این بار ﻣﻰخواهم شما را شگفتﺰده کنم؛ با بیان یک راز. ﻣﻰخواهم چگونگی به پرواز درآوردن یک سنگ را نشان‌تان بدهم. تعجب نکنید. یک دانشمند کارکشته این راز را برایم فاش کرد. و من به رایگان در اختیار شما ﻣﻰگذارم. باشد که قدر بدانید.

تنها پرندهﻫﺎ نیستند که پرواز ﻣﻰکنند. سنگﻫﺎ هم بال دارند. برای بیرون کشیدن بالﻫﺎی یک سنگ باید ابتدا او را از آغوش مادرش، زمین، جدا کنید. پس از آن، سنگ در دستان شما قرار ﻣﻲگیرد. حال به بالا نگاه کنید. با وارد کردن نیرویی به دست خود، سنگ را به سمت آسمان پرتاب کنید. در کمال شگفتی مشاهده خواهید کرد که سنگ بالا ﻣﻰرود! توجه کنید! سنگ به سمت بالا حرکت ﻣﻲکند!

نگذارید مشاهدهﻯ یک سنگ در حال پرواز، این حقیقت را از یادتان ببرد، که سنگﻫﺎ پس از اندکی پرواز خسته ﻣﻰشوند؛ ﺁن وقت بال ﻣﻰبندند، تا سقوط کنند؛ و وقتی سقوط کنند، چنان اشتیاقی برای بازگشت به آغوش مادرشان دارند، که برایشان مهم نیست، چه چیزی سر راه‌شان قرار دارد؛ حتی اگر آن چیز، سر نازنین شما باشد.

بهار شده؛ و دشت پر از گل.

بعضی در کلبهﻯ خود ﻣﯽمانند؛ و با گلی که در گلدان دارند شادند.

بعضی به گلستان ﻣﯽروند؛ و مانند زنبورهای عسل و پروانهﻫﺎ از گلی به گل دیگر.

بعضی در گلستان و در میان این گلﻫﺎ جست‌و‌جو ﻣﯽکنند تا آن گل را بیابند؛ وقتی یافتند، «بوی گل چنان مست‌شان ﻣﯽکند که دامان‌شان از دست ﻣﯽرود.»

اما بعضی به گلستان ﻣﯽروند؛ جست‌و‌جو ﻣﯽکنند؛ آن گل را ﻣﯽیابند؛ چنگ ﻣﯽزنند؛ بالا ﻣﯽروند؛ بالا و بالاتر؛ و در هیچ حدی بازنمیﺍیستند....

کتاب اگر کتاب باشد، بیش از آن که جوهری و کاغذی باشد، تاری است؛ تاریِ یاری.

نویسنده اگر نویسنده باشد، بیش از آن که بر کاغذ آورندهﻯ کلمات باشد، پایین آورنده است؛ پایین آورندهﻯ تاری از یاری.

خواننده اگر خواننده باشد، بیش از آن که گذرانندهﻯ کلمات از چشم باشد، چنگ زننده و بالارونده است؛ چنگ ﺯننده بر و بالارونده از تار یاری.

به قول شاعر: «از آن پروریدم من این تار را که تا دستگیری کند یار را»