اگر یادتان باشد یکی از تفریحات دوران کودکی‌مان در تفرج‌ها، بستن طناب به درختان و درست کردن تاب بود، البته با حداقل امکانات و حداقل ایمنی! این طراح آلمانی تابی را طراحی کرده است که کمی از دردسرهای تاب ساختن، آن هم به شیوه‌ی ارتجالی قدیم می‌کاهد. کنسولی فلزی که با تسمه‌هایی قابل تغییر به هر عنصر عمودی‌ای وصل می‌شود و تاب چوبی و طناب هم از آن آویزان خواهد شد. برای تکیه‌ی مطمئن‌تر به ستون‌ها و هم‌چنین صدمه نزدن به آن‌ها، او از تکیه‌گاه‌های لاستیکی استفاده کرده است. شاید این تاب با تنوع متریال‌های‌ش خیلی زیبا و یک‌پارچه نباشد، اما حتما در گشت و گذارهای خارج از شهر وسیله‌ای کارا و جذاب خواهد بود.

طراح هلندی یک تابِ آویزان طراحی کرده است که می‌تواند نقش یک مبل راحتی را در فضاهای باز و بسته بازی کند. خیلی معلوم نیست این مبل قفسی محمول‌ش را زندانی کرده یا آن را آزاد می‌کند. از حرف‌های خود طراح به نظر می‌رسد که از نگاه او، زنده‌گی مجموعه قفس‌هایی است که رهایی از آن ممکن نیست و تنها از قفسی کوچک به قفسی بزرگ‌تر می‌رویم. این نگاه تاریک و منفی را می‌توان در پیش‌زمینه‌ی سیاه و چرک، برگ‌های خشک شده‌ی پاییزی و پرنده‌ی سیاه فراخوانده شده در عکس‌ها فهمید!

احساس تعلیق حس خوش‌آیندی است که بعضی دوست دارند هنگام استراحت تجربه‌اش کنند. این مبل با تکان‌های آزادانه‌ای که می‌خورد این احساس تعلیق را هم‌راه با محصوریت قفس پیرامون خود تامین می‌کند. رهایی مبل و گرفتاری قفس، تضاد آشکار این تولید صنعتی است.

 تاب خوردن یکی از لذت‌های خوب کودک درون آدمیه انگار. هرچقدر هم قدت بلندتر می شه و وزن ت زیادتر باز هم صرافت تاب خوردن و تاب خوردن از دل و ذهن‌ت بیرون نمی‌ره! بماند که برخی موهومات اجتماعی نظیر هنجارها و قالب‌های استانده و ناجوان‌مردانه‌ی اجتماعی خیلی ها رو به ترس از سبک بودن و بی کلاسی، از این صرافت می ندازه؛ اما نمی‌شه منکر شد که تا جوون بمونی -چه جسم و چه دلت- بدت نخواهد اومد که هرازچند گاهی تاب بخوری و پات رو از زمین سفت و سخت و سنگی برداری!

حالا که می گن وصف العیش نصف العیش! بیاین در این پست تجربه‌های گوناگونی از تاب‌خوردن رو با هم ببینیم:
تجربه هایی که گاهی کودک درون آدم رو حتی ممکنه به ترس هم وابدارن!