معماران MVRDV در هم‌کاری با گروه خانه‌ی رویایی ده‌کده‌ای را در مانهایم آلمان بازطراحی کرده‌اند. آن‌ها این مجموعه را که پیش‌تر پادگان نظامیان بوده با توجه به تایپولوژی پیشین آن و البته با نگاهی جدید به نحوه‌ی هم‌سایگی‌ها طراحی کرده‌اند. خانه‌های جدید با حفظ الگوی مجموعه‌ی پیشین دچار تغییر ابعاد و گاهی تغییر کارکرد شده‌اند. 

نگاه جالب طراحان به نوع زندگی در این مجموعه‌ی روستامانند، موجب شده تا تمامی اتوموبیل‌ها به تراز زیرین منتقل شود و در عوض این فضای محدود شهری به دویدن کودکان و راه رفتن ساکنان اختصاص بیابد. آن‌ها هم‌چنین هر یک از خانه‌ها را متناسب با ساکنان‌ش طراحی کرده‌ و برای افزایش تعامل در این مجموعه، تیپ‌های مختلف زندگی را در نزدیکی یک‌دیگر قرار داده‌اند. 

در طرح MVRDV ضمن این‌که یک الگوی فرمی به شیوه‌های گوناگون توسعه یافته است، می‌توان ترکیبی از زندگی و معماری شهر و روستا را توامان مشاهده کرد.

انسان‌ها به طور طبیعی خواهان تنوع‌ند و به خصوص در فضاهای شلوغ و گاهی آزارنده‌ی شهری، تمایل به تجربه‌ی نوع دیگری از زنده‌گی هر چند برای مدتی محدود دارند. بعضی که در این موضوع خیلی جدی‌ترند اصلا برای خود نوعی زنده‌گی متحرک می‌سازند که شاید بتوان آن را خانه به دوشی حساب‌شده نامید. خانم هریستوای طراح، این بار خانه-اتوموبیل خود را با کیفیت یک خانه‌ی معمولی معماری کرده است و دیگر از یک کانتینر پر از وسیله خبری نیست. او برای گذران اوقات تفریح خود در مکانی خلوت‌ و آرام‌تر و اجتناب از استراحت‌گاه‌های گران چندستاره، دست به طراحی و ساخت یک خانه‌ی چوبی ۹ مترمربعی بر روی چهار چرخ زده است که توسط یک اتوموبیل معمولی کشیده می‌شود. او برای اوقات مختلف روز فضاهای گوناگونی را در نظر گرفته و با گسترده شدن خانه در چند جهت پس از استقرار، تنوع فضایی را بیش‌تر کرده است. او هم‌چنین با در نظر گرفتن درب و پنجره‌ی قدی شیشه‌ای، هم‌چون ویلاها و ساخت‌مان‌های ساحلی، برای خود یک چشم‌انداز قابل تغییر به طبیعت ایجاد کرده است. به این ترتیب این خانه قابلیت استفاده در فصول و اماکن مختلف را دارد و حتی می‌توان در کل مسیر روی مبل نشست و از پنجره‌ی بزرگ آن بیرون را تماشا کرد!

دیگر شاید نتوانیم در رابطه با اتوموبیل و وسایل موتوری که از اجزاء اصلی شهرها به شمار می‌روند، عقب‌گرد داشته باشیم. یعنی هر اندازه هم که مضرات آن‌ بر منافع‌ش بچربد محال است بتوانیم وسای نقلیه را از زنده‌گی‌‌مان خارج کنیم. بنابراین یا باید اجازه دهیم این روند که هم‌چون تردمیل سریعی شروع به حرکت کرده و انسان‌ها نیز به روی آن می‌دوند به حرکت خود ادامه دهد، یا این‌که مسیر حرکت آن را تغییر دهیم. ظاهرا طراحی ابزار قدرت‌مندی برای این کار است. کاری که طراحان کمپانی آی دی او در پروژه‌ی اتوموبیلیتی خود کرده‌اند تلاشی است در همین راستا.

ماشین‌های آینده، که هر کدام  واحدی مدولارند همانند واحدهای کندوی عسل. این واحدها در مواقع لزوم به هم می‌پیوندند و می‌توانند مثل یک سالن بلند عمل کنند. اتوموبیل‌هایی که بخشی از سوخت‌شان برقی است، به راننده نیازی ندارند و تکنولوژی‌های جدیدی در نحوه‌ی کار آن‌ها منظور شده. با ایده‌ی مدولار شدن این اتوموبیل‌های همه‌گانی، از سطح اشغال معابر کاسته می‌شود که باعث کاستن از شلوغی و آلوده‌گی‌ها نیز هست. البته عمومی بودن‌شان به معنی بزرگ و شلوغ بودن‌ آن‌ها نیست، چرا که یک مدول مجزا می‌تواند نقش یک کافه را بازی کند، یا یک اتاق جلسه یا حتی شاید یک اتاق خواب!