برای طراحی یک بنا، وقتی که در مجاورت ساخت‌مان‌های دیگر قرار گرفته، معمولا ویژه‌گی‌ همسایه‌‌های سایت عاملی تاثیرگذار است. چیزی که شاید در مسکونی‌سازی ایران خودمان چندان به آن توجهی نمی‌شود. معمار ژاپنی، دایسوکه، خانه‌ای مسکونی را در یکی از محلات توکیو طراحی کرده که به طور ویژه به این موضوع توجه داشته است. با وجود کم‌بود فضا در این پروژه دایسوکه سعی کرده تا فضاهای متفاوت را با ایده‌ای خلاقانه از هم جدا کند. او در خانه‌های معمولی منشوری یک شکست عمودی ایجاد کرده و با دور کردن این دو قطعه از هم، دو فضای متفاوت با حریم‌های خاص و هم‌چنین دو حیاط کوچک مجزا را شکل داده است. اما برای حفظ هندسه‌ی بنا، وهم‌چنین هم‌خوانی با سطح ساخت‌مان‌های مجاور، دیواره‌های حیاط را با همان فرم قبلی خانه و با پوششی شفاف پوشانده است و به این ترتیب از نمای بیرونی به نظر می‌رسد که خانه به دو نیم تقسیم شده!

مزرعه‌‌ای ساختمانی در توکیو که می‌توان آن را مزرعه‌ای عمودی دانست. کونو دیزاینز، استودیوی طراح پروژه توانسته تا ۲۰ درصد از سطوح این ساختمان اداری را زیر کشت محصولات کشاورزی ببرد بدون آن‌که در کارهای مرسوم یک ساختار اداری مشکلی را ایجاد کند. این یعنی استفاده بهینه از فضاهای مرده اداری برای جبران خلایی که تمدن معاصر به طور وسیع آن را ایجاد کرده است.

آیا نسل آینده ما به جای پهنه‌های زراعی گسترده در حالی که بر روی زمینی به شدت تخریب‌شده گام برمی‌دارند؟

دیتیل خوب و ساده‌ایه.
برای نرم کردن سطوح؛ درست مثل منطق پارکت‌ها فقط این بار با عناصری چرمی و نرم که به کف کوبیده می‌شن و در رنگ‌بندی متنوع  می‌تونن ترکیب‌های جذابی ایجاد کنند. همین عناصر به خاطر نرمی‌ و انعطاف‌پذیری‌شون می‌تونن سطوح دارای انحنا رو هم پوشش کنن.

 این هنرمند ژاپنی تنها با ریختن نمک روی زمین و بازکردن مسیر با انگشت در سطح نمک، مازهایی بزرگ خلق می کنه که جلوه‌هایی گوناگونی از زیبایی در گوشه و کنارش می شه کشف کرد. رشدی فرکتالی که توسط این بنده خدا فهم شده و اجرا شده باعث شده شباهت خوبی بین الگوهای به دست اومده و فرم هایی طبیعی نظیر لبه های جلگه ها و رودخانه ها  و ... بوجود بیاد

این پوشش آویز، به نوعی نسبت به رفتار مخاطب‌هایی که در زیرش قرار می گیرن عکس العمل نشون می ده و یه جورایی زنده ست.... کاری دانشجوییه که به عنوان تمرین درسی انجام شده

 سوای ایده کلی این چند اثر که ایده ای نوآورانه و شایسته تقدیره، از بین چند کار، به طور خاص اتودی که با استفاده از اسب آبی ساخته شده، به خاطر سابقه‌ی ذهنی ما از حرکت و زندگی این حیوون در آب، خیلی خوب از کار دراومده. یه جورایی طعنه می زنه به مخاطب :)

شاید این طوری، هیچ وقت برامون ماده ای عجیب مثل شیشه عادی نشه، شاید همیشه و در هر برخورد فکر کنیم به زلالی ش و شفافیت ش و لطافتش...