ما انسان‌ها برای خودمان برخی صفات را انحصاری می‌دانیم. مثلا می‌گوییم انسان حیوان ناطق است. یعنی وجه ممیزه‌اش با حیوانات همین نطق و کلام است؛ غافل از این که چه کسی می‌تواند اثبات کند حیوانات در کوکو کردن‌ها و نعره‌زدن‌های‌شان نطق نمی‌کنند؟ مگر «النمله» برای مورچه‌ها نگفت که سلیمان و جنودش چنین و چنان....

جایی خواندم که در فصل ممیزه‌ی انسان -چه به کنایه چه به جد- نوشته بود : حیوان ضاحک! تنها حیوانی که می‌خندد همین انسان دوپاست! اما گاهی صحنه‌هایی از حیوانات می‌بینیم که گمان می‌کنیم آن‌ها هم می‌خندند! اصلا که گفته که حیوانات نمی‌خندند و یا حیوانات همه غریزه‌اند و مهربانی ندارند؟ مخصوصا در این زمانه که برخی انسان‌های دوپا در گرگ‌صفتی روی درندگان عالم را سفید کرده‌اند..... (الان گرگ‌های عالم حق دارند گله کنند که چرا در وصف این مستکبرین و جنایت‌کارهای عالم از تعبیر گرگ‌صفتی استفاده کردم!)

مجموعه زیر که ۵۰ تصویر از عکاسان متعددی ست -و نام همه را در انتهای پست به لاتین آورده‌ام- پرتره‌ها و تصاویری از حیوانات‌است که غالبا گویی شاد و شنگول و مهربان و حتی در حال خنده هستند. خودتان قضاوت کنید:

معمولا عارفان و مردان خدا را در کتاب‌ها می‌خوانیم؛ حال استغراق‌شان در ذکر خداشان را، کلمات قصارشان را، مثل‌ها و حکایت‌ها و کرامت‌هاشان را.... شاید برای همین هم باشد که در ذهن ما دور از دست‌رس هستند این عارفان.

آقا را به توفیق خدایی از نزدیک دیده بودم. بارها......

انگار کن که معرفت و دانش را لقمه می‌کرد و در انتهای بینش‌ت -آن هم جویده و آماده هضم- می‌گذاشت... تازه تنها با داستان‌هایی ساده. با همان خنده های همیشه‌گی اش که انگار از عصمت خنده‌های کودکی خردسال بود.....

آقا خیلی زیاد در دست‌رس بود.....

----

برای بزرگی خودمان، برای آقا طلب مغفرت کنید؛ باز هم آقا را خواهیم دید؟