این فضای عظیم سه هزار و دویست مترمکعبی که در بالاترین نقطه ارتفاعی معادل هشت متر داره بدون استفاده از فلز یا استراکچر صنعتی که تنها و تنها با الگویی حصیری و از الیاف طبیعی بافته و تنیده شده...

این یعنی ظرفیت عظیم مواد طبیعی. ظرفیتی که خیلی راحت از کنارش عبور کردیم و خودمون رو محتاج صنعت نو و مواد و متریال جدید کردیم. به راستی چه نیازهای جدی ای که توسط یک چنین الگویی و با چنین ساختی توسط بامبوی طبیعی برآورده نمی شه اما ما به سمت متریال های صنعتی نفتی و معدنی سوق داریم و معمولا اولین جوابی که برای حل مسائل در ذهن مون میاد با استفاده از اون‌طور متریال‌ها ست...

 یه نیم‌کت خوش ساخت و طراحی شده از الیاف و اضافات گندم. از شلتوک!
چه کسی ابا داره که چنین مبلمانی رو در زندگی ش به کار نگیره؟ می دونین؟ اگه خوب بتونیم بازیافت ها و به ظاهر دورریزها رو به‌آوری کنیم و چیزهای خوب از اون‌ها تولید کنیم حتما مخاطب هم به اون‌ها اقبال می کنه

خدا خیرش بده این طراح رو :) همه طرح هاش به نوعی بازیافتی و به‌آوری دورریزهای کشاورزیه به نوعی.

 پوسته‌هایی با فرم‌های متنوع و بدون محدویت ، بافته شده با الیاف طبیعی حصیری.
تو خیلی جاها از ایران خودمون بافت این طور الیاف ها رو داریم. به خصوص در جنوب کشور؛ بسیاری از صنایع دستی شون از بافت های سبدطور این الیاف تشکیل  می شه. یه اهل درد مثل نادر خلیلی می خوایم که بره پیش این سنتی کارهای درس‌نخوانده اما استاد و پای یک چنین صنعت ارز‌ش‌مندی رو به وادی معماری و معماری داخلی وا کنه ؛
مشابه کاری که نادر خلیلی در مورد خانه‌های سرامیکی و استفاده از استادکارهای کوره‌ساز سنتی کرد .