به مناسبت چهل ساله‌گی شرکت میرو، یک طراح اسپانیایی فونتی مدولار را برای مراسم آن‌ها طراحی کرده است. فونتی که او برای اعداد استفاده شده در محصولات و حجم‌های این شرکت در این روی‌داد طراحی کرده، برگرفته از فرم معماری ساخت‌مان این شرکت است که نورگیرهایی بادگیرمانند دارد. این هویت بصری واحد هنگامی خود را به‌تر نشان می‌دهد که عدد چهل را به صورت مجسمه‌ای ۲ متری درست در زیر این نورگیرها قرار داده‌اند و این حجم واسطی شده است برای اتصال ظاهر معماری مجموعه، به هویت گرافیکی محصولات و تبلیغات آن.

معماران هلندی بیرمن هنکات, برای توسعه یک موزه نئوکلاسیک گنبدی متقارن و عجیب با پوشش واحدهای سرامیکی بعددار در دو اندازه ی مختلف که ترکیب های متنوعی در پوشش سطح می دهند, ساخته است. گنبد در دورنمای شهری بافتی سفید و یک دست پیدا می کند و در نمایی نزدیک پولک هایی درخشان با انعکاس های نوری مختلف.... اجرای تمیز کار و طراحی مدول پایه شکل دهنده پوسته از نقاط قوت کار است.  

ممکن است حتی برخی از حرکت این هنرمند در قراردادن بدن‌هایی خوابیده در زیر فرش‌‌های شرقی خوش‌شان نیاید اما تنوع و جذابیت طرح‌های فرش ارائه شده ما را ناگزیر از انتشار این پست می‌کند. حتی به درستی نمی‌توان قضاوت روشنی از انگیزه‌ی نقاشی بدن‌هایی پنهان در زیر الگوهای فرش شرقی داشت و به جز پاره‌ای احتمالات بدگمان، شاید سودای فرم‌پردازی متفاوت و البته نه‌چندان موفق تنها توجیه چنین طراحی‌هایی باشد.

اما در نقاشی‌های آنتونیو سانتین، طرح‌ فرش‌هایی شرقی را می‌بینیم که بی‌اندازه زیبا و حتی از نمونه‌های فرش‌های واقعی هم پرجذبه‌تر هستند. آنتونیو با کاربرد رنگ روغن و آکریلیک بر روی بوم‌هایی بزرگ -گاهی در ابعاد واقعی یک فرش- فرش‌هایی بسیار واقع‌گرایانه‌ و زیبا ترسیم می‌کند که البته به نحو ناجوری انگار توده‌ی بدنی انسانی را در زیر خود پنهان کرده‌اند.... شاید کنایه به حذف توجه به فیگور انسانی در هنر شرق و جای‌گزینی هنر انتزاعی نگاره‌های شرقی. 

 خلق یک فضای عظیم سورئال بوسیله یک پارچه بسیار بزرگ آویزشده و نورپردازی خاص در آلمان. در چنین فضاهایی آدمی نسبت‌ها و بعدها رو گم می‌کنه.

جالب این جاست که بدونین چیستی این بسته عظیم و این فضا با ارتفاع 90 متر تا قبل از بازشدن و بناشدن برای کسی روشن نبوده و کسی نمی دونسته که قراره یک فضای 177 هزار مترمکعبی محصول باز شدن این بسته باشه!

فن‌آوری‌های دیجیتال کم کم داره در معماری جای خودش رو پیدا و تثبیت می‌کنه. معمولا خیلی وقت‌ها در برخورد با پدیده‌های نو در معماری خطر نوآوری زدگی و استفاده‌های بدون رویه و حساب نشده از محصولات فن‌آوری بدون در معماری وجود داره. مثلا پانل‌های LED یا تلویزیون‌های LED بزرگ شهری همین امروز در تلفیق با ساختمان‌های تجاری در پایتخت ما یعنی تهران داره به صورت بی‌رویه و بی‌محابا و در بدترین و غیراصولی‌تری ترکیب‌ها با معماری طراحی می‌شه در حالی که به بهانه تبلیغات و سود بیشتر کل حیثیت و هویت معماری همون بافت‌های تجاری رو به بازی می‌گیره.

در طرح زیر یک نمونه تلفیق هوش‌مندانه از فن‌آوری‌های دیجیتال با معماری رو می‌بینیم که تونسته خودش به اثری هنری و حتی عامل هویت‌بخش به معماری تبدیل بشه و از این توده‌ ساختمانی سنگین به عنوان بومی با کنتراست بالا بهره ببره.

 آثار هنری نمایشگاه های مفهومی این عصر، اینستالیشن‌هایی شبیه به اینه. کارهایی که فرم صرف هستند انگار و اگرچه خود هنرمند خیالاتی در باب معنا و مفهوم پشت اثر داره اما در واقع کار صرفا یک فرمه !

چقدر خوب درآورده این دودهای فیزیکال رو!

در مجموعه‌ی توسعه‌ و تحول فابریکیتینگ در سال‌های اخیر، یک تلاش قابل تقدیر وجود داره و اون عبارته از بناکردن یک سازه کامل تنها با استفاده از یک دستگاه برش لیزر و عناصر صفحه‌ای . یعنی بدون به کار بردن عناصر خطی یا حجمی و بدون استفاده از متریال های چسباننده و تنها با استفاده از برش صفحه و تبدیل اون به قطعاتی که به مانند بازی‌های جورچین و ساختنی، بتونن با هم اتصال پیدا کنن...

مثلا نمونه این تلاش رو در ابعاد معماری قبلا با هم در این‌ پست دیده بودیم.
این پست به اثری مجسمه‌وار اختصاص داره که به همین روش و تنها از صفحات پوشاننده و به کاربردن برش لیزری  به دست آمده.

در مورد معماری هم باید گفت ملات های معماری در صورت اصلاحاتی در ترکیبات‌شون در مورد روانی مایع و زمان گرفتن شون، خیلی خوب می تونن در پرینت معماری کار کنن و صنعت هم اجازه می ده تولید ایده هایی نظیر ایده زیر رو که عبارته از دستگاه پرینت سه بعدی بزرگی که لایه لایه پلان رو شکل می ده و بالا میاره....

در مورد فرم های ساده کم‌تر اما در مورد فرم‌های پیچیده بی شک رسیدن به روزی که بشه لایه لایه فضا رو شکل داد مطلوب کمی نیست و بنابراین باید منتظر پیشرفت جدی در این زمینه باشیم...