به ارتباط عجیب ما با شبکه‌های اجتماعی که ناگهان تمام زندگی نسل و عصر ما را گرفته‌اند فکر کرده‌اید؟ این ارتباط واقعا سازنده است؟ ما در پس ارتباطات کمی عظیمی که روزانه در بستر جهان‌های مجازی برقرار می‌کنیم در برقراری ارتباطات کیفی ناتوان‌تر نشده‌ایم؟

اسکات مارتین در مجموعه گیف‌های جذاب‌ش به واکاوی این ارتباط عجیب ما با شبکه‌های اجتماعی می‌پردازد. او در این مجموعه از کارهای تصویرسازی‌ش، با تشبیه شبکه‌های اجتماعی به دام و تله یا نمایش غرق شدن یا مصرف داروهای روان‌گردان و مواد مخدر و یا سقوط در بستر این شبکه‌ها، سعی می‌کند خطرات عجیب آمیختگی زیاد با این روابط پیچیده کمی را بیان کند...

راستی شما هنوز غرق نشده‌اید؟ 

آلن ژیل اینستالیشنی هوش‌مندانه را اجرا کرده و در آن هویت شبکه‌های اجتماعی را به چالش کشیده است. او با قرار دادن دو آینه در مقابل یک‌دیگر که یکی به مثابه‌ دیوایس دوربین‌دار برای دیگری است! تاملی در خودنمایی و سلفی‌های فضای مجازی کرده است. او در این اثر سعی در بازیابی هویت مدرن بشر نیز داشته است، هویتی که این روزها بعضی در جوامع خیالی و با نمایش لحظاتی از زنده‌گی خود به دنبال‌ش می‌گردند.

آینه‌ی کوچک‌تر ژیل شبکه‌بندی شده و نمادی از بافت اجتماعی است، آینه‌ای که در مقابله با آینه‌ی اصلی خیلی کوچک به نظر می‌رسد و فرد با قرار گرفتن در برابر اثر، ناگزیر به مقایسه‌ی این دو می‌پردازد. تکرار‌های متوالی در دایره‌ای که آینه‌ی کوچک‌تر می‌سازد تصویر فرد را کوچک‌ و کوچک‌تر کرده، تا جایی که چهره‌ی فرد در گردآبی مبهم ناپدید می‌شود. آینه‌ی بزرگ‌تر اما خالص و دست‌نخورده مانده و ابعاد فرد را کوچک نخواهد کرد. ژیل با اجرای این اثر مخاطبان‌ش را به انتخاب میان سراب و حقیقت فرامی‌خواند.

عکس‌های لوفردو که به خاطر قطع مربعی می‌توان اینستاگرامی خطاب‌شان کرد، تصاویری پویا هستند. به عکس آن‌چه از قطع ساکن و زمینه‌ی الگووار عکس‌ها انتظار می‌رود، عکاس با استفاده از یک عنصر انسانی عکس‌ها را از تکرار و سکون نجات داده است. الگوواره‌هایی که غالبا از میان فضاهای شهری کشف شده با چینش یا انتخابی حساب شده از طرح و رنگ توسط عکاس تکمیل شده‌اند.

حتما خبر دارید که شرکت نرم‌افزاری خوش‌ذوق بیان، برگزارکننده یکی از مسابقات مطرح برنامه‌نویسی در سطح بین‌المللی‌ست. بیانی‌ها به مناسبت حضور فینالیست‌های این مسابقات در ایران یک مسابقه جالب عکاسی برگزار کرده‌اند که مضمون آن خوش‌آمدگویی به برنامه‌نویسان برتر جهان با عنوان «به ایران خوش آمدید» است. آن‌ها با این کار می‌خواهند در حرکتی هنرمندانه در مقابل جو ضد ایرانی موجود واکنش نشان بدهند.

یکی از فرصت‌های خوب شبکه‌های اجتماعی تصویرمحور، امکان انتشار شخصی هنرمندان در قالب گالری‌هایی مجازی‌ست که فرصت برابری را برای ایجاد رابطه با مخاطب برای هنرمندان در سطوح مختلف ایجاد می‌کند. بسیاری از طراحان گرافیک، نقاش و تصویرساز فعال در شبکه‌هایی مانند اینستاگرام از صفحه های شخصی خود به مثابه یک گالری شخصی استفاده می‌کنند و برخی فراخور این فضاهای مجازی تم یا الگوهایی خاص را نیز در هنر خودشان برمی‌گزینند. مثلا مانیک راتان تصویرسازی‌ست که طراحی‌های بامزه‌ای برای فضای مجازی خلق می‌کند. شخصیت‌های کارتونی راتان تعاملات جذابی با اشیا واقعی دارند و او ادعا می‌کند که با قرار دادن کارهایش در شبکه‌های اجتماعی طرفداران‌ش را خوش‌حال می‌کند.

این روزها شبکه های اجتماعی، فضایی در دست‌رس و سهل الوصول برای همه‌ی انسان‌هاست، تا محتوای خود را به اختیار و سلیقه‌ی خودشان برای دیگران نمایش دهند. شاید پیش‌تر برای دیده شدن هر فرد یا هنرمندی نیاز به رسانه‌‌هایی خاص و محدود بود که راه یافتن به آن برای همه کس مقدور نبود. اما ام‌روز رسانه‌های فردمحور مجازی شبیه اینستاگرام این فرصت را در اختیار افراد می‌گذارد تا بدون دغدغه‌ی رد یا پذیرش توسط فرد بالادستی به خلق اثر دست بزنند. اتفاقا بسیار هم می‌بنیم که همین آثار ساده که بدون زحمت فراوان و به اصطلاح دلی تولید می‌شوند، از سوی مخاطبان هم با استقبال خوبی رو به رو می‌شود..

یکی از این افراد هانا اصلانی است که از روی ذوق و علاقه‌ی شخصی شروع به ساخت مجسمه‌های خمیری کرده است. او، به گفته‌ی خودش انسان‌های اطراف‌ش را در چهره‌هایی خمیری به تصویر می‌کشد و برای هر کدام داستانی متصور می‌شود. اصلانی سبکی خاص  و ایرانی را در خلق کارکترهایش دارد که وجه ممیز و امضای کار او تلقی می‌شود. فارغ از نگاه‌های غیرهنری که ممکن است در کارهای اصلانی بی‌تاثیر نباشند و آینده هنری او را نیز تغییر دهند، می‌توان گفت عروسک‌های خمیری این جوان تجربی‌خوان. به دلیل ادبیات منحصر به فردشان، از آینده هنری درخشانی برخوردار خواهند بود.

این روزها خیلی از ما در شبکه‌های اجتماعی بیش‌تر از خود وب مشغول هستیم :) و اصلا وب را معادل روابط اجتماعی مجازی می‌دانیم. طبعا محتواهایی که از کانال شبکه‌های اجتماعی به نظرگاه چشم ما می‌رسد را می‌بینیم و از محتواهایی که نیاز به جست‌جو و پیگیری دارند کم‌تر مطلع می‌شویم. روی همین حساب هست که خیلی از مجله‌ها و پای‌گاه‌های محتوایی به شبکه‌های اجتماعی هم به عنوان یک فرصت تعامل و ارتباط با مخاطب نگاه می‌کنند. 

حالا بعد از دو سال فعالیت در فیس‌بوک، توییتر، فرندفید و گوگل پلاس، یانون‌دیزاین هم چند روزی‌ست به اینستاگرام آمده است. اینستاگرام با هویت تصویرمحورش اتفاقا برای عرضه خلاصه پست‌های یانون‌دیزاین و گفت‌گو پیرامون آثار هنری سخت مناسب است.

یانون‌دیزاین را در اینستاگرام پی‌گیری کنید و به دوستان خودتان در اینستاگرام معرفی کنید.: 

@yanondesign

هفت رنگ‌ش می‌شود هفتاد رنگ ...

فرض کنید کودک‌تان غذای‌ش را نخورد و شما مدام بخواهید با او جدال کنید تا حرف‌تان را بپذیرد! این نوع برخورد می‌تواند نتایج بدتری را هم به دنبال خود داشته باشد. اما این تنها چاره‌ی کار نیست. شاید بتوان در این راه از مالزیایی‌ها که اهمیت خاصی به آش‌پزی و نحوه‌ی طبخ غذاها می‌دهند کمک گرفت. یکی از آن‌ها سامانتا است، مادر دو دختربچه. او برای ترغیب کودک‌ش به غذا خوردن، از زمانی که در اختیار دارد و ذوق هنری خود استفاده کرده و بشقاب را برای کودک نقاشی می‌کند. لی سامانتا معتقد است در مواد غذایی چیزی به نام دور ریز وجود ندارد، او طرز فکرش را در عمل نیز به اثبات رسانده و نحوه‌ی استفاده از انواع مواد غذایی را در کارهای خود ارائه داده است.

حساب‌های اینترنتی امروز هنرمندان نقش گالری‌های رسمی قدیم را بازی می‌کنند. جهان رسانه به کل فرهنگ خیلی چیزها را تغییر داده است. مثلا هنرمندان هنرهای بصری دیگر برای دیده شدن فاصله‌ی خاصی را میان تولید تا عرضه نمی‌بینند. معمولا حساب‌های اینترنتی خود را به نمایش‌گاه خصوصی خود تبدیل می‌کنند و گاهی به واسطه‌ی این که اقبال عمومی نسبت به آثار را زودتر از گذشته درک می‌کنند فرصت توسعه و تکمیل مجموعه‌های خود را مطابق ذائقه مخاطب دارند. در واقع هنرهای بصری به شدت وابسته به رسانه هستند.

خاویر پرز در حساب اینستاگرام خود تصاویر ساده‌ای از ترکیب میان عناصر واقعی و تصویرسازی‌های محدود منتشر می‌کند که با اقبال مخاطبین، این ایده خود را توسعه می‌دهد. او حالا صاحب یک سبک و روش خاص خود در عرصه‌ی تولید چنین آثاری‌ست.... چیزی که شاید اگر مخاطب و عکس‌العمل‌های آن‌به‌آن او نبود به این راحتی به دست نمی‌آمد.