تاثیر برخی معماری‌ها و فضاها در مقیاس معماری با تاثیر مواد مخدر یا مشروبات الکلی در مقیاس مواد غذایی برابری می‌کنه؛ درست مانند برخی فیلم‌ها و تصاویر که در مقیاس بصری خاصیتی مستی‌آوری و خلسه آور دارند.

معمارهای بادی که با نورپردازی‌هایی به رنگ‌های خاص و با غلظت رنگ‌هایی حساب شده ابتدا در آثار معمار مشهور هندی انیش کاپور (درباره انیش کاپور بیشتر بخوانید) و حالا توسط دیگران داره گسترش پیدا می‌کنه به زعم من چنین خاصیت‌هایی دارند؛ فضاهایی خلسه‌آور و گیج‌کننده که آرامش بصری رو نه با اغتشاش که با انحناهای حساب‌شده در هم رفته و با رنگ‌های شارپ خاصی به هم می‌زنن و مکانی اوهامی ایجاد می کنن.

هر ساله در ماه دسامبر جشنواره ی «طراحی میامی» در کنار نمایشگاه «هنر بازل» در میامی برگزار می شود. امسال استودیوی Snarkitecture طرح پیش ورودی سالن نمایش این جشنواره را به عنوان یک فضایی جمعی جهت حضور و گفت و گوی اهالی هنر ، طراحی کرده است. این طرح متشکل از تعداد زیادی لوله های پلیمری پرشده از هوا که به صورت نامنظم در ارتفاع های متفاوت از یکدیگر قرار گرفته اند و مجموع این ها سقفی را بر فراز ورودی نمایشگاه می سازد.

سازه های پنیوماتیک یا همون سازه‌های بادی، در انواع متکی بر هوا و یا پرشده از هوا، به واسطه‌ی وزن سبک و اجرای سریع‌شون این روزها برای استفاده های مختلف و مهم‌تر از همه برای استفاده های موقتی نظیر نمایشگاه ها و مراسم‌های چند روزه استفاده می شن.

در این پست چند اتود نوآورانه از سازه های بادی رو با هم می بینیم.