یک مجموعه‌ی آش‌پزخانه به جای یک بانک قدیمی قرار گرفته و قرار است در آن تکنولوژی و آش‌پزی به هم بپیوندند. طراحان برای این آرمایش‌گاه و کارگاه که در آن بر روی پرینت سه بعدی مواد خوراکی مطالعه می‌کنند، به دنبال عنصری ویژه بودند که بیان‌گر هویت این مجموعه در برخورد اول باشد. تراس کنسول شده‌ای که به نظر کاربرد مشخصی ندارد برای این مقصود در نظر گرفته شده و نرده‌های در هم تنیده و عجیب آن، فعالیت تکنولوژیک کارگاه را فریاد می‌زنند. این مجوعه‌ی ورودی از ترکیب چوب و فلز ساخته شده که علی رغم تلاش طراحان برای عبور هنرمندانه‌ی آن‌ها از میان هم، هیچ‌گونه سنخیتی با هم نیافته‌اند. نرده‌های سه بعدی این تراس با تکنولوژی برش سی‌ان‌سی و روش‌های دیجیتال ساخته شده است. 

یکی از کاربردهای اصلی فن‌آوری ساخت دیجیتال استفاده در طراحی داخلی است. قطعاتی که در دست‌گاه‌هایی مانند برش لیزر و در مقیاس انسانی تولید می‌شوند، در فضاهای داخلی ساخت‌مان آسان‌تر به کار می‌روند. آژانس طراحی سرزمین عجایب در طراحی یک کافه، نام یکی از برندهای نوشیدنی را بر دیواره‌ی اصلی آن حک کرده است. آن‌ها طراحی این دیواره را در ترکیب با نام این برند به کار برده و به جای الصاق این نام به زمینه‌ی پشت‌ش، طرحی یک پارچه را ارائه داده‌اند. در طراحی این سطح سه بعدی آن‌ها ساختاری مواج را توسط ورقه‌های چوبی برش داده شده ایجاد کرده‌اند که در تعامل خوبی با نام برند عمل می‌کنند. ساخت چنین آثاری که به تری‌دی‌ساین شهرت دارند به خوبی نمایان‌گر ظرفیت عناصر صفحه‌ای در ساختن احجام سه‌بعدی است، قدرتی که به لطف طراجی و ساخت دیجیتال ممکن شده است.

شرکت آدیداس قدم‌های ابتدایی را برای استفاده از پرینت سه بعدی در محصولات‌ش برداشته است. آن‌ها در نمونه‌های ابتدایی یک کفش ورزشی، سعی کرده‌اند تا کفی کفش را متناسب با پای نمونه و با احتساب نقاط فشار طراحی کرده و پرینت کنند. آدیداس قصد دارد با این محصول قدمی به سمت شخصی‌سازی در تولیدات‌ش بردارد، تولیداتی که به نظر می‌رسد فعلا ویژه‌ی قشری خاص و به طور ویژه ورزش‌کاران باشد، چرا که تولید به این شیوه در مرحله‌ی نخست ارزان به نظر نمی‌رسد. به این ترتیب با استفاده از اسکن سه بعدی پا و مدل‌سازی نوع حرکت ورزش‌کار، محل ورود نیرو به کفش محاسبه شده و می‌توان یک سازه‌ی بهینه را برای کف آن طراحی و تولید کرد. مصالح انعطاف‌پذیر موجود برای پرینت سه‌بعدی، امکان استفاده از این تکنولوژی را در محصولات تحت فشار ممکن کرده است.

تکنیک لولا (Hinge) یکی از تکنیک‌های شناخته شده عرصه ساخت دیجیتال است که این روزها به دلیل فعالیت کارگاه ساخت دیجیتال در توسعه و معرفی آن در فضای مجازی بیش‌تر سر زبان‌ها افتاده است. به بهانه سمیناری که فب‌لب و انجمن معماری رایانشی دانش‌گاه تهران در روزهای آتی پیرامون معرفی این تکنیک دارند مناسب دیدم توضیحی در مورد این تکنیک و کاربرد آن در هنر و معماری بدهم.

لولا نوعی تضعیف متریال‌های ورقه‌ای سفت و سخت است که منجر به انعطاف‌پذیری آن‌ها با حفظ کلیت و قوام‌شان می‌شود. اگر طراحی لولا به نحوی باشد که به صورت هدف‌مند این انعطاف‌پذیری کنترل شود، نتیجه می‌تواند یک فرم‌یابی پیچیده و به ظاهر دست‌نیافتنی از یک متریال ورقه‌ای عرفی باشد. متاسفانه جای خالی استفاده آگاهانه و طراحانه از چنین تکنیک‌‌هایی در معماری، معماری داخلی و طراحی صنعتی امروز ایران سخت دیده می‌شود. سمینار سه‌شنبه ۱۴ مهرماه به صورت رای‌گان فرصت خوبی برای آشنایی با این تکنیک خواهد بود. در این پست نمونه‌هایی از کاربردهای ساده و گاهی پیچیده لولاها را با هم می‌بینیم.

« شما این‌جا هستید! ». این شعار یک مجموعه از زیورآلات است که قسمتی از نقشه‌های شهری را بر روی آن تراشیده‌اند. این مجموعه در دو قالب انگشتر و گردن‌بند تولید شده که تنها شبکه‌ی راه‌ها را بر روی خود حفظ کرده و توده‌های ساخت‌مانی از آن خارج شده است. نقشه‌های شهری به دلیل روابط منطقی میان مسیرها به هندسه‌ای خاص می‌رسد که هنرمند از آن به عنوان بافت محصولات‌ش استفاده کرده است. تالیا ساری به صورت توامان از ساخت دیجیتال و هنر دست بهره برده و انگشترهایی به اندازه‌ی یک بند انگشت و نقشه‌هایی مربعی شکل را ساخته است.

جای این سوال باقی است که چرا در چند سال اخیر تعداد محصولات این‌چنینی بالا رفته است؟ مثلا پیراهن‌هایی که بر آن نام یک شهر نقش بسته و افراد می‌خواهند به دیگران ثابت کنند که این شهر مال آن‌هاست. بازیابی ظاهری هویت شاید یکی از انگیره‌های این تلاش است. به خصوص آیا در مورد این طرح و طراح اسرائیلی آن می‌توان نقش اثبات هویت جعلی و غصبی را از انگیره‌های محتمل دانست؟

دیلنبرگر و هانس‌میر در بخش سازه‌های بزرگ‌مقیاس پرنیت سه بعدی در جشن‌واره‌ی تبادل طراحی کانادا، مجسمه‌ای سه متری بر مبنای تزئینات اسلامی ساخته‌اند. آن‌ها با بهره بردن از تزئینات بناهای اسلامی و هندسه‌ی متنوع و پیچیده‌ی آن‌ها، الگوریتم‌هایی کامپیوتری تعریف کرده‌اند و با ترکیب این الگوریتم‌ها و تداخل شکل‌های حاصل شده، به حجمی ظریف و پیچیده رسیده‌اند. این اثر که اسم آن را دیوار اسلیمی گذاشته‌اند، از ۲۰۰ میلیون سطح مجزا تشکیل شده که با روی هم قرار گرفتن ۱۲ بلوک پرینت شده با ماسه، وزنی حدود ۸۰۰ کیلوگرم پیدا کرده‌ است. طراحی این حجم پرکار و عجیب، ۴ ماه زمان برده و ۴ روز نیز صرف پرینت قطعات آن شده است.

از عمده هدف طراحان، درگیر کردن حس مخاطب با جزئیات فراوان و برجسته‌گی‌ها و فرورفته‌گی‌های این مجسمه بوده است، به نحوی که با لمس و دیدن چندباره‌ی آن به تکرار و ملالت نیفتد. به نظر می‌رسد گنجینه‌ی هنری گذشته‌ی ما، به خصوص تزئینات اسلامی که از هندسه‌ای دقیق و ریاضی‌وار برخوردارند، به خوبی قابلیت رشد دادن و انتقال به نسلی جدید به کمک نرم‌افزارهای کامپیوتری و دست‌گاه‌های ساخت دیجیتال دارند. پژوهش‌های این‌چنینی زمینه‌ساز رشد بیش‌تر در نحوه‌ی استفاده از این تکنیک‌های نوظهور و مقدمه‌ای است برای ورود آن‌ها به عرصه‌ی معماری و دیکر حیطه‌های طراحی.

این رستوران در قلب یکی از پارک‌های فرهنگی شهر چنگ‌جو در چین به ادعای طراحان بیانی برگرفته از ادبیات ساخت معماری دیجیتال اما برآمده از معماری سنتی چینه. نکته‌ای درست در این ادعا هست -بدون ارزش‌گذاری درستی یا نادرستی خود ادعا- و اون این‌که اگر الگوهای سنتی بخوان در معماری امروز متجلی بشن یقینا با زبان‌ حاکم بر ساخت دنیای امروز محصول نباید چیزی عینا یا حتی مشابه به بناهای سنتی باشه. یعنی زبان عاملی که بر ساخت حاکمه در این میان کم‌تاثیر نیست.

در این کار خاص به طور ویژه الگوی آجرچینی نماهای این رستوران به واسطه‌ی برخورداری از الگوهای پارامتریک  شاخص‌تر از بقیه بنا شده در حالی که نزدیکی حال و هوای کل اثر به الگوهای سنتی چینی تا حدودی می‌تونه ادعای طراحان اثر رو اثبات کنه

یک اثر ساخت دیجیتال فوق‌العاده؛ که در اون توده‌ای عظیم از ورقه‌های شفاف خمیده بر سه ستون در ترکیبی پیچیده چنان بنا شده که احساس باربری ثقلی از کار گرفته شده. قطعات با مدل‌سازی دقیق و از پس مطالعه و پژوهش در کیفیت مصالح و ظرفیت اون ها و نیز فرم‌یابی هندسی به صورت خمیده به دست آمدند و بعد با استخراج داده های کامپیوتری قطعات کار بوسیله‌ی دستگاه‌های ساخت دیجیتال ساخته شده و در محل سرهم‌بندی شده

عالی بود