توماس براون، در این مجموعه عکس تولیدی، سعی داشته تا به گونه‌های مختلف و با به کاربردن متریال‌های گوناگون، به شکل‌های متنوعی فرم دایره رو تجربه کنه. به این ترتیب با استفاده از موقعیت‌ها و حالت‌های مختلف آزمایشگاهی و بازی با دما و سرعت و فشار و حرکت سیال ها و .... و البته به کاربردن رنگ، به دایره‌هایی ناکامل دست پیدا کرده که در مواردی از ویژگی‌هایی دیدنی برخوردار شدند.

به نظر یکی از لازمه‌های هنرمندی همین تجربه کردن و عادی قلم‌داد نکردن تجربه‌هاست؛ هرچند در برخی تجربه‌ها نظیر این کارهای براون، چندان هم به اثری هنری منتج نشه

در این چند روز که خبر اول رسانه های دیزاین موضوع مرگ معمار 104 ساله ی برزیلی ، اسکار نیمایره و حتی در یانون دیزاین هم این مطلب در اینجا منعکس شد، ترجیح دادم به جای پرداختن به آثار این معمار ، به یک اثر که شاید در ادامه ی جریان نگاه این معمار قرار داره البته نه از نیمایر در برزیل بلکه توسط معماری دیگه در چین اشاره کنم.

در خبرها آمد که چین در حال به پایان رساندن ساخت بنایی یادمانی ست با نام «حلقه ی زندگی»؛ با بیش از 150 متر ارتفاع بنا و بیش از 3 هزار تن آهن برای برپا داشتن بنا و بیش از دوازده هزار لامپ ال ای دی برای روشن ساختن بنا و با بیش از 4 آسانسور برای بالا رفتن از بنا و بیش از 16 میلیون دلارهزینه برای ساختن بنا!

این اثر رو انتخاب کردم نه برای این که بنای مهمی هست یا کاربرد ویژه ای داره و یا این که اصلا اثر معماری تاثیرگذاریه و یا حتی زیبایی چشم نواز خاصی داره. نه؛ انتخاب کردم فقط و فقط چون نام بنا من رو یاد جلسات «حلقه ی هنر» - کار استودیو پنج‌اوهفت انداخت! :)

 در فضاسازی این پاویون فرودگاهی، به جز هندسه خوب این کره های متداخل ، بخش شیشه ای به طور ویژه مورد توجهم قرارگرفت. یک هندسه انتظام دهنده که با تغییر متریال های مختلف به خوبی فضاهای متفاوتی رو درست کرده

 قبل از این که ادامه پست رو ببینین متوجه می شین این تصویر چیه؟

کلی که بیشتر از مجموع اجزاست و جزهایی که از صفات جزئی خودشون خارج شدن و فدای کلیت شدن.
حالا به این پست کاری ندارم اما این خالی شدن از فردیات و ذوب در چیزی کلی تر خودش چیز عجیبیه....

 چندسالیه هرچند ساخته های بشری در حاشیه همین خلیج همیشه فارسمون هر روز پررونق تر از دیروز بوده اما از حیث حرف داشتن در وادی معماری، هرسال بدتر از سال قبل بوده.
بناهای عظیمی ساخته می شن این سال‌ها که هیچ نبودن! نه حرفی نو در معماری، نه ظرفیت نمادسازی جدید نه حتی هندسه و فرمی زیبا و دل‌نشین!

برای همینه که باید بهمون حق بدین وقتی این ساختمان اصلی الدار رو در دبی می بینیم ذوق کنیم و بگیم هنوز هم کارهای فخیمی می شه انگار!
یک معماری هندسی  و در عین حال پرشور و شر که سازه‌ای حساب شده و ویژه داره و به شدت ظرفیت نمادین شدن در اون هست  و اگر به جای هیئت مدیره شرکت ولکس‌واگن بودم شاید دفتر کار اصلی م رو به دبی انتقال می دادم و این ساختمان رو می خریدم!!! از بس که می تونه انتزاع لوگوی این شرکت در زبان معماری به حساب بیاد!

 با تغییر الگوها و الگوریتم‌های فرم‌دهی، این انیمیشن کوتاه  در قالب فرم دایره به الگوهای متنوعی می رسه که دیدنیه....
با ورود جدی عرصه ی برنامه‌نویسی و دیجیتال به حوزه هنر، امروزه الگوریتم‌ها به عنوان یکی از مولد‌های جدی آثار هنر دیجیتال مطرحن و اصلا شاخه ها وقالب‌هایی مانند هنرهای الگوریتمیکال  امروزه شناخته شده هستند...

 یه اینستالیشن خوب که با محاسبات دقیق یک ساز بادی در مقیاس شهری ایجاد کرده. لوله های ساخته شده با ارتفاع های مختلف مثل فلوت هایی با ارتفاع های مختلف صداهای گوناگونی ایجاد می کنن. باد می وزه و به گوش شمایی که درون این سازه - ساز قرار گرفتی صداهایی آهنگین و متفاوت می رسونه.... شاید اگر خود شما هم صدایی اون جا ایجاد کنی اثرهای جالبی بشنوی.....

 خیلی سبک معماری رو در این بستر خوب و مناسب بنا کرده و امکان داده به طبیعت که خیلی بی‌پروا در دل کار حضور داشته باشه.
صفات حقیقی متریال‌ها رو از اون ها نگرفته، سختی سنگ‌ها رو صیقل‌های مزورانه از بین نبرده. سنگ، چوب، آب، درختان و گیاهان و البته آسمان دست به دست هم دادند در این کار انگار...

 اگرچه آکواریوم زیر هم کاری دیدنیه اما توجه پست بر پله‌ی شیشه‌ای خوش‌ساختیه که دورتادور آکواریوم چرخیده. خیلی راحت نیست ساخت چنین پله ای با این عرض اون هم شیشه‌ای و اون با بارگذاری از یک سو!