پائولا پی وی یک کوشک متعلق به دوران رنسانس ایتالیا را برای اجرای اینستالیشن خود انتخاب کرده است. او نردبام رنگارنگ بادی خود را در مرکز این بنا که آسمانه‌ای باز و روشن دارد قرار داده و آن را به یک بدنه‌ی ساخت‌مان تکیه داده است. نردبام بیست متری پی وی که از کف تا سقف مجموعه را طی می‌کند بیش‌تر به یک تمسخر بی‌صدا شبیه است. حجم بادکنکی، سبک و توخالی او با رنگ‌هایی بی نظم و کودکانه در میانه‌ی یک فضای شق و رق با عمر چند صد ساله، کاری عادی و از سر احترام نیست. استفاده‌ی او از جسمی آشنا و قدیمی مانند نردبام نیز می‌تواند برداشت‌های گوناگونی را به ذهن مخاطبان‌ش بیاورد.

مجموعه عکس‌های «قدرت طبیعت» اثر هنرمند فرانسوی، سب ژانیاک، بازنمایی واقعی اما به شدت رویایی از طبیعت است. عکس‌ها قدرتی برتر در عالم را به نمایش می‌گذارند که با تمرکز بر نقطه‌ای خاص در سطح تصویر و مرکزگرایی بصری لااقل برای توحیدباوران نماد پرقدرتی از عظمت و قدرت خالق متعال است. به شخصه در برخورد با عکس‌های ژانیاک به یاد نقاشی‌های اعجاب آور اواخر رنسانس و دوران پس از آن بر سقف کلیساها و کاخ‌های اروپایی افتادم. تصاویری که سعی داشتند -و البته موفق هم بودند- تا سطح کوتاه بام فضاهای مذهبی و حکومتی آن دوران را به افق بی‌نهایت آسمان‌های مسیحی پیوند بزنند. 

یزدی‌بندی‌های ایرانی یکی از ارکان معماری سنتی ما هستند که اگرچه تزئیناتی به حساب میان اما رفتارهای سازه‌ای هم داشتند. یزدی‌بندی‌ها عبارتند از هندسه‌هایی پیچیده که سطوح ساده داخلی طاق‌ها رو به تقسیم‌بندی‌های کوچک‌تر تا چشمه طاق‌ می‌رسوندن و با برهشتگی‌های حساب‌شده از سادگی و یک‌نواختی فضای داخل می‌کاستند و شاید تاثیرات خوبی هم بر انعکاس‌های صوتی و نوری در فضای زیر طاق داشتند.

با دیدن این طرح شگفت‌آور استودیو هرزوگ و دمورن برای آسمانه مجموعه کنوانسیون در بازل سوئیس ناخودآگاه یزدی‌بندی‌های ایرانی مقابل چشم آدم میاد. چه میراثی که داریم و چه اقتباس‌ها که می تونستیم و می تونیم داعیه‌دار اون‌ها در معماری امروز باشیم و حیف .......

در نگاه اول هیچ وقت نمی تونین حدس بزنین چنین کاری از دفتر نورمن فاستر بیرون آمده؛ دفتری که به اتکای شدید به تکنولوژی و ساخت معماری‌های تکنولوژیکال مشهوره.

غرفه بندر Vieux در واقع یک فضای بزرگ شهریه که به مدد سقفی آینه ای دوتا شده :) تجربه‌ای متفاوت از فضای شهری‌ با آسمانه‌ای نوآورانه. هرچند در معماری گذشته و حال ایران زمین نمونه‌های زیادی از آینه‌کاری‌های حساب شده هست، اما تجربه فضای بسته‌ی آینه‌کاری شده با آینه‌های خرد و شکننده نور و تجربه‌ی این فضای باز با سقف بلند و آینه‌‌ای یک تکه که تصویری شفاف از آن‌چه در زیر اون هست رو نمایش می‌ده به کل متفاوت هستند.

راستی شاید هم بد نباشه توجیه کنم که بلاخره ساخت چنین سطح بزرگ آینه‌ای حتما کاری بس تکنولوژیکاله و از این منظر دفتر طراح خیلی از رویه همیشه‌گی‌ش دور نشده.... :)