فرض کنید کودک‌تان غذای‌ش را نخورد و شما مدام بخواهید با او جدال کنید تا حرف‌تان را بپذیرد! این نوع برخورد می‌تواند نتایج بدتری را هم به دنبال خود داشته باشد. اما این تنها چاره‌ی کار نیست. شاید بتوان در این راه از مالزیایی‌ها که اهمیت خاصی به آش‌پزی و نحوه‌ی طبخ غذاها می‌دهند کمک گرفت. یکی از آن‌ها سامانتا است، مادر دو دختربچه. او برای ترغیب کودک‌ش به غذا خوردن، از زمانی که در اختیار دارد و ذوق هنری خود استفاده کرده و بشقاب را برای کودک نقاشی می‌کند. لی سامانتا معتقد است در مواد غذایی چیزی به نام دور ریز وجود ندارد، او طرز فکرش را در عمل نیز به اثبات رسانده و نحوه‌ی استفاده از انواع مواد غذایی را در کارهای خود ارائه داده است.

سفره آرایی و تزئین بشقاب غذا می‌تونه گاهی تنه به تنه نقاشی بزنه،

خلاقیت این طوریه. خیلی سخت می‌شه اون رو نادیده گرفت و بهش توجه نکرد. خلاقیت‌ حتی با وجود اون که در رشته‌های هنری و خلاق به ظهور نرسه در عرصه‌ای مثل آش‌پزی نمی تونه خودش رو مخفی کنه و دست آخر در قالب سفره‌آرایی‌هایی خلاقانه به ظهور می‌رسه..... این وجه مثبت قضیه. اما واقعا حالا این نیازه که غذاها رو تزئین کنن؟ به این عنوان که رغبت به خوردن بالا بره؟ این کدوم یک از نیازهای اساسی و غیر اساسی بشریه؟

از خاطرات بی بروبرگرد بچه ها از دوران بچگی شون معمولا بازی با غذاها سر سفره های ناهار وشام و تو ظرف ها و بشقاب های غذاست. خود من یادمه نخودآب رو می گرفتم و تمام نخودها رو جدا می کردم و پوست می کندم و ... یا مثلا یکی از نزدیکان م بچه که بود آلبالو پلو رو می گرفت و اول آلبالوها و برنج ها و گوشت های قلقلی رو از هم جدا می کرد و در سه طرف بشقاب مرتب می کرد. بعد شروع می کرد اول برنج ها رو می خورد. بعد آلبالوها رو و دست آخر هم گوشت ها رو! احتمالا برای تضمین ماندگاری تجربه گوشت در زیر زبونش! :)

خلاصه بازی با غذا امریه که تقریبا از بازی های غریزی آدم ها در دوران کودکیه. این بشقاب ها طوری طراحی شدن که بچه ها بتونن خیالشون رو جهت بدن و بازی هاشون با غذا رو تنوع ببخشن. و این چنین کارهایی به رشد توانایی های بچه ها کمک می کنه....

 پرتره ها و مجسمه هایی که با چینش ظروف و قاشق و چنگال ها کنار هم درست شدند و خب فکر می کنم ایده هایی خوب برای وقت هایی باشن که سر سفره بی کار نشستین و منتظر شام حاضر نشده این!