قالب‌های هنری متحول می‌شوند، روش‌های بیان هنری روزبه‌روز تغییر می‌کنند، چیزی که شاید در گذشته مهم‌تر بود یعنی قالب‌های بیان هنری هر روز کم‌رنگ‌تر می‌شود و جایش را به جوهر هنر می‌دهد. در واقع الان دیگر سال‌هاست کم‌تر کسی به قالب بیان هنری می‌پردازد و در حصار خاصی از روش بیان می‌ماند. شینتارو اوهاتا یک هنرمند ژاپنی است که در آثارش نقاشی و مجسمه‌سازی مرسوم را با هم ترکیب می‌کند. او برای این کار، بافت مجسمه‌ها را با الگوی رنگ‌گذاری نقاشی‌های رنگ روغن امپرسیونیستی رنگ آمیزی می‌کند و با بوم رنگ‌ روغن ترکیب می‌کند. انتخاب او در ترکیب مجسمه و بوم به نوعی بازسازی رفتار قوکوس در عکاسی‌ست. کارکتری خاص با فوکوس بالا آن‌چنان که حجمی ساخته در بستر بومی مبهم....باید گفت این ویژگی کیفیت پویایی در نقاشی‌های اوهاتا ایجاد کرده است.

نقاشی‌های هایپررئال یا فزون واقع‌گرا جزو سبک‌های متاخر نقاشی در جهان هستند که سعی در هرچه واقعی‌تر نشان دادن سوژه‌های خود دارند. کار نقاشان این سبک تا جایی پیش می‌رود که گاهی آثارشان از خود واقعیت هم واقعی‌تر می‌شود!، برای همین گاهی عنوان فراواقعی  هم به آن‌ها می‌دهند.

امانوئل داسکانیو با سوژه قرار دادن میوه‌ها و با ایجاد چالش‌هایی مثل بارتاب نور از روی آب یا انعکاس شیشه، سعی در محک زدن خود در این سبک داشته و به نوعی اعجاب بیش‌تری را برمی‌انگیزد. آثار او با داشتن پس زمینه‌ی سیاه و چیدمان و نورپردازی حساب شده به عکاسی صحنه آرایی شده شباهت پیدا کرده است. از این جهت شاید بتوان کارهای او را در سبک فتورئال قرار داد. چرا که نقاشی‌های او به عکس شباهت بیش‌تری دارند تا واقعیت.

پیتر زومووسکی، نقاشی اهل  شفیلد، و روایتﮔﺮ زندگی روزمره است. کارهای او کیفیتی رویاﮔﻮنه و فانتزی دارند؛ و بسیار پر جزئیات هستند؛ جزئیاتی که از کارهای زومووسکی، آثاری مینیاتورگونه می‌سازد. به عنوان نمونه ﻣﻰتوان به آجرکاریﻫﺎ یا شاخ  و برگ درختان اشاره کرد. نکتهﻯ دیگری که به هنگام مواجه شدن با آثار زومووسکی جلب نظر ﻣﻰکند، این است که آثار او جمله گی روایتﮔﺮ دورهﻯ خاصی در گذشتهﺍﻯ نه چندان دور هستند؛ دورهﺍی موسوم به ادواردین. نقاش زندگی آرمانی خود را در سال‌های دهه‌ی نخست قرن بیستم انگلستان موسوم به ادواردین چست‌جو می‌کند...

ممکن است حتی برخی از حرکت این هنرمند در قراردادن بدن‌هایی خوابیده در زیر فرش‌‌های شرقی خوش‌شان نیاید اما تنوع و جذابیت طرح‌های فرش ارائه شده ما را ناگزیر از انتشار این پست می‌کند. حتی به درستی نمی‌توان قضاوت روشنی از انگیزه‌ی نقاشی بدن‌هایی پنهان در زیر الگوهای فرش شرقی داشت و به جز پاره‌ای احتمالات بدگمان، شاید سودای فرم‌پردازی متفاوت و البته نه‌چندان موفق تنها توجیه چنین طراحی‌هایی باشد.

اما در نقاشی‌های آنتونیو سانتین، طرح‌ فرش‌هایی شرقی را می‌بینیم که بی‌اندازه زیبا و حتی از نمونه‌های فرش‌های واقعی هم پرجذبه‌تر هستند. آنتونیو با کاربرد رنگ روغن و آکریلیک بر روی بوم‌هایی بزرگ -گاهی در ابعاد واقعی یک فرش- فرش‌هایی بسیار واقع‌گرایانه‌ و زیبا ترسیم می‌کند که البته به نحو ناجوری انگار توده‌ی بدنی انسانی را در زیر خود پنهان کرده‌اند.... شاید کنایه به حذف توجه به فیگور انسانی در هنر شرق و جای‌گزینی هنر انتزاعی نگاره‌های شرقی.