دانیم اما شاید روزهایی بیاید که این الگوها که تا کنون تنها به کمک طراحی می‌آمده است، به کار رشد و تکثیر بناها نیز بیایند و ساختمان‌هایمان نیز با خود ما رشد کنند!

افریقا قاره‌ی عجیبی‌ست. شاید به دلیل امپراطوری رسانه و پول، شاید هم به دلیل ویژگی‌هایی خاص از این قاره، کم‌تر کسی در جهان می‌تواند ادعا کند که درکی هرچند جزئی از افریقا بیش‌تر از احیانا چند خبر سیاسی و اخبار جنگ‌های قبیله‌ای و نهایت تیم‌های فوتبال مشهور افریقا در مسابقات دوره‌های جام جهانی دارد. افریقای سیاه در قسمت شب از توجه روزگار ما قرار دارد. مثلا شاید ما درست ندانیم که افریقا حتی چه طور و به دست چه کسانی اداره می‌شود. ما نهایتا از آمار جهانی متوجه فقر عظیم این قاره می‌شویم اما حتی ابعاد این فقر و نسبت فرهنگ با آن را نمی‌توانیم تصور کنیم.

دنیل لین، عکاس فرانسوی، از سال ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۱ میلادی به جست‌و‌جو در افریقا و عکاسی از پادشاهان و افراد خاندان‌های سلطنتی این قاره پرداخته است. عکس‌های او از این جهت که در زمانه ما عکاسی‌شده‌اند معاصرند اما از حیث محتوا به دوران‌های دیگری انگار متعلق هستند. افریقای ابتدای هزاره سوم هنوز ملکی پادشاهانه است. راستی پادشاهان جهان‌های سنتی آیا واقعا بدون هیچ استحقاقی و تنها به ارث و رسومات پادشاهی می‌کرده‌اند؟

خیلی وقت‌ها پدیده‌های طبیعی را می‌بینیم و به سادگی از کنارشان می‌گذریم اما گاهی درنگ کردن و تعمیق در آن‌ها برای ما نشانه‌هایی را آشکار می‌سازد که پیش‌تر از آن بی‌خبر بوده‌ایم..

روبن وو به سراغ کشف پدیده‌های طبیعی در سرزمین‌های بکر آمریکای شمالی رفته است. اگرچه او چیز جدیدی را کشف نکرده و تنها عوارض خاص جغرافیایی را به گونه‌ای ثبت کرده که انگار تازه پیدا شده‌اند!. او با نورپردازی در شب در مناطقی کاملا تاریک و بدون نور مصنوعی تواسته پرتره‌هایی را از صخره‌ها و برجسته‌گی‌های این منطقه ثبت کند. وو برای این نورپردازی از دراون‌ها یا همان هلی‌کوپترهای کوچک کمک گرفته، وسیله‌ای که کاربردهای متنوع‌ش را هر روز بیش‌تر نمایان می‌کند.