این بار ﻣﻰخواهم شما را شگفتﺰده کنم؛ با بیان یک راز. ﻣﻰخواهم چگونگی به پرواز درآوردن یک سنگ را نشان‌تان بدهم. تعجب نکنید. یک دانشمند کارکشته این راز را برایم فاش کرد. و من به رایگان در اختیار شما ﻣﻰگذارم. باشد که قدر بدانید.

تنها پرندهﻫﺎ نیستند که پرواز ﻣﻰکنند. سنگﻫﺎ هم بال دارند. برای بیرون کشیدن بالﻫﺎی یک سنگ باید ابتدا او را از آغوش مادرش، زمین، جدا کنید. پس از آن، سنگ در دستان شما قرار ﻣﻲگیرد. حال به بالا نگاه کنید. با وارد کردن نیرویی به دست خود، سنگ را به سمت آسمان پرتاب کنید. در کمال شگفتی مشاهده خواهید کرد که سنگ بالا ﻣﻰرود! توجه کنید! سنگ به سمت بالا حرکت ﻣﻲکند!

نگذارید مشاهدهﻯ یک سنگ در حال پرواز، این حقیقت را از یادتان ببرد، که سنگﻫﺎ پس از اندکی پرواز خسته ﻣﻰشوند؛ ﺁن وقت بال ﻣﻰبندند، تا سقوط کنند؛ و وقتی سقوط کنند، چنان اشتیاقی برای بازگشت به آغوش مادرشان دارند، که برایشان مهم نیست، چه چیزی سر راه‌شان قرار دارد؛ حتی اگر آن چیز، سر نازنین شما باشد.

رنگ چیست؟ رنگ در جهان مادی، به همان شکلی است که ما ادراک ﻣﻰکنیم؟ یا آن که ما نقاش هستیم و جهان بدون رنگ را در نظر خود رنگﺁمیزی ﻣﻰکنیم؟ رنگﻫﺎ به همان صورتی که در نگاه ما ﻣﻰﺁیند، در اجسام وجود دارند، یا آن که عادی شدن ادراک، بهشتی بودن این صورتﻫﺎ را از یادمان برده؟ هستند انسانﻫﺎیی که ذهنشان قدرت نقاشیﺍش را از دست دادهﺑﺎشد. این انسانﻫﺎ دنیا را خاکستری ﻣﻰبینند. نیل هربیسون یکی از این افراد است. او توانسته برای تشخیص رنگﻫﺎ از قدرت دیگری بهره ببرد؛ آهنگﺳﺎزی!

هربیسون توانسته با کمک افرادی به یک چشم الکترونیکی، مرکب از یک آنتن و یک چیپ دست یابد. با این وسیلهﻯ الکترونیکی، امواج نورانی (الکترومغناطیسی) که گوش را متاثر ﻧﻤﻰکنند به امواج صوتی که گوش را  مرتعش ﻣﻰکنند، تبدیل ﻣﻰشود. شبیه اتفاقی که در رادیو میﺍفتد. به این ترتیب، او ﻣﻰتواند صداهای متناظر با هر رنگ را بشنود. هربیسون با دست یافتن به توانایی برقراری چنین تناظری، از رنگﻫﺎ به صداها و از صداها به رنگﻫﺎ ﻣﻰرسد؛ مثلا صدای زنگ تلفن را سبز ﻣﻰیابد؛ یا پیچیدهﺗﺮ، با گوش دادن به یک قطعهﻯ موسیقی یا یک سخنﺭانی ترکیبی از رنگﻫﺎی موجود در آن را در یک تابلو نشان ﻣﻰدهد.

حتما تا به حال ساختمان‌های قدیمی در حال تخریب یا تخریب‌شده را دیده‌اید!؟ ساختمان‌هایی که در زمان قدیم با درنظرنگرفتن فاصله‌های اندک با سازه‌های کناری‌، دیوار همسایه را دیوار خود فرض می کردند و بخشی از جداره داخلی خودشان را روی آن بنا می‌کردند. این ساختمان‌ها پس از تخریب تا مدت‌ها روی دیوار همسایه‌ها یادگاری‌های جالبی باقی می‌گذارند. اگرچه گاهی این یادگاری‌ها کسالت‌بار یا نامناسب هستند اما معمولا خاطره‌هایی بسیار زنده را از درون خانه خراب شده به یاد می‌آورند. روابط فضایی و سلیقه‌های صاحب خانه و ...حتی میزان تمیزی خانواده‌ی قبلی را.

 مجموعه تصاویر زیر که از گروهی اینترنتی با تمرکز بر همین خانه‌ها اقتباس شده است به خوبی نمایان‌گر حال و هوای این ساختمان‌های خراب شده است. ساختمان‌هایی که اگرچه نیستند اما روح‌شان انگار هنوز حضور دارد. به خصوص وقتی دستی هنرمندانه با ترسیم‌هایی ساده کمی این زندگی سابقا جاری را آشکارتر می‌کند.