معماران ژوردی پیگ دیواره‌ی صلب یک طرف بنای خود را با الگویی هندسی پوشانده‌اند. موضوعی که ما معمولا کم‌تر به آن توجه می‌کنیم و جبهه‌های غیرنورگیر ساخت‌مان را غالبا با سیمان سفید اندود کرده که گاهی شهرداری هم از آن به عنوان بومی سفید استفاده می‌کند! البته در طرح این خانه‌ی مسکونی جبهه‌ی نوگیر برای حفظ حریم و آسایش صوتی به‌تر، از خیابان روی گردانده و به سوی پارک کناری گشوده شده است، بنابراین این سمت از بنا دید زیادی از خیابان دارد. این انتخاب ابتدایی، الگویی را برای آن‌ها به وحود آورد تا در فضای داخلی بنا نیز از پوششی مشابه استفاده کنند و موجب یک امتداد بصری در بنا شوند. 

 

آثار به جا مانده از معماری مدرن در بعضی جهات شباهت‌های جدی به هم دارند. گسترش کاربرد بتن به عنوان مصالحی که نقش سازه و نما را هم‌زمان بازی می‌کرد در این دوره اتفاق افتاد. استودیو متریال ایم‌متریال، نه ماکت کوچک بتنی را از بناهای شاخص این دوره و از میان آثار له‌کوربوزیه، رایت، آندو و نیمایر ساخته است. از آن‌جا که در این برهه از زمان، معماری مکعبی مدرن هنوز جای خود را به دیکانستراکتیویسم یا ساختارزدایی نداده بود، سازنده‌گان ماکت نیز راحت‌تر توانسته‌اند با ساختن چند قطعه‌ی مکعب شکل و کنار هم چیدن آن‌ها، یک بنای کامل را تنها از بتن بسازند.

در این چند روز که خبر اول رسانه های دیزاین موضوع مرگ معمار 104 ساله ی برزیلی ، اسکار نیمایره و حتی در یانون دیزاین هم این مطلب در اینجا منعکس شد، ترجیح دادم به جای پرداختن به آثار این معمار ، به یک اثر که شاید در ادامه ی جریان نگاه این معمار قرار داره البته نه از نیمایر در برزیل بلکه توسط معماری دیگه در چین اشاره کنم.

در خبرها آمد که چین در حال به پایان رساندن ساخت بنایی یادمانی ست با نام «حلقه ی زندگی»؛ با بیش از 150 متر ارتفاع بنا و بیش از 3 هزار تن آهن برای برپا داشتن بنا و بیش از دوازده هزار لامپ ال ای دی برای روشن ساختن بنا و با بیش از 4 آسانسور برای بالا رفتن از بنا و بیش از 16 میلیون دلارهزینه برای ساختن بنا!

این اثر رو انتخاب کردم نه برای این که بنای مهمی هست یا کاربرد ویژه ای داره و یا این که اصلا اثر معماری تاثیرگذاریه و یا حتی زیبایی چشم نواز خاصی داره. نه؛ انتخاب کردم فقط و فقط چون نام بنا من رو یاد جلسات «حلقه ی هنر» - کار استودیو پنج‌اوهفت انداخت! :)

اسکار نیمایر، معمار مشهور برزیلی چهارشنبه، 15 آذرماه 1391 هجری شمسی، در سن 104 سالگی در ریودوژانیرو در گذشت.

نیمایر بیشتر به عنوان جریان ساز در نسل مدرن معماران برزیلی و یکی از صاحب‌سبک‌های معماری مدرن متاخر جهان شناخته می‌شد و بسیاری بناهای دولتی برزیل در سال‌های اخیر از آثار اوست.