طراح هلندی یک تابِ آویزان طراحی کرده است که می‌تواند نقش یک مبل راحتی را در فضاهای باز و بسته بازی کند. خیلی معلوم نیست این مبل قفسی محمول‌ش را زندانی کرده یا آن را آزاد می‌کند. از حرف‌های خود طراح به نظر می‌رسد که از نگاه او، زنده‌گی مجموعه قفس‌هایی است که رهایی از آن ممکن نیست و تنها از قفسی کوچک به قفسی بزرگ‌تر می‌رویم. این نگاه تاریک و منفی را می‌توان در پیش‌زمینه‌ی سیاه و چرک، برگ‌های خشک شده‌ی پاییزی و پرنده‌ی سیاه فراخوانده شده در عکس‌ها فهمید!

احساس تعلیق حس خوش‌آیندی است که بعضی دوست دارند هنگام استراحت تجربه‌اش کنند. این مبل با تکان‌های آزادانه‌ای که می‌خورد این احساس تعلیق را هم‌راه با محصوریت قفس پیرامون خود تامین می‌کند. رهایی مبل و گرفتاری قفس، تضاد آشکار این تولید صنعتی است.

قفس، قفس است؛ هرچند گاهی طوری آن را طراحی کنند و بسازند و از دیدن‌ش آن‌قدر لذت ببرند که یادشان برود قفس جانی آزاد را محدود کرده است. پرنده‌ها در قفس گریگوری دیلافورست هم احساس آزادی ندارند، شاید تنوع داشته باشند اما آزاد نیستند. شاید صاحبان آن‌ها احساس کنند یک اثر هنری متفاوت را در خانه نگه می‌دارند اما این از جنایت آن‌ها چیزی کم‌ نمی‌کند...

قفس، قفس است؛ هرچند گاهی طوری آن را طراحی کنند که یادشان برود.
باور ندارید کمی دقیق‌تر در بالاشهر‌ شهرهای‌مان قدم بزنیم... جان‌های دربند.