رصدخونه ها به نظرم تنها بناهای عصر اخیرن که حال و هوایی اسطوره ای دارن هنوز...
اون قدر قامت هنر و معماری در تمدن اخیر کوتاه شده که عظمت پل ها و سازه های غول پیکر اخیر در مقابل بناهای کوتاه قامت اما رفیع تمدن های باستان ناچیزه انگار، اما رصدخونه‌ها این طور نیستند. با اون که غالبا چندان هم بزرگ نیستن اما نمی دونم به خاطر فرم‌شونه یا به خاطر محل استقرارشون -که غالبا بر فراز کوه ها ست- یا حتی به خاطر محتوای مرتبط با آسمون‌شون نمی دونم، اما به هر صورت حال و هوای دوران کهن، دوران اوج تمدن بشری رو دارن انگار :)

احتمال خیلی زیاد بیشتر ما صد و اندی سال آینده رو نخواهیم دید؛ پس این آخرین و تنها باری بود که در طول زندگی‌مون می تونستیم شاهد این پدیده شگرف، این آیت بزرگ الاهی باشیم.... باید اعتراف کنم که با وجود برنامه ریزی های ذهنی قبلی و با وجود اشتیاق فراوون به دیدن این رخ‌داد بزرگ، موفق نشدم در اون ساعت خاص نظاره گرش باشم.
و این پست یه جورایی غبطه‌ای و افسوسی به چیزیه که از دستم رفته؛

عبور سیاره‌ی عزیز زهره از مقابل خورشید گرم بهاری در صبح‌گاه هفدهم خرداد ماه، حوالی ساعت نه و نیم صبح، پدیده ای بود که ناکام‌هایی مثل من به احتمال زیاد صدواندی سال بعد دیگر نخواهند بود تا مشاهدش کنن. این پست تصاویری ویژه از این پدیده خاص و توضیحی تحلیلی-تاریخی از اون داره که دیدنش خالی از لطف نیست...

البته این پدیده در تهران خودمون هم توسط منجمان آماتوری کشور در سایت برج‌ میلاد تهران رصد شد که در انتهای پست تصاویری گرفته شده توسط خانم بهبودی از این برنامه رو هم ضمیمه کردم.

وقتایی هست که تو رصد آماتوری یا کوهستان نوردی، آرزو می کنین که همون طور که دارین با دوربین دوچشمی تون شکار صحنه های دوردست می کنین می تونستین اون ها رو ضبط و نگه داری کنین.