چند روزی هست که فستیوال نور لومیر در لندن آغاز شده و تا فردا هم ادامه خواهد داشت. این فستیوال شبانه میزبان ۳۰ اثر هنری نوری است که در ۳۰ نقطه‌ی مهم شهر اجرا می‌شوند. نکته‌ی جالب در برگزاری این فستویال اجرای آن توسط یک شرکت مستقل است که به طور تخصصی اجرای چنین مراسماتی با محوریت آثار هنری را انجام می‌دهد. به غیر از چند اثر خاص که مجسمه‌هایی نورانی بودند،‌ بیش‌تر این آثار به سمت نورپردازی متحرک و حتی ویدیو مپینگ رفته‌اند. در این بین اینستالیشن‌های مفهومی و بعضی مبل‌مان شهری به شکل دیگری خودنمایی می‌کنند. تاریکی شب حس و حال این اشیا را تغییر داده و لطفات نور فضا را تا حدی رویایی می‌کند.

سوای از ظرفیت‌های هنری‌ای که اجسام نورانی در خود دارند، بد نیست کمی به تغییراتی که این عنصر عجیب در زندگی شهری ما داده است فکر کنیم. شهرهای بزرگ ام‌روزی گاهی شب و خاموشی را اصلا تجربه نمی‌کنند.

اگر با وسایلی مانند چای‌ساز یا قهوه‌ساز برقی کار کرده باشید، حتما به مشکلاتی مثل اضافه ماندن آب در کتری، پوسته زدن جداره و مانند آن رو به رو شده‌اید. در کتار این عده‌ای معتقدند که گرم کردن مایعات توسط انرژی الکتریسیته برای بدن مضر است. کتری قابل حمل، ایده‌ای است که در کنار حل این مشکلات، قابلیت‌های تازه‌ای را به این وسایل برقی افزوده است. کاربر آب را درون کتری بزرگ‌تر می‌ریزد و چندین بار به عنوان واسط گرما از آن استفاده می‌کند و به این شکل نواقص ابندایی مرتفع می‌شود. سپس کتری کوچک‌تر را از جای خود درآورده و می‌تواند از آن شبیه به یک بطری نوشیدنی استفاده کند.

در میان ایده‌هایی که برای استفاده‌ی هرچه بهتر از انرژی‌ تجدیدپذیر خورشید داده شده است، ایده‌ی واحد مدولار ساده‌ای که با نصب بر بستری مشخص انرژی مورد نظر را بدون هیچ واسطه‌ای به دست مصرف کننده برساند کم‌تر دیده می‌شود. معمولا در ایده‌های مختلف حضور واسطه‌های متعدد که انرژی را قابل استفاده می‌کنند، دسترسی به این انرژی ارزش‌مند و رایج شدن استفاده از آن را چندان مورد توجه قرار نمی‌دهند.

با نصب یک پریز ساده بر روی شیشه بدون هیچ سوراخ‌کاری و تنها با چسباندن مدول بر روی شیشه ساختمانی، بدون هیچ واسطه‌ای شاید بتوان انرژی خورشید را در وسایل برقی متناسبی استفاده کرد.

تقارن پدیده‌هایی شگفت در عالم تنها و تنها به خواست خداوند سبحان ممکنه... هرچند هزاران هزار خط تحلیل علمی وجود داشته باشه که توجیه کنه این تقارن‌ها رو.

در میانه‌ی سنگ و فلز مذاب و در حرارت چند هزار درجه رشته‌ی نورانی و سرد برق و الکتریسیته به شکل‌گیری صحنه‌هایی فوق العاده و رمزآمیز منجر شده... صحنه‌هایی شیوا با فریاد توحید و قدرت خداوندی.

معضل این سه‌راهی‌ها و چندراهی‌های معمولی رو تو ایام اخیر اون‌قدر حس کردم که تا این طرح ساده رو در وب دیدم تصمیم‌ گرفتم این‌جا بگذارمش. تو چند ماه اخیر چندین سه راهی خریدم اما همه‌شون به محض استفاده از یکی از پریزاشون یکی دیگه رو هم غیرقابل استفاده می‌کنه. اصلا انگار که هیچ اندیشه طراحانه ای پشت شون نیست. 

در عوض در این طرح ساده به جز هندسه متفاوت کار که موثره در استفاده بهینه، طراح با انتخاب متریالی انعطاف پذیر امکان بهترین نحوه قرارگیری و استفاده از سه راهی رو فراهم کرده

این پست رو از سایت INHABITAT انتخاب کردم. شعار این سایت " design will save the world " یعنی می پردازه به طراحی هاییه که تلاش دارند کره زمین رو حفظ کنن و به عبارتی نگرش پایدار در طراحی رو دنبال می کنه.
این پست رو به عمد این جا میارم تا مشتی نمونه خروار باشه برای یه نقد اساسی به موضوع پایداری در طراحی و نگاه غرب به طراحی پایدار.
تا به شعارها و ادعاها و جایزه ها و تجلیل ها و هر ارزش‌گذاری برآمده از این تمدن مشکوک بشین. (تازه اگه واقعا نتونین حکم بدین)

وقتی عقل جزئی غربی داشته باشی و به کل از عقل کلی که ما عبد به الرحمن و اکتسب به الجنان ه خالی باشی؛ وقتی غربی باشی؛
چرا که نه، ممکنه به توسعه سیستم تولید برق هیبریدی در یک وسیله افتخار کنی و اون رو ضامن بقای کره زمین و در حال حرکت به سمت هدفی والا تلقی کنی و اصلا کار نداشته باشی این وسیله ، تانک نظامی ارتش منحوس و تخریب گر امریکاییه که تمام تخریب های عمده سده ی اخیر در جهان مسببش همین ارتش منحوس بوده!
می بینین مسخ تمدن رو؟!

لااقل می دونم این چنین اتودی به درد شارژها که خیلی می خوره. شارژرهایی که مدتی معین نیاز به برق دهی دارن  و امکان قطع برق با یک حرکت ساده به صورت زمان‌مند خیلی مغتنمه برای این طور دستگاه ها. درست شبیه این ماشین لباس‌شویی های قدیمی و برخی جدیدی ها که درجه می نداختن تا تموم بشه دوره شست و شو

این اتود یکی از بهترین های iF concept design 2011  بود که دیدم.