تعلیق بصری در یک فضا منجر به عدم شناخت ابعاد فضایی میگردد؛ به طوری که از یک فضای کوچک و محصور حتی میتوان حسی بینهایت گرفت. کانداس سیسمان با استفاده از ظرفیت فوقالعاده نور و تاریکی و با کمک آینهها و عدسیهای محدب درون یک کانکس فلزی کوچک را به بینهایتی حسی گره زده است. او با نصب ردیفی از عدسیها و چشمهی نور خطی قدرتمندی در روی این محور مرکزی درون کانکس، مخاطب را در تاریک و روشنی وهم آور و به شدت قوی قرار میدهد که تجربهی فضایی گستردهتری از آنچه به واقع درون فضای فیزیکی کانکس هست، پیدا میکند.
- ۰ نظر
- ۱۰ ارديبهشت ۹۳ ، ۱۶:۱۹