پتل تیلورِ معمار، فضای سبزی به مساحت ۳.۴ هکتار را در منطقه‌ای تاریخی از شهر بیرمنگهام طراحی کرده است. در بازطراحی این منطقه از شهر، با اختصاص قسمت عمده‌ی مساحت به فضای سبز، عملا یک پارک شهر با قابلیت‌های متنوع تفریحی و فراغتی فراهم آمده که نوعی جاذبه نیز برای آن به حساب می‌آید. قرار گرقتن این راسته‌ی سبز میان بدنه‌ی تجاری و خیابان، آن را در متن زنده‌گی مردم قرار داده و تقسیم‌بندی لایه لایه‌ی پارک توسط مسیرهای خطی متعدد، سلسله مراتبی را از لحاظ دست‌رسی و دید بین این دو قسمت ایجاد کرده است.

به نظر می‌رسد جدی‌تر گرفتن پیاده‌راه و اختصاص سهم بیش‌تری از شهر به آن‌ها، علاوه بر خلق فضاهایی انسانی‌‌تر، ما را به سمت خلق فضاهایی ساکن‌تر می‌برد که خود ایجاد کننده‌ی آرامش است.

اگر هم راننده‌گی کرده باشید هم دوچرخه‌سواری، حتما برای‌تان پیش آمده که هنگام تغییر مسیر با دوچرخه ناحودآگاه بخواهید راه‌نما بزنید! طرح بابایف آذربایجانی به این نیاز پاسخ گفته و به سواری‌های پیرامون کمک می‌کند که از نیت دوچرخه‌سوارها آگاه شوند. در طرح او یک پروژکتور کوچک به پشت دوچرخه اضافه شده که به واسطه‌ی یک نرم‌افزار موبایلی قابلیت پخش آیکون‌های کنترل شده بر پشت دوچرخه‌سوار را دارد. 

اگرچه این دوچرخه از لحاظ اصول زیبایی‌شناسی چنگی به دل نمی‌زند اما استفاده از حجم بدن کاربر به عنوان مکمل طرح، نگاهی نو و قابل تحسین است.

ایده جاده‌های خورشیدی از خیلی پیش در ادبیات طراحان شهری وجود داشت اما همیشه از حرف تا عمل راه زیاد است. بلاخره اولین جاده خورشیدی جهان در کشور هلند رسما افتتاح شد. مسیری به طول تقریبی ۷۰ متر که از پانل‌های بتنی پیش‌ساخته مجهز به سلول‌های خورشیدی و یک پوشش خیلی نازک شیشه‌ای ساخته شده است و می‌تواند انرژی خورشیدی را که جذب می‌کند به صورت الکتریسیته به مصرف روشنایی مسیر و چراغ‌های راهنمایی و .... برساند.

خوش‌بختانه این جاده سبز برای دوچرخه‌ها ساخته شده است. حیف بود یک حرکت سبز دوست محیط‌ زیست را برای استفاده اتومبیل‌های دشمن محیط زیست به کارگرفت.