طراحان ژاپنی برای یک خانه‌ی مسکونی در شهر آنجو ژاپن، فضایی شبیه به ایوان‌های ایرانی طراحی کرده‌اند. البته این شباهت نه از لحاظ چهره و ظاهر بل‌که از نظر کارکرد و الگو به وجود آمده است. آن‌ها به جای تعریف یک لبه میان فضای درون و بیرون خانه، فیلتری بینابینی را در نظر گرفته‌اند تا علاوه بر اتصال این دو فضا به یک‌دیگر، عمل‌کردهای مهمی را نیز به این بنا اضافه کنند. ایجاد این فضای نیمه‌باز امکان فیلتر شدن نور با سلسله مراتبی مشخص را می‌دهد، علاوه بر این چنین کیفیت فضایی آن را برای کارکردهای جمعی نیز مناسب کرده است. شاید وجه ممیزه‌ی این طرح را بتوان در یک‌پارچه بودن حجم کلی ساخت‌مان با وجود این تنوع دانست، هم‌چنین پیوسته‌گی محسوسی که میان فضاهای گوناگون با امتداد بصری ایجاد شده است. 

دو نگاه به کاربرد طبیعت در معماری وجود دارد که امروز هر دو در جریان معماری دنیا در حال شکل‌دهی به بخشی از معماری جهان معاصر است. یکی همان نگاه معروف معماری بومی اقلیمی که به کاربرد متریال‌های طبیعی و روش‌های بومی ساخت در هر منطقه فکر می‌کند و قائل است روش‌های سنتی ساخت به دلیل هم‌آهنگی کامل با مصالح بومی بهتر از هر روشی می‌توانند به کالبدی مناسب در معماری دست‌ پیدا کنند.

در مقابل نگاه دیگری هست که به کاربرد متریال‌های طبیعی با روش‌های اجرای نوین علاقه دارد. صاحبان این نگاه به روش‌های ساخت نوین به عنوان عصاره‌ی اندیشه و فکر و به تکنولوژی‌های نوین ساخت به عنوان رشد و پیشرفت روش‌های سنتی نگاه می‌کنند و اصلا لازم نمی‌بینند روش‌های سنتی ساخت را تکرار کنند. با چنین نگاهی ساخت یک مجموعه آموزشی بزرگ نظیر مجموعه زیر با استفاده از چوب و بهره‌گیری از بام سبز و پوشش‌های طبیعی اما با سازه و روش‌ ساخت بسیار جدید و مدرن اتفاقا فرزند خلف معماری بومی و سنتی بشر است و معماران اصلا نیازی به تکرار روش‌های گذشته نمی‌بینند.

شما چه طور فکر می‌کنید!؟

استودیو ژاپنی معماران تاتو در طرح این سرویس‌ بهداشتی عمومی، با جای‌گزینی برخی سفال‌های پوشش سقف با مدول‌های شفاف نورگذر، بدون طراحی و تعبیه نورگیر و تغییر جدی در فرم بیرونی ساختمان به روشنایی معقولی برای فضای داخل این ساختمان کوچک دست پیدا کرده است. مجموعه مورد نظر پلان متفاوت و قابل توجهی نیز دارد که به طور ویژه دوستان معمارم را به دیدن آن دعوت می‌کنم.

این رستوران در قلب یکی از پارک‌های فرهنگی شهر چنگ‌جو در چین به ادعای طراحان بیانی برگرفته از ادبیات ساخت معماری دیجیتال اما برآمده از معماری سنتی چینه. نکته‌ای درست در این ادعا هست -بدون ارزش‌گذاری درستی یا نادرستی خود ادعا- و اون این‌که اگر الگوهای سنتی بخوان در معماری امروز متجلی بشن یقینا با زبان‌ حاکم بر ساخت دنیای امروز محصول نباید چیزی عینا یا حتی مشابه به بناهای سنتی باشه. یعنی زبان عاملی که بر ساخت حاکمه در این میان کم‌تاثیر نیست.

در این کار خاص به طور ویژه الگوی آجرچینی نماهای این رستوران به واسطه‌ی برخورداری از الگوهای پارامتریک  شاخص‌تر از بقیه بنا شده در حالی که نزدیکی حال و هوای کل اثر به الگوهای سنتی چینی تا حدودی می‌تونه ادعای طراحان اثر رو اثبات کنه