یکی از قدرت‌مندترین وجوه معماری جهان باستان -که به زعم برخی اصلا اساسی‌ترین وجه ماندگاری آن نیز هست- توجه خاص آن به نجوم و هندسه کیهانی‌ست. در مورد بسیاری از بناهای گذشته بشری هنوز هم اختلافاتی هست که شاید در کنار کاربردهای مرسوم‌شان نوعی رصدخانه یا بنایی با کارکرد موقت یا دائم نجومی نیز بوده باشند.

شاید انتظار نداشته باشیم با پیش‌رفت بی‌حد علم جزئی و تجربی در زمان ما نیز چنان ساخته‌هایی طراحی و ساخته شود. اما جالب است بدانیم که چارلز روس دانش‌مند و هنرمند امریکایی، از ۱۹۷۱ یا به تعبیری دقیق‌تر از ۱۹۷۶ تا به حال در حال ساخت پروژه‌ی عجیبی با نام محور ستاره‌ای ست که نوعی مجسمه بزرگ نجومی یا نوعی رصدخانه طبیعی‌ با پنج المان اصلی‌ست که مجموعه‌ی جامعی از رفتارهای نجومی سنتی را در خود جا داده است. بنای روس یک نظرگاه فوق‌العاده به کیهان است. آیا ممکن است روزی از تمدن ما تنها همین گونه بناها برای آینده‌گان بمانند؟ بناهایی که سر به بالا دارند.

آسمان شب شهرهای بزرگ به دلیل آلودگی فراوان نوری و آب و هوایی معمولا آسمانی بی روح و عمق و ستاره‌ست. فکر کنم از این منظر حداقل در تراز شهرهای بزرگ دنیا هستیم و حتی از اون ها پیشی گرفتیم. به طوری که تهران ما هم ابرشهری عظیمه و هم یکی از بی‌روح‌ترین آسمان‌ها رو داره..... و اگر نبودند مردمانی بزرگ حتی یک لحظه ماندن در چنین شهرهایی ظلم به خود آدمه

تنها شاید به وسیله‌ی روش‌های خاص عکاسی و آشکارسازی و استفاده از لنزها و وسایل خاص بشه عمق این آسمان رو واکاوید و اون رو آشکار کرد! تیری کوهن با روش‌هایی خاص و ابزاری خاص تونسته از آسمان شهرهایی بزرگ با جلوه‌ای متفاوت و به شدت تاثیرگذار تصاویری ویژه تهیه کنه که در ادامه می‌بینیم.

هر بار که کارهای این چنین می بینم نمی‌تونم به اشتراک نگذارم. با اون که تا به حال از آسمان و کیهان و حرکت فلک دوار در این پنجره‌ی یانون‌دیزاینی کم ندیدیم با هم اما به نظرم یادآوری خلقت عظیم هستی و یاد خالق بی انتهاش چیزی نیست که برای من و شما تکراری باشه؛ من و شمایی که که از پس دیدن به اندیشیدن نائل می شیم.

 بار دیگری هم در یانون دیزاین کلیپ و تصویرهایی مشابه این پست گذاشتم و از عظمت خدای جبار گفتیم با هم.

به راستی ما چه ابزارهای خوبی داریم در دسترسمون که نظم بی نظیر کیهان و هستی رو در کسری از دقیقه مقابل چشم مون میاره.... ما چه آیاتی از هستی رو بی پرده تر و روشن تر از گذشته گان مون می بینیم. پس چرا کفر -یعنی پوشاندن حق- و شرک -یعنی در کنار حق برای باطل ها هم اعتباری قائل شدن- در میون ما از پدران و اجدادمون انگار بیشتره ؟
چرا با وجود این همه آیات روشن الاهی، با وجود این مرز روشن میان جهان ماده و عالم عقبی، با وجود این ندای بلند در هستی، ما هنوز گرفتار خویشیم.....

 رصدخونه ها به نظرم تنها بناهای عصر اخیرن که حال و هوایی اسطوره ای دارن هنوز...
اون قدر قامت هنر و معماری در تمدن اخیر کوتاه شده که عظمت پل ها و سازه های غول پیکر اخیر در مقابل بناهای کوتاه قامت اما رفیع تمدن های باستان ناچیزه انگار، اما رصدخونه‌ها این طور نیستند. با اون که غالبا چندان هم بزرگ نیستن اما نمی دونم به خاطر فرم‌شونه یا به خاطر محل استقرارشون -که غالبا بر فراز کوه ها ست- یا حتی به خاطر محتوای مرتبط با آسمون‌شون نمی دونم، اما به هر صورت حال و هوای دوران کهن، دوران اوج تمدن بشری رو دارن انگار :)

اگر نبود آهنگ زمینه بی دلیل و ناموزون این قطعه ویدیویی
چه خوب می تونستم بگم سیر کنین قدرت لایزال الاهی رو.... ربنا ما خلقت هذا باطلا سبحانک......
و غرق بشین در طواف بی‌خودانه‌ی هستی به دور منبعی لایزال و بی نهایت.

 یک کلبه که انگار از آسمون افتاده!

اول بار که این طرح رو دیدم با دیدن چند تصویر اول فکر کردم کل کار محصول یه شبیه سازی خوب رایانه ‌ایه اما بعد متوجه شدم که نه انگار! این اثر فوق العاده جالب و هیجان انگیز ساخته شده.

کلبه ای سنتی با باغچه ای خودمونی که بر قامت یک بنای بی روح عصر جدید، مثل ستاره ای از آسمون افتاده باشه.
منظرسازی باغچه ی کلبه از خودش هم جذاب تره به نوعی!