ساخت بناهای بلندمرتبه و آسمان‌خراش‌ها همیشه با چالش‌های زیادی هم‌راه است. مسائلی مانند ساخت، امنیت و قوانین خاصی که بر این پروژه‌ها حاکم است، محدودیت‌هایی را ایجاد می‌کنند که معمولا باعث می‌شوند تا طرح معماری این برج‌ها شباهت‌های زیادی به هم پیدا کنند. شرکت بیگ به منظور طراحی برج مرکز تجارت در شهر کوالالامپور که قرار بود به عنوان شاخصی مهم در منطقه به حساب بیاید، طرحی متفاوت ارائه کرده است. آن‌ها ایده‌ی ابتدایی خود را از برج های معروف روبه‌روی خود یعنی برج‌های پتروناس گرفته‌اند. اما گروه طراح به جای قد علم کردن و رقابت در مقابل این ساخت‌مان‌های مشهور، به نوعی فضای خالی میان آن دو را در چشم‌اندازهای شهری پرکرده‌اند.

این برج از چهار توده‌ی مجزا تشکیل شده که هر یک کاربری مخصوص به خود دارند و با افزایش ارتفاع، این توده‌ها کم‌ارتفاع و عریض‌تر می‌شوند تا این‌که درنهایت برجی معکوس را شکل می‌دهند. جدا کردن توده‌ها جواب‌گوی مسائل امنیتی و بستری مناسب برای خلق فضاهای باز و تفریحی بوده است. انتخاب معمارن بیگ، اگرچه چالش‌های سازه‌ای بیش‌تری را ایجاد می‌کند، اما چشم‌اندازهای ویژه‌ی آن به شهر و کنترل نورگیری طبقات پایین‌ را می‌توان از جمله مزیت‌های این تصمیم دانست.

با وجود بحران‌های جدی حاکم بر معماری معاصر و به طور ویژه بلند‌مرتبه‌سازی، کم‌تر کسی فکر می‌کند آینده تمدن بشری می‌تواند راهی به جز بلندمرتبه‌سازی را برای مهار نیازهای جمعیت روبه‌رشد بشری اتخاد کند. بنابراین ایده‌های نو در بلندمرتبه سازی و طراحی آسمان‌خراش‌ها هنوز هم خریدار دارد. یکی از مسابقات مشهور این عرصه مسابقه طراحی آسمان‌خراش eVolo است که چند سالی‌ست در حال برگزاری ست. ایده‌های متعددی در مسابقات eVolo عرضه می‌شود؛ از توده‌های عظیم مسکونی پرینت‌ سه‌بعدی شده تا برج‌هایی که انرژی خود را از زباله‌های ساکنین خود به دست می‌آورند؛ نقطه‌ی مشترک میان این راه‌کارها توجه به اقلیم و چالش‌های زیستی جهان آینده است. 

طرح‌های نخست این پست، طرح‌های برتر تقدیری و سه طرح آخر، برندگان اصلی مسابقه هستند. راستی چند روزی را به دلیل عدم اتصال درست و حسابی به این تور جهانی، نتوانستم یانون‌دیزاین را آپدیت کنم. شرمنده

تا به حال شنیده‌اید می‌گویند نیمه خالی لیوان را نبین. نیمه پر لیوان را نگاه کن! معمولا این مثل را برای این می‌گویند که شما را از بدبینی به خوش‌بینی بکشانند. اما فقط لیوان نیست که می‌شود این‌طور نگاه‌ش کرد. پیتر وگنر عکاس، سعی کرده است تا نیمه خالی آسمان‌خراش‌های شهر نیویورک را نگاه کند. نیمه خالی که خود برج‌هایی از آسمان و نور ساخته است. در شهری که هیچ‌وقت آسمان را نخواهید دید.... به نظر همیشه هم نیمه‌های خالی نشان بدبینی نیستند. جایی مثل نیویورک انگار تنها در نیمه‌های خالی‌ش می‌توان آسمان را دید. در جایی که همه سنت‌ها وارونه‌ شده است کافی‌ست به جهان وارونه نگاه کنید.

شهرهای بزرگ نیاز به تنفس دارند؛ بس که دود و آلودگی تولید کرده‌اند و بر سر خودشان آوار کرده‌اند. برای این کار شهرهای بزرگ نیاز به شش‌های بزرگ هم دارند. شش‌هایی که بتوانند هوای آلوده را در حجم بالا تبدیل به هوای پاک کنند. دی‌اکسید کربن بگیرند و اکسیژن بیرون بدهند. یعنی فرآیند طبیعی که در گیاهان رخ می‌دهد. بنابراین این شش‌های بزرگ باید محدود‌ه‌های عظیم طبیعی و بسترهای عظیم گیاهی باشند.

اما مشکل این‌جاست که شهرهای بزرگ عموما جای کافی برای این طور دست و دل‌بازی‌ها ندارند. آن قدر جا ندارند که حتی انسان‌ها هم در برج‌های چند ده طبقه و در واحدهای کوچک و کوچک‌تر ساکن شده‌اند. بنابراین خیال ایجاد پهنه‌های وسیع گیاهی و پارک‌های بزرگ جنگلی برای شهرهای بزرگ خیالی خام است. گروه دیپلماسی مستقل معماری (IAD) که گروهی فعال در زمینه ایده‌های معمارانه پیش‌رو است، پیش‌نهادی جالب برای پاسخ به این مساله دارد. آن‌ها با طراحی آسمان‌خراشی به واقع وسیع و بزرگ (زیربنایی در حدود ۱۰۰ هزار مترمربع) در میانه بافت شلوغ نیویورک و در کنار ساختمان‌ها متراکم اداری آن، با الگویی متفاوت سعی در ایجاد یک شش طبیعی برای شهر بزرگی نظیر نیویورک دارند. این آسمان‌خراش با وجود این پهنه‌ی وسیع تنها ۲ درصد از هر طبقه‌ی خود را به کاربری‌های معمول نظیر اداری و هتل اختصاص داده است و مابقی عرصه‌ی آن به کاشت فضاهای سبز و بام‌های معلق داده‌شده است. به این ترتیب ۹۸ هزار مترمربع فضای سبز در قلب منهتن نیویورک خواهید داشت.

از ایده‌ی جالب این گروه که بگذریم، واقعا چرا بشر باید برای خودش چنین مشکلاتی را ایجاد کند که نیاز به راه‌حل‌هایی این‌چنین داشته باشد؟