قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانون‌دیزاین می‌گذرد! و دقیق‌تر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانون‌دیزاین!
یانون‌دیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقه‌مندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلی‌ها در سال‌های ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیل‌های گاه‌به‌گاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانش‌گاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانون‌دیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع می‌کردند. خیلی‌ها ابراز لطف فراوانی را در این سال‌ها به تیم فعال یانون‌دیزاین ابراز کرده‌اند و همین خیلی‌ها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیش‌برد حرکت یانون‌دیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یک‌سالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزه‌ای که این سال‌ها پشت یانون‌دیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سال‌های گذشته افتاده بود مانع آن می‌شد که به کل یانون‌دیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردی‌بهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابه‌پای تحولاتی که در پیرامون ماست.
حتی اگر اهل هنر هم نباشید حتما نام برخی از مشاهیر هنر جهان را حداقل بر در و دیوار شهر و لوازم التحریر فروشی‌ها و گالری‌ها و رسانه‌ها دیده‌اید. برخی از بزرگان هنر جهان نظیر رامبراند، حتی بدون درک عمومی درستی از کارها‌ی‌شان، از چنین شهرتی برخوردارند. رامبراند ون‌راین را ﻣﻲتوان نقاش نور و سایهﻫﺎ نامید. نور، ظلمت و تضاد بین این دو، در آثار این هنرمند هلندی قرن هفدهم جلوهﻯ مسحورکنندهﺍی دارد.
عکاسی معماری حیطه‌ای تخصصی از عکاسی‌ست که در جهت ارائه‌ی بهتر اثر معماری تلاش می‌کند. حال وقتی عکاس نه برای بیان معماری، بل‌که با دیدی گرافیکی اقدام به عکاسی از بناها می‌کند، باید منتظر نتیجه‌ای متفاوت بود. جوروجیو استفانونی ایتالیایی ساخت‌مان‌ها را به مثابه عناصری برای ترکیب‌بندی گرافیکی در یک صفحه در نظر گرفته، و فارغ از این‌که خود این ساخت‌مان‌ها چه جنبه‌های معمارانه‌ای دارند، کادرهایی انتزاعی بسته است. محصول کار او بیشتر تصاویری است که بخشی از ساخت‌مان‌ها بر زمینه‌ی آبی آسمان قرار دارد و رنگ‌های مات و روشن هر عکس، به این ترکیب انتزاعی فضایی فانتزی را بخشیده‌اند.
تعلیق بصری در یک فضا منجر به عدم شناخت ابعاد فضایی می‌گردد؛ به طوری که از یک فضای کوچک و محصور حتی می‌توان حسی بی‌نهایت گرفت. کانداس سیسمان با استفاده از ظرفیت فوق‌العاده نور و تاریکی و با کمک آینه‌ها و عدسی‌های محدب درون یک کانکس فلزی کوچک را به بی‌نهایتی حسی گره زده است. او با نصب ردیفی از عدسی‌ها و چشمه‌ی نور خطی قدرت‌مندی در روی این محور مرکزی درون کانکس، مخاطب را در تاریک و روشنی وهم آور و به شدت قوی قرار می‌دهد که تجربه‌ی فضایی گسترده‌تری از آن‌چه به واقع درون فضای فیزیکی کانکس هست، پیدا می‌کند.
مجموعه کارهای جدید عکاسی این هنرمند علاوه بر بازی خوب با سایه‌روشن‌ها و جلوه‌های نور در عکاسی، بعد جدید از تنهایی بشر مدرن رو روایت می‌کنه....
ایده‌ی جالبی بود؛ در دل تاریکی با لباسی که از رشته های LED درست کرده و ترکیب اون با حرکت های سریع بازیکن اسکی و رقص برف ها و یخ ها، تونسته به تک صحنه های جذاب و نوآورانه ای دست پیدا کنه؛ هرچند تدوین نه چندان جالب کار خیلی خیلی می تونست از این ها بهتر باشه
