هرمان دامار عکاس، که البته تحصیلات آکادمیک عکاسی هم ندارد، مجموعه تصاویری را از زنده‌گی مردم روستایی حومه‌ی جاکارتا در اندونزی منتشر کرده است. صجنه‌هایی چشم‌نواز که انگار اجزاء آن توسط عکاس چیده شده است. تصاویر، زنده‌گیِ جاری در طبیعتِ روستاییان را نمایش می‌دهد که شاید هیچ‌گونه سنخیتی با مراکز شهری نزدیک به خود نداشته باشد. تصاویر دامار بیش‌تر معطوف به فعالیت کودکان و بازی‌های آنان است. او تمرکز عکس‌ها را بر روی سوژه‌های انسانی گذاشته و بستر طبییعی پیرامون که به صورت محو درآمده، نقش پس زمینه را ایفا می‌کند. به نظر شما تصاویری شبیه به این مجموعه می‌تواند حال و هوای واقعی روستاها را به بیننده‌ی آن‌ها منتقل کنند و شهرنشینان را مجاب کند که دوباره به اصل خود برگردند؟

سباستین بینیک هنرمند آلمانی در مجموعه «دوچهره» تصاویری از زنان حاضر در اجتماع را نشان داده است که با نقاشی عناصری از چهره بر روی صورت آن‌ها از هر چهره، دو چهره اقتباس کرده‌است. چیزی که در مجموعه این تصاویر به طور ویژه به چشم می‌خورد تاثیر چشم واقعی انسان است. چهره‌های بازنمودشده با وجود شمایلی بودن عناصر نقاشی شده تنها به خاطر وجود همان یک چشم واقعی که در هر چهره مستقل گنجانده شده است، به طور خاصی دارای روح هستند و به راحتی مخاطب را گیج می‌کنند.

راستی چرا هنرمند زنان غربی را در حین زندگی روزمره و در دل اجتماع دوچهره نشان می‌دهد؟

اگر از نمایی نزدیک‌تر برخی از چیزهایی که روزمره می‌خوریم رو نگاه کنیم، آیا باز هم مثل قبل بی‌توجه می‌مونیم و موقع خوردن غذا فقط به فکر سیر شدن شکم‌مون هستیم!؟

شاید بعد از دیدن این تصاویر بود که سخت به فکر این جمله قرآن افتادم که می‌فرماید : "فلینظر الانسان الی طعامه" پس باید که آدمی در غذایی که می خورد دقت کند و نگاه کند و بیاندیشد....

ذره ذره این عالم آینه‌هایی برای ذات ذوالجلاله. کافیه "نظر" کنیم.

نظر کنید به غذاهایی که روزمره می خورید:

(برای این که متوجه بشین هر کدوم چی هستن کافیه با موس روشون نگه دارین)