- ۰ نظر
- ۱۰ آذر ۹۳ ، ۱۰:۳۰
قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانوندیزاین میگذرد! و دقیقتر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانوندیزاین!
یانوندیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقهمندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلیها در سالهای ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیلهای گاهبهگاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانشگاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانوندیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع میکردند. خیلیها ابراز لطف فراوانی را در این سالها به تیم فعال یانوندیزاین ابراز کردهاند و همین خیلیها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیشبرد حرکت یانوندیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یکسالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزهای که این سالها پشت یانوندیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سالهای گذشته افتاده بود مانع آن میشد که به کل یانوندیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردیبهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابهپای تحولاتی که در پیرامون ماست.
حتما تا کنون نقشههای جغرافیایی را دیدهاید. همانهایی که بنا بر ارتفاع هر سطح از طیف رنگی خاصی استفاده میکنند و مانند تصویرهایی گرماسنجی شده بیانی رنگارنگ و معنیدار از ارتفاع سطوح جغرافیا از سطح دریا ارائه میدهند. اما متاسفانه در آموزش جغرافیا دست آخر دانشآموزان مجبورند این جهت بالا و پایین را روی کاغذ یا مانیتورهای مسطح تجربه کنند. محققان دانشگاه کالیفرنیا در کنار یک پژوهش و تمرین جالب برای شناسایی پستی و بلندیها به وسیلهی دو دوربین ویژه، یک میز بازی بسیار جالب طراحی کردهاند که آینده آموزش جغرافیا و شاید بسیاری از درسهای دیگر را متحول خواهد کرد.
بر روی این میز که یک میز شن معمولیست، تجزیه و تحلیل آنبهآن تصویر توسط رایانه این امکان را میدهد که براساس ارتفاع هر توده از شنها پروجکشنی مخصوص، رنگبندی خاص ارتفاعی را بر روی آن سطح نگاشت کند. به این ترتیب دانشآموز در حین یک شن بازی ساده به راحتی می تواند تجربه ساخت لحظهبهلحظه سطوح مختلف جغرافیایی را داشته باشد.
رصدخونه ها به نظرم تنها بناهای عصر اخیرن که حال و هوایی اسطوره ای دارن هنوز...
اون قدر قامت هنر و معماری در تمدن اخیر کوتاه شده که عظمت پل ها و سازه های غول پیکر اخیر در مقابل بناهای کوتاه قامت اما رفیع تمدن های باستان ناچیزه انگار، اما رصدخونهها این طور نیستند. با اون که غالبا چندان هم بزرگ نیستن اما نمی دونم به خاطر فرمشونه یا به خاطر محل استقرارشون -که غالبا بر فراز کوه ها ست- یا حتی به خاطر محتوای مرتبط با آسمونشون نمی دونم، اما به هر صورت حال و هوای دوران کهن، دوران اوج تمدن بشری رو دارن انگار :)