چه‌قدر خوب هستن ایده های ساده‌ای که در این وضعیت زندگی آپارتمانی با حداقل هزینه‌ها و حداقل نیازها فضاهای زندگی ما رو سبز می‌کنن و به طبیعت فرصت ورود به زندگی‌مون رو می‌دن. هرچند خوب می‌دونم که هیچ‌چیزی جای آمیخته‌گی پدران ما رو با طبیعت نخواهد گرفت و هرچند بنا ندارم کسی رو به زندگی‌های امروزی راضی کنم و به شدت موافق کندن و از شهرها به روستا‌ها رفتن -آن جاهایی که هنوز آسمانی آبی بالای سر آدمی هست- هستم اما فکر می‌کنم باز هم می‌شه با حداقل مراقبت از گیاهان آپارتمانی روزنه‌ای امید برای زنده موندن این رابطه با طبیعت و پیشگیری از سنگ شدن :) باقی گذاشت.

در ایده این گلدان‌ها، سادگی و ساخت و نصب ارزان و سریع و بدون چالش مورد نظر بوده. بسیاری از گیاه‌های گل‌خانه‌ای در گلدان‌های پلاستیکی غیرمناسبی کشت می‌شن و غالبا برای حضور این گیاهان در آپارتمان‌ها لازمه این گلدان‌ها لااقل برای زیبایی و آب‌رومندی جاشون رو به نمونه های بهتر بدن. اما این ایده اجازه می ده همون گیاه گل‌خانه‌ای ساده بتونه به نحوی خوب و کم‌جا در فضای آپارتمان استفاده بشه.... حالا اگر شمع‌دانی ایرانی جاش بگذاریم چه شود....

اگرچه قطعه ویدئوی همراه این پست ساخته پاول اوکتاویوس به نحوی شاعرانه تدوین شده که خودش مستقلا به عنوان یک اثر خوب کلیپ مستند، دیدنی و قابل بحثه اما من قرار دارم در مورد خود اثر اینستالیشن حرف بزنم.

انبار تسلیحاتی قدیمی به طور مخروبه در دل شهر جا مونده و هیچ استفاده درستی ازش به عمل نمیاد. تصمیم‌گیران شهر درنظرمی‌گیرن تا اون رو به فضایی جمعی و اجتماعی با کارکردی فرهنگی تبدیل کنن. آیا میان و پرش می کنن از بنر و پیام و تصویر و نمایش‌گاه؟ آیا تصنعی اون رو به هزار و یک گلدان و گیاه و رنگ و ... مجهز می‌کنن؟ چه می‌کنن؟

اون ها می گیرن و کار رو به یک هنرمند یعنی آنا هامیلتون می‌سپرن و اون هم می گیره به نحوی بسیار بسیار مبدعانه جشن‌واره‌ای از نخ‌ها و آویزها و پارچه در هماهنگی با موسیقی و سکوت و رفتارهای ساده اجتماعی برپا می‌کنه... 

نمی‌خوام از چنین کارهایی که متناسب با فرهنگی خاص طراحی و اجرا شده برای داخل کشور الگو سفارش بدم. نه. اما به نظرم در این طور کار‌ها درس‌های آموزنده‌ای برای طراحان داخلی هست. طراحان چنین کارهایی برای رسیدن به اهداف فرهنگی خودشون خیلی خیلی خوب عمل می‌کنن اما ما غالبا در میون سودای انتقال هزاران پیام گم می‌شیم....

----

پیش‌نهاد می‌کنم هم طراحان و هم فعالان فرهنگی که احیانا ممکنه روزی در مقام کارفرمایان چنین کارهایی قرار بگیرن، حتما پست و ویدئوی اون رو مشاهده کنن.

در میان هزاران بادکنک سفید مثل هزاران قطره بزرگ بارون!

به آدم حس اون دست می‌ده که انگار یک حشره ست و قطرات بارون اون قدر بزرگ‌ن که به چشم میان. :)

پیش‌رفت‌های سازه‌ای و رشد کیفیت سازه‌ای متریال‌های گوناگون ساختمونی، امروزه به ما فرصت می‌ده تا بتونیم متفاوت از گذشته تصمیم‌هایی برای محیط زندگی‌مون بگیریم.

مثلا در معماری سنتی ما همیشه پله به عنوان توده‌ای پر و ساختمونی در گوشه و کنار بنا و در بی‌اهمیتی کامل قرار داشت. اما امروزه حتی امکان اون هست که پله ها به صورت آویز و با سبک‌ترین مصالح و سازه‌ها اجرا بشن. در این پست چندین طرح پله‌های آویز و معلق رو با هم می‌بینیم که به خصوص برای دوستانی که کار طراحی داخلی می‌کنن می‌تونه ایده‌بخش و دیدنی تلقی بشه. 

با رواج استفاده از سازه‌های بادی در معماری چند دهه اخیر و جاافتادن حضور نیروهای کششی در معماری سده اخیر هر روز باید منتظر ایده هایی نو در معماری کابلی-بادی باشیم.

پل معلق بادکنکی این پست یکی از همین ایده های جالب و نو در کاربرد این گونه سازه‌هاست. اگرچه هنوز این اتود به عنوان یک مجسمه در دل دریاچه پارک نصب شده اما ایده چه بسا اون‌قدر برای معمارهای اهل تهور تحریک کننده باشه که به زودی شامل پلی با چنین ایده سازه ای باشیم 

چراغ نبولا 12 سعی می‌کنه آب و هوای پیش‌بینی شده بیرون رو در داخل فضا شبیه سازی کنه و تغییرات جوی رو اخطار بده. با کم و زیاد کردن و تغییر رنگ نور گرمی و خنکی هوا و با آمیخته کردن نیتروژن مایع با آب گرم و تولید ابری اعجاب آور و کامل در فضای داخل، بارانی بودن یا صاف بودن آسمان رو گوش‌زد می کنه.

کلیه داده‌های لازم رو چراغ به صورت وای‌فای از یک گوشی موبایل نوکیا دریافت می‌کنه و به نظرم با این تفاسیر که گفتم حتی از جناب "اصغری" هواشناسی هم آب و هوا رو جالب‌تر برامون گزارش می کنه! :)

 اخیرا در ایران هم لوسترهایی شایع شده که شبکه‌ای از کریستال آویز هستند و کم‌تر دیدم نوآوری متناسب با فضا در طرح و اجراشون رخ بده. و مدام با الگوهایی تکراری روبه‌رو هستیم که در فضاهای مختلف بدون توجه به بستر کپی می شن انگار! در حالی که حالا که واحدهای سازنده‌شون موجوده و در دسترسه چرا نیایم و متناسب با فضا و در جهت بهبود کیفیت های معمارانه فضا ازشون بهره نگیریم.

در این کار طراح با ایجاد پیوستاری موج‌گون امتداد فضای داخل رو به بیرون از مجموعه کشونده و علاوم بر ایجاد لوستری متفاوت، حرفی نو هم برای معماری بنا داشته

 این مجموعه مجسمه فلزی چقدر خوب ایجاد حس کشش می کنه در آدم. احساس وزن اون قطعات بتنی رو به تمامه به آدم انتقال می ده. در عین حال استفاده از رنگ‌های زنده و خام در کنار سطح بی روح و سرد بتن به پارادوکسی دوست‌داشتنی انجامیده که بر زیبایی کارها افزوده...

این ها که گفتیم زیبایی شناسی محتوایی این کارها بود. آیا به نظرتون این طور کارها از سطح زیباشناسی دیگه ای هم برخوردارن؟ به طور مثال آیا معنایی زیباشناسانه در اون‌ها یافت می شه؟‌ یا تنها یک "فرم چشم نواز" هستن؟

این پوشش آویز، به نوعی نسبت به رفتار مخاطب‌هایی که در زیرش قرار می گیرن عکس العمل نشون می ده و یه جورایی زنده ست.... کاری دانشجوییه که به عنوان تمرین درسی انجام شده

زیر آفتاب گرم تابستان امسال چی بیشتر از سایه ای خنک می چسبه؟!

اگرچه این سایه رو می شه با سازه های پوشاننده مختلفی بنا کرد اما شاید هیچ کدوم به خوبی این اینستالیشن نباشن. اینستالیشن مهیجی که با قرار دادن تعداد زیادی چتر رنگی در کنار هم این گذر پیاده رو سایه دار کرده