اپرای سیدنی، طراحی اوتزن جوان، یورن اوتزن یکی از بناهای جریان‌ساز و آیکونیک سال‌های پایانی دوره مدرن در معماری ست که خیلی سریع به نمادی برای استرالیا تبدیل شد و منحنی‌های سازه اصلی آن آن‌قدر در جهان مشهور شد که امروز شاید کم‌تر کسی را که با رسانه‌های دنیا در ارتباط باشد بتوان یافت تا تصویری ذهنی از این سازه نداشته باشد.

اپرای سیدنی ۱۹۷۳ یعنی ۴۰ سال پیش افتتاح شد و گفته می‌شود که تا به حال میزبان حدود ۶۵ میلیون مخاطب در بیش از ۸۰ هزار مراسم بوده است. طراحی اپرای سیدنی به صورت یک مسابقه بود. مسابقه‌ای در سال ۱۹۵۶ که هم پدر و یورن جوان در آن شرکت کردند اما طرح پسر پرنده شد. طرحی که امروز پس از گذشت بیش از ۵۵ سال هنوز برای معماران حرفه‌ای و دانش‌گاهی حرف‌های فراوان دارد. به عنوان مثال پیچیدگی دیاگرام‌هایی که اوتزن بر اساس آن‌ها طرح سازه‌ی اپرا را اتود کرده‌است بسیار به تحلیل‌های پیچیده‌ای شبیه است که امروزه ما بر معماری‌های اعجاب‌آور باستان ترسیم می‌کنیم.

در ساخت هم اپرای سیدنی با بهره‌گیری از سیستم پوشش صفحات حساب‌شده‌ای که بر روی سازه‌ی خاص آن قرارمی‌گیرد در زمان خود و حتی تا امروز پروژه‌ای خاص به حساب می‌آید. صفحاتی که با وجود تغییر ابعاد گسترده در طول سطح به طوری با یک‌دیگر ترکیب شده‌اند که امروزه تصور ساخت آن‌ها در پنجاه سال گذشته بدون وجود فرآیندهای فن‌آورانه ساخت رایانه‌ای امروز بسیار سخت است.

یکی از شاخصه‌های بدون دردسر فرهنگ‌ها، غذاهای آن‌هاست! یعنی شاخصه‌ای که به هیچ کس برنمی‌خورد و در مخالفت با فرهنگی دیگر قرار نمی‌گیرد. کسی شما را به خاطر این که مثلا قرمه‌سبزی می‌خورید و هات‌داگ نمی‌خورید به جنگ تهدید نمی‌کند! اما به راحتی شما را به خاطر آن‌که کلمه توحید سر می‌دهید و عبادت بت‌ها و یا طاغوت سرمایه‌داری را نمی‌کنید، شایسته نبودن قلم‌داد می‌کنند. فرهنگ‌ها خیلی راحت در وجوه اصلی‌شان با هم در تعارض قرار می‌گیرند اما در وجوه عرضی و غیرواقعی‌شان به راحتی دوستی شکل می‌گیرد چرا که انگیزه‌ای برای تعارض وجود ندارد! شاید این مهم‌ترین دلیل شاخص‌شدن دیپلماسی غذا در سال‌های اخیر است. شاید این مهم‌ترین دلیل برای سفارت‌ها و کنسول‌گری‌های فرهنگی راحت‌طلب کشور انقلابی ماست که با تبلیغ غذاها و فرهنگ جشن‌ها و لباس‌های محلی و ... ایران زمین سعی در شناساندن ما به دنیا دارند! آهسته آهسته بروند تا کسی شاخ‌شان نزند!

آژانس تبلیغاتی وایبین در حاشیه فستیوال بین‌المللی غذای سیدنی (یکی از بسترهای مواجه بی‌خطر وجوه ساده‌ی فرهنگ‌ها) با ایده‌ای جالب و اجرایی بسیار خوب با عرضه کلاژهایی از پرچم کشورها ساخته‌شده با غذاهای غالب‌شان به میدان آمده است. شاید اگر قرار بود ایران چند هزارساله و اسلامی و انقلابی و اخلاقی ما را هم این طور به دنیا می‌شناساندیدم، پرچمی سه‌رنگ نه به نماد سبزی سرزمین و خون شهیدان و پاکی روان که به نماد گوجه و خیار و پیاز سالاد شیرازی ایرانی می‌‌داشتیم! 

 برای جا انداختن نمادها و آیکون‌های تمدنی در دل جامعه ی آینده باید برای بچه های امروز اون طور جا بندازی که به تمامه قبول کنن ارزش‌های تو رو.

برخی از شما که مخاطب همین بلاگ هم هستین و گاهی احساس می کنین نقدی بر تمدن امروز حاکم نیست باید درنظربگیرین که مجموعه تعلیماتی که از کودکی تا به امروز از طریق رسانه ها و فضای عمومی دریافت کردین برای شما حاشیه ذهنی امنی درست کرده که نسبت به وضعیت فعلی جهان انتقادی ندارین....

شرکت لگو با طراحی های بی نظیرش یکی از بنگاه های مهم تولید سلیقه برای جامعه آینده جهانیه. اون هرچه رو که می پسنده در قالب بازی های فکری خوب و خوش ساخت به نسل جوون و نوپا عرضه می کنه و جایگاه هرچه رو که می خواد تثبیت می کنه.

اپرای سیدنی از مجموعه لگو.