یادم هست در همسایگی ما در دوران کودکی، خانواده‌ای زندگی می‌کردند که بچه‌ای کوچک‌تر از ما داشتند و ما در عالم بچه‌گی خودمان او را «نی‌نی» می‌دانستیم. هیچ‌وقت یادم نمی‌رود یک بار را که یکی از آشنایان نوک زبانی به این بچه‌ی کوچک آب نارنج خوراند؛ شاید که خوشش بیاید! رفتار فوق‌العاده غریزی و معصومانه این کودک با رو ترش کردن و گریه و اعتراض کودکانه‌اش هنوز پس از بیست سال به خوبی و به روشنی در ذهن تصویری آدم می‌ماند.

دیوید وایل این معصومیت ناگریز را بهانه‌ی مجموعه عکسی متفاوت و پژوهشی کرده است. او با خوراندن لیمو برای اولین بار به کودکانی خردسال و تصویربرداری از اولین بازخوردهای غریزی فطری آن‌ها به خلق صحنه‌هایی بی‌نهایت معصومانه دست زده است که مجموعه‌ای از دل‌سوزی و لذت و شعف را در مخاطب برمی‌انگیزاند و به او یادآور می‌شود که بچه‌ها چه موجودات برگزیده‌ای هستند.

به قول دوست عزیزی که این مجموعه را به یانون‌دیزاین معرفی کرد، مهرداد فرح‌انگیز :

بچه‌ها به طور خاص از عجیب‌ترین و دوست‌داشتنی‌ترین مخلوقات خداوند هستند....

نمایش تسلط انسان؛ غایت عصر انسان مداری.

برگزار کننده این اثر دیجیتال مقابل دیواری بزرگ می ایسته و پشت به تماشاگرها با حرکات دست و بدنش، جهانی مجازی رو که پیرامون خودش ایجاد کرده، خدایی می کنه.
خدایی بشری که اگر مگسی از او چیزی بدزده حتی نمی تونه مال خودش رو پس بگیره.... :)