آیا برای معماری پایدار و داشتن بنایی با مصرف بهینهﻯ انرژی ناچار به استفاده از تکنولوژی هستیم؟

در سال ۲۰۰۳ یک مرکز هنرهای درمانی چینی در ایالت ارگان ایالات متحده ساخته شد. در طراحی و ساخت این مرکز از راﻩکارهای سنتی برای رسیدن به یک معماری پایدار استفاده شده؛ به عنوان مثال ضخامت دیوارها زیاد است، و مقاومت حرارتی بالایی دارند؛ و در ساخت آنﻫﺎ از مصالح بومی و طبیعی مانند گل و برادهﻯ چوب استفاده شده  است.

با استفاده از راﻩکارهای اصطلاحا غیر فعال در زمینهﻯ تنظیم شرایط محیطی، این مرکز درمانی از نظر مصرف انرژی به یک بنای بهینه تبدیل شده است.

قبلا وعده داده بودم روزی در مورد جریان معماری سبز بنویسم اما فراخور بازدیدهای روزانه مون از طراحی های دنیا، کم کم می بینم به طور قطره چکونی داریم آروم آروم سرفصل‌های گوناگون معماری سبز رو با هم مرور می کنیم. مثلا این جا در مورد چیستی LEED و USGBC حرف زدیم و این جا هم به مقوله نگاه معماری پایدار در حوزه فرهنگ پرداختیم. در این پست هم موضوع آب رو به طور مصداقی با هم مرور می کنیم.

یکی از سرفصل های اصلی معماری سبز  LEED موضوع آب و مصرف درست و بهینه‌ی آبه. به طوری که بخش زیادی از راه‌کارهای تعریف شده در این وادی به این مقوله می‌پردازه. استفاده از آب‌های جاری و جمع آوری آب باران، بازاستفاده آب های مصرفی برای شست‌شو و ... (آب خاکستری)، تصفیه آب بدون صرف انرژی، کنترل تراوایی بستر، آب‌یاری گیاهان و بستر سبز بدون صرف انرژی و تنها با استفاده از آب‌های غیرقابل شرب، و ... از جمله راه‌بردهای مورد توجه در معماری سبز هستند.

در این پست بیش از همه اتودهایی در موضوع جمع‌آوری آب باران داریم که با هم می بینیم.