این خانه در ساحل کالیفرنیا، به شدت بوی معماری شرقی و ایرانی می‌دهد. جانسون مارک لی معمار بنا، برای مقابله با چالش کشیدگی نامناسب بنا در جهت عمود بر ساحل، از ترکیب طاق‌بندی‌های پی‌در‌پی استفاده کرده است. با این تمهید علاوه بر تداوم جهت بنا، دریا را تا اتاق‌های انتهایی نیز کشانده است. چالش دوم معمار قوانین الزامی ارتفاع از بستر بوده است که خود منجر به خلق نیم‌طبقاتی در سطوح مختلف گردید. به علاوه که اجرای مناسب، دقت در انتخاب مصالح، خلاقیت فرمی و قدرت طاق، منجر به خلق فضاهایی شدیداً زنده و متنوع در عین سادگی شده است. ایوان عمیق رو به دریا، ایجاد حیاط داخلی(میان‌سرا) و تعبیه ورودی در آن، وجوه شباهت دیگری است با معماری ایرانی. صد البته که این اشارات می‌تواند کاملا اتفاقی باشد، اما نشانه‌ای است بر استعداد خارق‌العاده‌ی هندسه معماری ایرانی در تطابق با زندگی امروزی، اگر باورش کنیم.

مارتین شولر عکاسِ سلبریتی‌های غربی، مجموعه عکسی را از خیابان‌خواب‌های آمریکایی تهیه کرده است. شولر به واسطه‌ی یک مراسم خیریه با این افراد ارتباط گرفته و بعد از مصاحبه با آن‌ها پرتره‌هایی بدون فیگور را از آنان ثبت کرده است. فقر، بیماری، تنهایی، اعتیاد و ناهنجاری عواملی بوده‌اند که این افراد را خیابان‌نشین و آواره کرده است.

تضاد و پارادوکس چیزی است که در نگاه اول به این تصاویر به چشم‌مان می‌آید. ما پرتره را معمولا با لباس‌ها، دکور و انسان‌های شیک و تمیزی دیده‌ایم که خود را برای یک عکس مهم آماده کرده و عکاس هم معمولا آن‌ها را در فیگورهای خاصی می‌نشاند، سوژه‌های شولر اما نه شیک و تر و تمیزاند و نه حتی سالم! فقرائی که آثار سختی و بیماری را به راحتی از چین و چروک صورت و زخم‌های‌شان می‌توان فهمید. عکاس سلبریتی‌های آمریکایی این بار به سراغ سلبریتی‌های ارزان‌تری رفته است که بخش زیادی از جمعیت آمریکا محسوب می‌شوند، آمریکایی که عادت کرده‌ایم آن را جور دیگری ببینیم...

گرچه کانیون در ایالت آریزونای امریکا‌ بسیار معروفه و غالب ما با اون آشنایی داریم، اما شک دارم تعداد زیادی از شما با چنین جلوه‌های عجیب و سحرآمیزی از این طبیعت بی‌نظیر آشنا بوده باشین

کشف و ارائه چنین جلوه‌هایی تنها و تنها با تمرکز ممارست آمیز بر عکاسی از این سایت‌ها امکان پذیره و تمرکز این چنین هم محتاج علاقه زیاد و روحیه جستجوگری.... چیزهایی که در گریگوری بوراتین عکاس این مجموعه سحرآمیز جمع بوده.

انیمیشنی خوش ساخت و صاحب سبک که رنگ‌بندی بی‌نظیر صحنه هاش به تنهایی برای القای پیامش حتی کافیه.
موضوع انیمیشن موضوعی انسانیه انگار اما برام خیلی جالب بود که ناگهان متوجه می‌شی ارتباطش رو با حوادث 2001...

یه سوال این جا پیش میاد. چرا یک شرق آسیایی (احتمالا با تابعیت ایالات متحده) باید چنین هم‌زاد پنداری کنه با داغ‌داران اون حوادث و براشون کاری هنرمندانه انجام یده اما ما در ایران خودمون با وجود این که از گوشت و پوست و استخوان همون بروبچه‌های باصفای جنگ تحمیلی هستیم و با وجود اون که جنگ ما حماسه ای بود به ارتفاع تاریخ و نه یک جدال سرزمینی خانمان سوز، انگیزه انجام چنین کارهایی به طور خودش جوش در بین هنرمندهای ما نیست تا پاس بدارن اون بزرگ حماسه اسلامی رو؟

هنرمندا چه مرگشون شده در این ملک.....