کوچی اکاموتو یک طراح ژاپنی است، که به نظر می‌رسد به استفاده از پدیده‌های ساده‌ی فیزیکی و دست‌مایه قرار دادن آن‌ها برای خلق آثار هنری علاقه دارد. یکی از آثار اکاموتو و تیم او، فرفر‌ه‌هایی است، که با تکیه بر خطاهای بصری تصاویری فریبایی را به بیننده القا می‌کنند. ساخت دقیق و کمینه را به هم‌راه هندسه‌ی صریح و مینی‌مال، می‌توان از صفات اصلی این فرفره‌ها دانست.

گاهی با یک چرخش همه چیز تغییر می‌کند! توماس مدیکوس، هنرمندی که به خلق آثار مفهومی علاقه دارد، چند مکعب‌ شیشه‌ای بزرگ را از ترکیب قطعات کوچک‌تر شیشه‌ای ایجاد کرده است که با نگاه به هر وجه آن تصویری متفاوت نمایان می‌شود. به این سبک از نقاشی که تصویر مورد نظر نقاش را تنها از یک زاویه می‌توان دید، نقاشی «آنامورفیک» یا «واریخت‌سازی» می‌گویند. سبکی که بیش از تکیه بر مفهوم در پی اثبات قدرت هنرمند در اجرای این تکنیک است. مجسمه‌وارهای مدیکوس با چرخش نود درجه‌ای تصاویری متفاوت را از شکلی با مرزهای مشابه نمایش می‌دهد. او با ایجاد شبکه‌ای شیشه‌ای درون مکعب و ترسیم قسمت‌های مختلف هر شکل بر روی این صفحات، موفق به تکمیل نقاشی‌های‌ش شده است. محصور بودن این تصاویر در یک فضای شیشه‌ای و رازآلود بودنی که با چرخش آن ایجاد می‌شود، ظرفیت‌های زیاد چنین تکنیکی را در بیان مفاهیم مهم و ظریف‌تر نشان می‌دهد.

امروزه در هنرهای فضاسازی مفهومی، معماری داخلی و البته معماری، با طراحی فضاها و سازه‌هایی روبه‌رو هستیم که گاهی خیلی زیاد انسان را دچار خطای بصری و اشکال در فهم فضا و پیرامون خود می‌کنند. اصلا در جریان اخیر هنر و معماری در دنیا این یک ارزش به حساب می‌آید. اما آیا این ارزش‌گزاری مربوط به زمان ما و ناشی از جریان‌های پس از مدرنیسم در هنر و معماری‌ست؟

تا پیش از این که بشر دست به ساخت سازه‌های عجیب و توهم‌زای امروزی بزند، خطای دید تنها در هنرهای بصری به عنوان یک پدیده جذاب در قوه بینایی بود. نمونه‌های متعددی از خطاهای بصری طراحی شده در قرون گذشته یعنی در چهارصد سال اخیر هست که نشان از توجه خاص هنرمندان و مردم در طول دوره‌ای طولانی به این پدیده‌ است. در این پست علاوه بر برخی خطاهای بصری طراحی شده امروزی نمونه‌های قدیمی‌تر این نوع طراحی‌ها را نیز با هم می‌بینیم.

گاهی فریب‌هایی در هنرهای معاصر هست که به زعم من فرصت‌های خوبی پیش روی بشر معاصر می‌گذارد. این که ما در زمانه‌ای زندگی می‌کنیم که مرز بین واقعیت‌های عینی و تصورات و خیالات ذهنی را درنوردیده‌ایم یا خطاهای بصری و فریب‌های گوناگون را شناخته‌ایم، هرچند خطرناک تلقی شود اما در خود دارای یک فرصت است. فرصت کم‌تر اعتماد کردن به واقعیت محسوس.... فرصتی که یا آدمی را به ورطه شکاکیت و توهم می‌کشاند یا اعتماد او را جلب بنیانی محکم‌تر می‌کند.

گروه هنرمندان استرالیاییUrban AU در مدت اقامت خود در برلین یک توهم جانانه را خلق کرده‌اند. آن‌ها با کمک نورپردازی و ایجاد یک سطح مه غلیظ بر سطح یک استخر، توهم یک استخر پر از آب را در یک استخر خالی برای مخاطب فراهم آورده‌اند.

 یکی از تکنیک های متداول در عکاسی معماری همینه. که کادر مورد نظر رو طوری انتخاب کنی که در انعکاسی عمومی دوبرابر بشه و گاهی فرم های متنوع و حتی کامل ایجاد کنه. حتی برخی معمارها و طراح ها این انعکاس عمومی رو در طراحی شون حتی لحاظ می کنن. یعنی فرض می کنن این بنا قراره تا همیشه در منظرهایی خاص به صورت آینه هم دیده بشه و این در طرح شون تاثیرگذاره.

مجموعه تصویرسازی های عکاسانه ای که سواد بصری و ذهنیت معمارانه شما و درک تون رو از معماری های پیرامونتون به کل به هم می ریزه.

خیلی این طور کارها به آدم ایده و خلاقیت می ده

بلاخره یکی باید این کار رو می کرد؛ بازی معروفی در پی‌اس‌پی هست که براساس همین خطای دیدها عمل می کنه؛ بازی فلسفی‌ که درک شما از عالم رو به مخاطره می کشونه و بهتون نهیب می زنه به حس چندان اعتماد نکنین.
این گلدان دقیقا تجسم‌یافته ی یکی از المان‌های معروف در همون بازیه که در اون خطای دید منجر به درکی به کل متفاوت می شه.