کار با بادکنک‌های سفید، سبک خاص پتیلون در اینستالیشن‌هایی است که بیش‌تر در فضاهای متروکه اجرا می‌کند. «قلب تپنده» اولین اینستالیشن او در فضای عمومی است که درون بازاری در مرکز لندن اجرا شده است. در این پروژه، ۱۰۰ هزار بادکنک سفید‌رنگ در مسیری ۵۴ متری بر بالای سر مردم نصب شده و در پی انتقال پیامی به مراجعان این بازار قرن نوزدهمی است. چارلز پتیرون با نورپردازی حساب شده درون این بادکنک‌ها سعی در شبیه‌سازی پمپاژ خون در رگ‌ها داشته است تا با بیانی تمثیلی، این بازار را به عنوان قلب شهر معرفی کند. پوشش نیمه شفاف بادکنک‌ها کم و زیاد شدن نور را به خوبی نشان می‌دهد اما به نظر می‌رسد انتخاب آن برای بیان این مفهوم، صرفا مربوط به سبک همیشه‌گی هنرمند بوده است. این بادکنک‌ها به خاطر شباهت فرمی به ابرهای کارتونی، برای بیننده‌گان طبقه‌ی پایین هم‌چون ابرهای فانتزی نیز جلوه می‌کنند.

اینستالیشن‌هایی با این کیفیت و ابعاد، ظرفیت خیلی بیش‌تری برای انتقال مفاهیم دارند تا نصب پلاکارد و بنر و کارهای دم دستی و حساب نشده‌ی این‌چنینی، و کشور ما با داشتن روی‌دادها و مناسبت‌های مهم فراوان در تاریخ خود جای زیادی برای کار در این زمینه دارد.

پیچیده‌گی زمینه ایجاد الگوواره‌هاست و الگوواره‌ها براساس برخی نظریات قابل توجه‌تر هنری، محمل درک زیبایی هستند. ذهن ما در پس پیچیده‌گی برای خود تصویرها و الگوهایی می‌سازد یعنی در میان پیچیده‌گی‌ها آشنایی‌هایی پیدا می‌کند. توصیف همان چیزی که در نگاره‌ها و تزئینات پیچیده هنر اسلامی پیدا می‌شود. البته این توصیف کامل همه چیزی نیست که رخ می‌دهد بل‌که توصیف بخش مادی و جسمی چیزی‌ست که طبعا لایه‌های وجودی متعدد دیگری نیز دارد.

همیشه این پیچیده‌گی نیاز نیست محصول هندسه‌های پیچیده باشد. طراحان گروه پوسکو به کمک یک شبکه‌ی هندسی ساده و تنها با بهره‌گرفتن از عمق فضایی به پبچیده‌گی ظرفیت‌سازی در طراحی این غرفه محیط زیستی رسیده‌اند. این‌جا ناظرهای مختلف درک‌های جدید و الگوواری از فضا پیدا می‌کنند.

تا به حال شنیده‌اید می‌گویند نیمه خالی لیوان را نبین. نیمه پر لیوان را نگاه کن! معمولا این مثل را برای این می‌گویند که شما را از بدبینی به خوش‌بینی بکشانند. اما فقط لیوان نیست که می‌شود این‌طور نگاه‌ش کرد. پیتر وگنر عکاس، سعی کرده است تا نیمه خالی آسمان‌خراش‌های شهر نیویورک را نگاه کند. نیمه خالی که خود برج‌هایی از آسمان و نور ساخته است. در شهری که هیچ‌وقت آسمان را نخواهید دید.... به نظر همیشه هم نیمه‌های خالی نشان بدبینی نیستند. جایی مثل نیویورک انگار تنها در نیمه‌های خالی‌ش می‌توان آسمان را دید. در جایی که همه سنت‌ها وارونه‌ شده است کافی‌ست به جهان وارونه نگاه کنید.

یکی از طراحانی که به شدت در پی ارائه تصویری روشن از آینده بشری و سوق دادن آن به سویی هم‌آهنگ با طبیعت است الساندرو کورادینی است. او با بررسی فرآیندهای سوختی تجدید‌پذیر و طبیعی و برای دوری از مشکلات توسعه شهرهای بزرگ و آسیب‌های ناشی از پیش‌رفت الگویی بر اساس زندگی روستایی ارائه می‌دهد که با اضافه شدن ساختارهای شبکه‌ای فن‌آورانه به میزان زیادی می‌تواند نیازهای خود را از انرژی‌های طبیعی و سوخت‌های تجدید‌پذیر تامین کند. 

جسارت این طرح دوربینانه و نگاه خاصی که به توسعه در آن وجود دارد خوب است که به دقت دیده شود. 

مجموعه عکس‌های «قدرت طبیعت» اثر هنرمند فرانسوی، سب ژانیاک، بازنمایی واقعی اما به شدت رویایی از طبیعت است. عکس‌ها قدرتی برتر در عالم را به نمایش می‌گذارند که با تمرکز بر نقطه‌ای خاص در سطح تصویر و مرکزگرایی بصری لااقل برای توحیدباوران نماد پرقدرتی از عظمت و قدرت خالق متعال است. به شخصه در برخورد با عکس‌های ژانیاک به یاد نقاشی‌های اعجاب آور اواخر رنسانس و دوران پس از آن بر سقف کلیساها و کاخ‌های اروپایی افتادم. تصاویری که سعی داشتند -و البته موفق هم بودند- تا سطح کوتاه بام فضاهای مذهبی و حکومتی آن دوران را به افق بی‌نهایت آسمان‌های مسیحی پیوند بزنند. 

هنرمند آرزانتینی، ادواردو کویمبرا که دارای تحصیلات معماری و هنریه و سعی در ارائه کارهای میان‌رشته‌ای داره، با ساخت این صفحات تلفیقی در ضمن تجربه تداخل فضای داخل و خارج در معماری منظر، تلاش کرده تا آسمان رو به روی زمین بیاره. حرکت در بین صفحاتی از شیشه و آینه و بازنمودی از آبی آسمان به طراحی فضای شهری متفاوتی انجامیده که در میان حرکت و سکون و نور و انعکاس معنی می‌شه.

دنیای ماده عالم تزاحماته. تزاحم میان بدن‌ها، طلب‌ها، آمال و آرزوها، افکار و عقاید.... خلاصه در این نشئه خاکی بنا بر تزاحمه. اون‌ها که دیده بینا دارند در پس همین تزاحم‌ها هم زیبایی وحدت عالم و وجود لایزال جاری در ذرات عالم، دست قدرت خدایی رو می بینن و اون ها که کورند اتفاقا در همین تزاحمات غرق می‌شن و به همین چالش‌ها تن می‌دن.....

فردایی که یقینا هست، اون‌ها که وحدت غیب رو نظر داشتند در شادمانه وحدت تا بی‌نهایت سیر می‌کنند و اون‌ها که به چالش‌های تزاحمات ماده تن دادند و در اون متوقف شدند یک عمر در جهنم تزاحمات ماده یعنی همون که خودشون انتخاب کردند باقی خواهند موند....

حتی نیاز نیست دیده الاهی داشته باشی تا در تزاحمات عالم زیبایی ببینی! حتی دیدی سطحی اما هنرمندانه چالش‌های میان عناصر و ارکان ماده رو می‌کاوه و زیبایی پنهان اون ها رو بیرون می‌کشه، هرچند عاقلان می دونن که همین بیرون کشیدن های هنرمندانه هم اغلب از سر غرق شدن در عالم ماده ست نه خیالی روحانی که از کالبد فراتر بره....

چقدر زیباست.... چه بازی با فرم عجیبی داره این هستی بی نهایت خداوند.حتی در دل بلایا و حوادث‌ش زیبایی جریان داره

زیبایی نهفته در یک بلا.... به نظرتون چقدر امکان داره کسی که خودش در دل این واقعه قرار داره به زیبایی اون فکر کنه؟ این که ما از بیرون یک گود صحبت از زیبایی می کنیم کار آسانیه. اما از دل یک حادثه مثل یک توفان ویرانگر کسی که خودش در اون بلا قرارگرفته اگر از زیبایی صحبت کنه لاجرم دیده‌ای بس هنرمندانه و شایسته ستایش داره....

یاد بیاریم هزار و سیصد و اندی سال پیش رو.... زنی در دل بزرگ‌ترین بلا، صحبت از زیبایی می‌کرد....