طراحان معمولا همراه داشتن مداد را به خودکار ترجیح می‌دهند، البته نه به خاطر امکان پاک‌کردن مداد! نوشتن با مداد معمولا حسی متفاوت دارد. در ترسیم با مداد امکان کنترل ضخامت خطوط و قدرت و ضعف قلم وجود دارد. و خب طبیعتا مداد نوستالژیک‌تر از خودکار و روان‌نویس و ... است. برای همین خیلی عجیب نیست اگر طراحان به فکر آن بیافتند که کم‌بودهای مداد را مرتفع کنند و مدادهایی نوآورانه طراحی کنند.

در طراحی این مداد مشکل قراردادن مداد در جیب با اضافه کردن یک شیار در قسمت بالای مداد رفع شده است. طراح می‌تواند این مداد را مانند یک خودنویس یا خودکار در جیب خود بگذارد.

همیشه  در وادی هنر بودند و همیشه خواهند بود کسانی که به واسطه تمرین و ممارست زیاد در فنی اون‌چنان قدرت پیدا می‌کنن که بیننده رو متوجه خودشون می‌کنن. مثلا این نقاش یعنی جیمز مایلن اون‌چنان با همین خودکارهای معمولی به روش نقطه گذاری خوب کار می‌کنه که می‌تونه تصاویری بسیار واقعی خلق کنه.

اما سوال این جاست که واقعا چنین آثاری رو باید هنری دانست یا تنها یک فن هستند؟ در ارزش‌های فنی این کارها تردیدی وارد نمی‌کنم اما بیشتر می‌خوام توجه بدم که دقت کنیم ببینیم چرا چنین آثاری رو هنری و دیدنی تلقی می‌کنیم؟ 

 فکر می‌کنین با چنین نوع‌آوری هایی احتمالا مصرف قاشق‌ چنگال های یک‌بار مصرف کم می شه؟ یا نه یه جورایی کار آرتیستیک تفننی هستند این ها!؟