انسان‌ها انگار با لمس کردن خیلی ارتباط به‌تری برقرار می‌کنند تا نگاه کردن و شنیدن. به همین دلیل است که ما از همان کودکی کلاژ کردن را، که معمولا در قالب کاردستی‌های‌مان انجام می‌دادیم خیلی بیش‌تر از ترسیم اشکال دوبعدی با مداد به روی کاغذ دوست داشتیم. چسباندن قطعات کاغذ یا مقوای رنگی به روی یک‌دیگر که ما را به سمت بعد سوم سوق می دهد و درک فضایی برای ذهن حاصل می‌کند، خیلی اوقات دست‌مایه‌ی آثار هنری قرار گرفته است.

خانم ونتورز که علاقه‌ی خاصی به ترکیب الگوهای هندسی و رنگارنگ به خصوص با تکنیک کلاژ یا تکه‌چسبانی دارد، بوم‌هایی را خلق کرده که با قرار گرفتن لایه‌‌های رنگی مقوایی بر روی یک‌دیگر تبدیل به اشکال و الگوهای جدیدی شده‌اند و برای ذهن ما بسیار ملموس‌تر از الگوهای دوبعدی آن‌ها به نظر می‌رسند. او در بعضی از این بوم‌ها با ایجاد یک طیف پیوسته‌ی رنگی بر عمق آن تاکید کرده و در برخی دیگر، با ایجاد تعادل بصری الگوهای هندسی آن را آشکارتر کرده است.

معماران ژوردی پیگ دیواره‌ی صلب یک طرف بنای خود را با الگویی هندسی پوشانده‌اند. موضوعی که ما معمولا کم‌تر به آن توجه می‌کنیم و جبهه‌های غیرنورگیر ساخت‌مان را غالبا با سیمان سفید اندود کرده که گاهی شهرداری هم از آن به عنوان بومی سفید استفاده می‌کند! البته در طرح این خانه‌ی مسکونی جبهه‌ی نوگیر برای حفظ حریم و آسایش صوتی به‌تر، از خیابان روی گردانده و به سوی پارک کناری گشوده شده است، بنابراین این سمت از بنا دید زیادی از خیابان دارد. این انتخاب ابتدایی، الگویی را برای آن‌ها به وحود آورد تا در فضای داخلی بنا نیز از پوششی مشابه استفاده کنند و موجب یک امتداد بصری در بنا شوند.