دیگر شاید نتوانیم در رابطه با اتوموبیل و وسایل موتوری که از اجزاء اصلی شهرها به شمار می‌روند، عقب‌گرد داشته باشیم. یعنی هر اندازه هم که مضرات آن‌ بر منافع‌ش بچربد محال است بتوانیم وسای نقلیه را از زنده‌گی‌‌مان خارج کنیم. بنابراین یا باید اجازه دهیم این روند که هم‌چون تردمیل سریعی شروع به حرکت کرده و انسان‌ها نیز به روی آن می‌دوند به حرکت خود ادامه دهد، یا این‌که مسیر حرکت آن را تغییر دهیم. ظاهرا طراحی ابزار قدرت‌مندی برای این کار است. کاری که طراحان کمپانی آی دی او در پروژه‌ی اتوموبیلیتی خود کرده‌اند تلاشی است در همین راستا.

ماشین‌های آینده، که هر کدام  واحدی مدولارند همانند واحدهای کندوی عسل. این واحدها در مواقع لزوم به هم می‌پیوندند و می‌توانند مثل یک سالن بلند عمل کنند. اتوموبیل‌هایی که بخشی از سوخت‌شان برقی است، به راننده نیازی ندارند و تکنولوژی‌های جدیدی در نحوه‌ی کار آن‌ها منظور شده. با ایده‌ی مدولار شدن این اتوموبیل‌های همه‌گانی، از سطح اشغال معابر کاسته می‌شود که باعث کاستن از شلوغی و آلوده‌گی‌ها نیز هست. البته عمومی بودن‌شان به معنی بزرگ و شلوغ بودن‌ آن‌ها نیست، چرا که یک مدول مجزا می‌تواند نقش یک کافه را بازی کند، یا یک اتاق جلسه یا حتی شاید یک اتاق خواب!

کافی‌ست یک روز کاری را به مناطق اداری و گره‌های جمعیتی شهر بروید. و البته با خودرو بروید تا بدانید که واقعا خوشا به حال دوچرخه سوارها! آن‌هایی که راه خود را خیلی راحت از میان توده‌های ماشین‌های پشت ترافیک مانده باز می‌کنند و خیلی‌ راحت‌تر هر کجا که می‌پسندند می‌ایستند.....

چرا ما عاقلان کارهایی کرده‌ایم که حالا پشیمانی به بار آورده است....

 می دونم برای ساکنان شهرهای شلوغ و سرگیجه آوری مثل تهران، تصور زیبایی نهفته در ترافیک و حرکت های شهری، سخت بلکه محاله
اما خب همین درنوردیدن محال‌ها و بعیدها، هنرمندان امروز رو هنرمند کرده احیانا

این پست با فیلمی که داره سعی داره ترافیک وسائل نقلیه و حرکت های شهری رو از منظر کلی و زیبایی شناسانه، در ویتنام ببینه.
کمی با تهران و شهرهای ایران متفاوته، به خصوص در نسبت بین موتور و ماشین‌هاشون! اما در کل حال و هوای حرکت همه جا یه جوره
فیلم همراه پست رو هم ببینین اگه سرعت اینترنت اذیت نمی کنه.

محدودیت خلاقیت به همراه داره. مثلا وقتی به یک نفر بگی تنها یک متریال یا یک چیز خاص در اختیار داری و باید با اون همه کار انجام بدی می بینین که راه‌هایی نرفته و اموری خلاقانه بروز می کنه ؛ ساکنین بومی جزایری دورافتاده در جهان گاهی تمام کالاهای ضروری زندگی شون از ظرف و ظروف گرفته تا حتی خود خونه هاشون رو مثلا با نارگیل می ساختند و این بستر خلاقیته.

 این ده اتود همه با مخروط‌های ترافیکی مرسومی که به عنوان مانع در خیابون ها استفاده می شن ساخته شدند. گرچه برخی شون در حد یک ماکت بزرگ مقیاس و فاقد ارزش‌های ساختی و یا هنری هستن اما محدودیت های فرمی این مخروط‌ها و حس و حال و هواشون سخت بر شکل و بیان دیگر کارها تاثیر گذاشته و طراح ها رو به ترکیب‌های جدید میون این ها رسونده