آلن ژیل اینستالیشنی هوش‌مندانه را اجرا کرده و در آن هویت شبکه‌های اجتماعی را به چالش کشیده است. او با قرار دادن دو آینه در مقابل یک‌دیگر که یکی به مثابه‌ دیوایس دوربین‌دار برای دیگری است! تاملی در خودنمایی و سلفی‌های فضای مجازی کرده است. او در این اثر سعی در بازیابی هویت مدرن بشر نیز داشته است، هویتی که این روزها بعضی در جوامع خیالی و با نمایش لحظاتی از زنده‌گی خود به دنبال‌ش می‌گردند.

آینه‌ی کوچک‌تر ژیل شبکه‌بندی شده و نمادی از بافت اجتماعی است، آینه‌ای که در مقابله با آینه‌ی اصلی خیلی کوچک به نظر می‌رسد و فرد با قرار گرفتن در برابر اثر، ناگزیر به مقایسه‌ی این دو می‌پردازد. تکرار‌های متوالی در دایره‌ای که آینه‌ی کوچک‌تر می‌سازد تصویر فرد را کوچک‌ و کوچک‌تر کرده، تا جایی که چهره‌ی فرد در گردآبی مبهم ناپدید می‌شود. آینه‌ی بزرگ‌تر اما خالص و دست‌نخورده مانده و ابعاد فرد را کوچک نخواهد کرد. ژیل با اجرای این اثر مخاطبان‌ش را به انتخاب میان سراب و حقیقت فرامی‌خواند.

ما نمی‌دانیم. شاید برای یک موجود کوچک‌تر مانند مورچه، یک خیار حکم گیاهی غول آسا و بلند بالا را داشته باشد که راه رفتن میان انبوهی از آنان، به مثابه‌ی گشت و گذار در جنگلی سبز باشد!... همین جذابیت تغییر ناظر تاکنون منجر به ساخت فیلم‌ها و انیمیشن‌های گوناگونی شده که دنیا را از نگاه موجودات مختلف، کوچک‌تر و بزرگ‌تر از انسان، آبی و هوایی و زمینی به ما معرفی می‌کند.

حالا که لنزهای ماکرو به ابزاری شایع میان کاربران تکنولوژی تبدیل شده است، شاید نگاه‌ها به گوشه و کنار زنده‌گی‌مان دقیق‌تر شود و انسان‌ها در روال عادی روزانه‌ی خود به کشف‌هایی تازه و شگفت برسند. تاتسویا، هنرمند ژاپنی، نه تنها این نگاه را در حد تحسین برانگیزی به محیط خود دارد، بلکه با استفاده از هنر مجسمه‌سازی خود اقدام به تکمیل این اکتشافات کرده و فضاهایی مینیاتوری و خلاق را می‌آفریند. از قضا تاتسویا هنرمند پرکاری هم هست. او برای خود تقویمی مینیاتوری خلق کرده و هر روز صحنه‌ای جدید از این دنیای مخفی را برای بیننده به تصویر می‌کشد.