عمده صندلی‌ها و مبل‌مانی که ام‌روز طراحی می‌شود، دارای ظاهری مینی‌مال و ساده است که گاهی کارکردهای چندگانه نیز دارند. طرح کالو اما نگاهی دیگر به صندلی‌های تک‌نفره داشته است. ساختار برگرفته از فرم‌های طبیعی، سطح پر از خطوط شبیه به بافت چوب و انحناهای فراوان، آن را نه تنها از این فضای مینی‌مال دور کرده، بل‌که این صندلی را از یک محصول ساخته شده با مصالح طبیعی نیز فراتر برده است. طراحان با الهام گرفتن از فرم بدن انسان و مواردی دیگر، این صندلیِ سه پایه را از دو قسمت مجزا ساخته‌اند به نحوی که هیچ‌گونه اتصالاتی در ساختار آن مشاهده نمی‌شود. خطوط نمایان بر سطح این محصول بر روانی فرم و انحناهای فراوان آن تاکید می‌کنند.

نکته‌ی جالب درمورد صندلی این است که، به خاطر انتزاع از طبیعت در فرم و طرح و هندسه‌ی متفاوتی که به کمک دست‌گاه سی‌ان‌سی ساخته شده، هنگام قرار دادن آن در یک بستر طبیعی، این صندلی به یک حیوان سه‌پا بیش‌تر شبیه می‌شود! تا یک صندلی ساده. البته همین موضوع شاید دلیلی کامل باشد بر همه‌پسند نبودن چنین محصولی! 

توجه به خطوط بصری شهری در منظری که از شهر آینده تمدنی خودمان تصور می‌کنیم خیلی مهم به نظر می‌رسد. از انتخاب‌های کوچک در فضای طراحی شهری نظیر یک نمای ساختمانی تا انتخاب‌های بزرگی نظیر طراحی زیرساخت‌های حمل و نقل شهری نظیر پل‌ها و اتوبان‌ها و ... همه و همه شبکه‌هایی از خطوط بصری را بر منظر شهر اضافه می‌کنند که در صورت نادیده‌گرفتن این مهم به اغتشاشی غیرقابل تحمل -نزدیک به چیزی که امروز در شهرهای بزرگ‌مان تجربه می‌کنیم- منجر می‌شود.

پاول بندوا عکاس معماری با توجه به این الگوهای منظر شهری -البته به گونه‌های مینیمالیستی آن- در تصاویرش سعی در جلب نظر مخاطب به اهمیت این خطوط در منظر شهری دارد.