پیتر زومووسکی، نقاشی اهل  شفیلد، و روایتﮔﺮ زندگی روزمره است. کارهای او کیفیتی رویاﮔﻮنه و فانتزی دارند؛ و بسیار پر جزئیات هستند؛ جزئیاتی که از کارهای زومووسکی، آثاری مینیاتورگونه می‌سازد. به عنوان نمونه ﻣﻰتوان به آجرکاریﻫﺎ یا شاخ  و برگ درختان اشاره کرد. نکتهﻯ دیگری که به هنگام مواجه شدن با آثار زومووسکی جلب نظر ﻣﻰکند، این است که آثار او جمله گی روایتﮔﺮ دورهﻯ خاصی در گذشتهﺍﻯ نه چندان دور هستند؛ دورهﺍی موسوم به ادواردین. نقاش زندگی آرمانی خود را در سال‌های دهه‌ی نخست قرن بیستم انگلستان موسوم به ادواردین چست‌جو می‌کند...

کوچولو‌ها به طور طبیعی اسباب‌بازی‌های خوبی برای بزرگ‌ترها و به خصوص پدر و مادرهای‌شان هستند. اما فکر کنید یک بچه مظلوم گیر یک مادر هنرمند بیافتد! این موقع باید انتظار رفتارهای عجیب داشت. سیون کویینی لیائو هنرمندی کالیفرنیایی‌ست که اتفاقا مادر سه پسر کوچک است. او بعد از دیدن کارهای هنری یکی از هم‌مسلکان‌ خود که به کمک بچه‌اش انجام داده، به فکرش می‌زند تا با کودک سه ماهه خود، ونجن، تجربه‌ای جدید را رقم بزند. البته با انتخابی عاقلانه این تجربه را تنها به زمان‌های خواب کودک خود موکول می‌کند. او با چیدمان کودک فرورفته در خواب‌ش در صحنه‌هایی روایی، به نوعی تجسم خواب و خیال‌های رویایی کودک را می‌سازد. 

نوعی ابراز عشق هنرمندانه یک مادر به کودک خردسال‌ش ونجن.....

هنرمند فرانسوی فابین ریوری  که از سال ۲۰۰۷ تا کنون بر تلفیق عکاسی و نقاشی به عنوان یک شیوه تمرکز کرده است، در مجموعه آینه این تلفیق تکنیکی را مبدل به رویارویی واقعیت و رویا کرده است.  حضور رنگ و تاش‌های آب‌رنگ بر مناظر سیاه‌وسفید و عموما دربردارنده خط افقی منحصربه‌فرد،  به بازنمودهایی رویایی انجامیده است. 

آیینه‌گی رویایی رنگ‌ها برای واقعیت سرد و خاموش سیاه و سفید..... 

زولتان کوی در عکاسی‌هاش سعی در ارائه مناظری خیالی و بی‌انتها داره که عموما از ترکیب مه و غبار با المان‌های طبیعی یا معماری حاصل می‌شه. به نظر میاد این رازگونه‌گی منظره در دل مه در کنار بازی نور در برخی مناظر، درکی رویایی از فضا ایجاد کرده که با تجربه‌ی ما در برخی نمودهای دیجیتال و جلوه‌های ویژه‌ی هالیوودی تطابق داره.

می‌تونین عکاسی‌های کوی رو در وب‌سایت شخصی‌ش هم ببنین

من وقتی بزرگ شدم می‌خوام دکتر شم..... من می خوام خلبان بشم برم تو آسمونا.... من دوس دارم معلم شم به بچه‌ها درس بدم.... بچه‌ها وقتی کوچک‌ هستند خیلی معصومانه بدون هیچ‌گونه دغدغه مالی یا سودای نام و مقام از آینده‌شون حرف می‌زنند. همه ما هم وقتی کودک بودیم از این طور خیال‌ها و آرزوها داشتیم و بیان کردیم. و گاهی با برخی‌شون زندگی کردیم حتی. 

«وقتی که بزرگ‌شدم» یک بیان زیبا در قالب انیمیشن کوتاه از همین رویاهای عجیب کودکانه‌ست... داستان بچه‌ای که آینده خودش رو به تصور در میاره و با اون رویاپردازی می‌کنه

یه زندگی کامل با ماه. از کاشتن و آب دادن تا بزرگ کردن و به پاش سوختن. می تونست نگاهی شاعرانه داشته باشه این پست اما خب خیلی سریع گرفتار لوسی و قدکوتاهی تمدن بسترش شده و خب تبدیل به یک بازی عکاسانه شده.

یک کار هم قبلا این جا دیدیم با هم با نام Private Moon  که یه جورایی با این کار نسبت داشت.

راستی این پست رو در زمانی روی یانون‌دیزاین می ذارم که هنوز ماه‌گرفتگی شام‌گاه نوزدهم آذرماه به پایان نرسیده و چند دقیقه‌ای فرصت هست برای نماز‌ آیات خوندن. خدا رو برای این آیه‌ی بزرگ و مطیع‌ش یاد کنید...

 از جلو نه، اما از دور فریبا ست این لباس عروس نمادین. انگار قاصدک‌های رنگی وجودش رو فراگرفتن.
نوع بیان و نوپردازی‌ش رو می پسندم گرچه در مورد زیباشناسی‌ش چندان شان کارشناسانه ندارم :)