این مدت (حدود یک ماه قبل که این پست در انتظار انتشار بود) هر بار سعی کردم تفسیری مثبت و در ستایش هنر کلاسیک از این کار به دست بیارم باز می بینم نمی شه
هر طور این کار رو تفسیر می کنم نوعی شوخی یا حتی طعنه یا هجو صلابت و اقتدار و سرسختی معیارهای زیباشناسی و عناصر هنری معماری کلاسیکه

ستون‌های بلند این نمای کلاسیک ساختمان مرکزی دانشگاه UCL در لندن، به جای تارهای یک دار بافندگی، توسط پودهای پارچه‌ای به هم بافته شدند  واگر چه پوششی خوب برای آفتاب مستقیم ایجاد کردند و ترکیب خوبی از نور و سایه رو برای بنا به وجود آوردند اما ارزش‌های نمادین و نشانه‌های نهفته در کار هم باید مورد توجه قرار بگیره

این فضای عظیم سه هزار و دویست مترمکعبی که در بالاترین نقطه ارتفاعی معادل هشت متر داره بدون استفاده از فلز یا استراکچر صنعتی که تنها و تنها با الگویی حصیری و از الیاف طبیعی بافته و تنیده شده...

این یعنی ظرفیت عظیم مواد طبیعی. ظرفیتی که خیلی راحت از کنارش عبور کردیم و خودمون رو محتاج صنعت نو و مواد و متریال جدید کردیم. به راستی چه نیازهای جدی ای که توسط یک چنین الگویی و با چنین ساختی توسط بامبوی طبیعی برآورده نمی شه اما ما به سمت متریال های صنعتی نفتی و معدنی سوق داریم و معمولا اولین جوابی که برای حل مسائل در ذهن مون میاد با استفاده از اون‌طور متریال‌ها ست...